انیمیشن Smurfs جدیدترین اثر از این مجموعه به شمار می‌رود که نتوانسته تحسین منتقدان را به دست بیاورد.
انیمیشن Smurfs، بازگشتی موزیکال و پرانرژی به دنیای شاد اسمورف‌هاست. در این نسخه، اسمورفِت (با صداپیشگی ریحانا) برای نجات پاپا اسمورف که توسط گارگامل ربوده شده، رهبری گروه را به‌دست می‌گیرد. آن‌ها سفری ماجراجویانه را از روستای جادویی تا شهرهای واقعی آغاز می‌کنند. فیلم با آهنگ‌های اصلی، طنز شیرین و طراحی رنگارنگ، مخاطبان کودک و بزرگسال را سرگرم می‌کند. حضور چهره‌هایی چون ریحانا، کاردی بی و دی‌جی خالد، رنگی تازه به فضای آشنا بخشیده و انیمیشن Smurfs را به تجربه‌ای مدرن و خانوادگی تبدیل کرده است.
منتقدان بر این باور هستند که این نسخه از Smurfs اثری پرشور و دیوانه‌وار است اما بدون آنکه واقعاً سرگرم‌کننده باشد و اصلاً درخشان‌ترین اثر در این فرنچایز نیست.
تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۳۹ نقد برای انیمیشن Smurfs منتشر شده که امتیاز ۲۱ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۲۹ از صد برای این سریال به ثبت رسیده که بر اساس ۱۶ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این سریال را مشاهده می‌کنید.
نظر منتقدان درباره انیمیشن Smurfs
- راتن تومیتوز | ۳۹ نقد – امتیاز ۲۱ درصد
- متاکریتیک | ۱۶ نقد – امتیاز ۲۹ از صد
«۷۵/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: نل مینو»
پیام فیلم درباره‌ی این‌که نباید مهربانی را با ضعف اشتباه گرفت، درسی ارزشمند برای زندگی و یادآور دلیل محبوبیت همیشگی اسمورف‌ها است.
«۵۰/۱۰۰ The Daily Beast | منتقد: نیک شگر»
این ماجراجویی، با وجود شخصیت‌پردازی‌های عجیب، خسته‌کننده و به‌شدت معمولی است.
«۴۳/۱۰۰ The Film Verdict | منتقد: آلونسو دورالده»
هر چند صحنه‌ای در میان، یک شوخی کلامی یا تصویری باعث لبخند می‌شود یا سبک انیمیشن به‌دلایل داستانی ناگهان تغییر می‌کند، اما فاصله‌ی میان این لحظات سرگرم‌کننده در انیمیشن Smurfs بیش از حد زیاد است.
«۴۰/۱۰۰ Screen Rant | منتقد: مای عبدالباکی»
فیلمنامه لحظات قابل‌تحملی دارد و در چند بخش کمی خندیدم، اما چیزی که فیلم به‌شدت کم دارد، گرما و احساس واقعی است.
«۴۰/۱۰۰ The Guardian | منتقد: پیتر بردشاو»
این داستان بی‌روح و بدون الهام، حدود ۹۰ دقیقه با کندی ادامه پیدا می‌کند، گرچه چند صحنه سورئال تقریباً جالب زمانی ظاهر می‌شوند که قهرمانان ما وارد بُعدهای جایگزین عجیب می‌شوند.
«۳۰/۱۰۰ The Hollywood Reporter | منتقد: فرانک شک»
این نسخه جدید، نمونه‌ای از انیمیشن‌های شلوغ و فاقد جذابیتی است که ناخواسته به ما یادآوری می‌کنند حذف برنامه‌های تلویزیونی کودکانه‌ی با بودجه عمومی، تا چه اندازه تصمیم اشتباهی است.
«۲۵/۱۰۰ IndieWire | منتقد: ویلسون چپمن»
در فیلمی که قرار است درباره‌ی پیدا کردن جایگاه واقعی خود باشد، اسمورف‌ها از همیشه بی‌هویت‌تر و شبیه‌تر به‌هم به‌نظر می‌رسند.
«۲۰/۱۰۰ The Telegraph | منتقد: رابین کالین»
این فیلم به‌اندازه یک کله‌مخروطی خراب‌شده هم جذابیت و شخصیت ندارد و شاید بدترین فیلمنامه‌ای را داشته باشد که در دو دهه فعالیت منتقدانه‌ام دیده‌ام، داستانی که در آن پاپا اسمورف توسط جادوگر شرور گارگامل دزدیده می‌شود و اسمورفِت رهبری مأموریتی جهانی برای نجات او را بر عهده می‌گیرد.
