به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، دعای معروف ماه رجب دعایی است که امام صادق (علیه السلام) آن را نقل کرده است و خواندن آن در همه روزهای این ماه چه در صبح و چه در مغرب و چه بعد از نماز شبانه روز تأکید شده است. این دعا فقط یک مجموعه کلامی نیست، بلکه حاوی جوهره آموزه های توحیدی و اخلاقی ماه رجب است. محتوای این دعاهای عمیق بیانگر نیازهای اولیه سالک در مسیر قرب الهی است.
در قسمت اول دعا می کنیمای آن که به هر خیری امید دارم و از هر بدی در امانم.». (خداوندى که از او امید هر خیر و احسانى دارم و از هر بدى از خشم او ایمنى مى خواهیم)
در این بخش، خداوند تنها حجت و حافظ معرفی شده است; اوست که در همه امور زندگی یگانه امید و تکیه گاه بنده است، چه در طلب خیر و چه فرار از هر بدی و پناه بردن به او انسان را از غضب و نارضایتی خداوند حفظ می کند. این جمله نشان دهنده ایمان کامل به قدرت مطلق خداوند در دفع و جذب است.
سپس بر عظمت و سخاوت بی حد و حصر پروردگار در بخشش تأکید می شود:ای آن که با اندک زیاد می دهد، ای آن که به هر که بخواهد می دهد». (اى کسانى که زیاد مى دهى به هر که بخواهد کم مى دهى)
این تعبیر اشاره به این است که خداوند جزای اعمال کوچک و اندک بنده را فراوان و بی حد و حصر می دهد و کرامت ذاتی اوست که بدون هیچ چشم داشتی به هر که بخواهد عطا می کند. این بخش، انگیزه بنده را برای دعا و درخواست تقویت می کند، زیرا می داند که درخواستش در برابر دریای رحمت خدا ناچیز است.
در ادامه، مقام رحمت و مغفرت خداوند فراتر از دایره درخواست های محدود بشری به تصویر کشیده شده است:ای کسی که از روی شفقت و رحمت به کسانی که از او نخواسته اند و به کسانی که او را نمی شناسند عطا می کند.». (ای کسانی که سؤال نمی کنید و حتی شما را نمی شناسید، لطف و رحمت خود را عطا می کنید)
این اوج رحمت فوری است; خداوند از روی محبت و شفقت ذاتی خود نه تنها به درخواست کنندگان، بلکه به کسانی که از او بی خبرند و یا او را نمی شناسند، برکات مادی و معنوی می دهد. این بخش نشان می دهد که فیض الهی شامل حال همه مخلوقات است، حتی قبل از اینکه بنده به علم کامل برسد و آن را طلب کند.
پس از این مقدمات ستوده و عالمانه، دعا به مرحله درخواست اصلی و جامع می رسد:با درخواست از تو همه خیر دنیا و تمام خیر آخرت را به من عطا کن و با درخواست از تو همه بدی ها را از من دور کن. این دنیا و شر آخرت». (به من که از تو میخواهم تمام خوبیهای دنیا و تمام خوبیهای آخرت را عطا کن و تمام بدیهای دنیا و آخرت را همانطور که از تو میخواهم از من دور کن)
در این آیه دعا کننده تمام نعمت های پسندیده دنیا و آخرت را همزمان طلب می کند و در عین حال تمام بلاها و بلاهای هر دو جهان را از خود دور می کند. این درخواست جامع ترین نوع بندگی و امانت است که بنده تمام امور خود را به کفایت الهی می سپارد.
در پایان دعا با تاکید بر عظمت و پایداری عطا همراه با درخواست حفظ آبرو در آخرت خاتمه می یابد:زیرا آنچه دادهای هرگز کم نمیشود، پس بر من از فضل خود بیفزا، ای سخاوتمند. ای صاحب عظمت و کرامت، ای صاحب فضل و سخاوت، ای صاحب منّا و طول عمر، موهای سفید مرا از جهنم محروم کن.». (چون عطای تو کامل است و بهره ام را از فضل و رحمتت بیفزای، ای خدای مهربان، ای صاحب جلال و کرامت، ای صاحب نعمت، و ای صاحب عطایا و فضل، به فضل خود، شایستگی هایم را در آتش جهنم حرام کن.)
در این قسمت بنده اطمینان می دهد که بخشش شما از بین نمی رود و از او می خواهد که بر لطف و رحمت بی پایان خود بیفزاید. سپس با ذکر صفات جلال و کرامت، فضل و لطف خداوند، آخرین و مهم ترین درخواست خود را که «حرمت از سفیدی مو و عمر» (اشاره به پیری و عبادت در تمام عمر) به آتش جهنم مطرح می کند; به معنای استغفار نهایی برای روز حساب است.
انتهای پیام/
منبع:تسنیم
