به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری تسنیم ، مسعود بهشتیان رئیس جمهور صبح امروز (۲۵ آذر) به مناسبت روز دانشجو در جمع دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی حضور یافت.
سخنرانی آقای بیزیکیان بیش از همه به بیان یک سری مشکلات ساختاری و بحران های انباشته کشور اختصاص داشت. رئیس جمهور در این دیدار به اختلافات متعدد در حوزه های انرژی، آب، محیط زیست، اقتصاد و بودجه پرداخت و هشدار داد که اگر این مشکلات به درستی مدیریت نشود، آینده کشور با خطرات جدی مواجه خواهد شد.
وی پروژه های نیمه تمام، مصرف بالای انرژی، کمبود منابع، هزینه های سنگین سوخت و زیرساخت های ضعیف را از جمله «مشکلات جدی» در کشور ذکر کرد. به گفته وی، مشکلات محصول امروز نیست، بلکه حاصل سال ها تصمیم گیری نادرست و بی توجهی به قوانین علمی و مدیریتی است.
اگرچه این سخنان به آسیب شناسی واقعیت های موجود اشاره داشت، اما نکته قابل توجه و پنهان در این اظهارات این است که بیان انتقادی این موارد به الگویی ثابت در سخنان رئیس جمهور تبدیل شده است. اولویتی که در هر جلسه عمومی از کلاس درس گرفته تا سخنرانی سیاسی تکرار می شود: «ایران با کشمکش های متعدد و پیچیده ای مواجه است».
در واقع پزشکان مجموعه بحران ها را نه به صورت جزئی، بلکه به صورت همپوشانی مشکلات ساختاری در حوزه انرژی، زیرساخت، سوخت، نظام پولی و اقتصادی و تصمیم گیری به تصویر کشیدند. تاکید مکرر بر فهرست مشکلات کشور بدون ارائه چشم انداز روشن و راه حل های روشن می تواند عواقبی فراتر از یک هشدار مدیریتی داشته باشد. چنین رویکردی، به ویژه در سخنرانی های رسمی و عمومی، به جای ایفای نقش آگاهی بخشی، به شکل گیری جو روانی منفی در جامعه دامن می زند; فضایی که جامعه مدام با این پیام مواجه می شود که در کشوری زندگی می کنیم که از بحران، ناتوانی و بن بست رنج می برد.
تکرار تصویر کشوری آشفته بدون افق و نقشه راه دو پیامد مهم دارد. اولاً منجر به تقویت حس بی اعتمادی و ناکارآمدی سیاست در جامعه ای می شود که مرتباً از رئیس جمهور خود می شنوند که مشکلات بزرگی داریم، اما راه حل و برنامه ای نمی بینند و معتقدند هیچ اقدام مؤثر و ممکنی برای حل این مشکلات انجام نخواهد شد.
ثانیا پیامد دیگر این نوع صحبت ها ارسال سیگنال منفی به خارج از کشور در فضای جهانی و دشمنان خواهد بود. وقتی بالاترین مقام اجرایی مرتباً به بحران ها و ضعف ها اشاره می کند، چنین تصویری بر روابط خارجی و محاسبات دشمنان تأثیر می گذارد و فشار بر ایران را افزایش می دهد.
هشدارهای مکرر رئیس جمهور اگرچه می تواند نشانه صداقت، شفافیت و آگاهی از واقعیت ها باشد، اما وقتی بدون روایت امیدوارانه و برنامه محور بیان شود، در واقع به ایجاد ترس، بی اعتمادی و انفعال اجتماعی کمک می کند.
از طرفی باید این باور در بین مسئولان شکل بگیرد که مشکلات مربوط به مردم نیست و مردم می توانند به عنوان مددکار ایفای نقش کنند. بیان مشکلات و آسیبهای جامعه راهحلی ندارد. مردم نمی توانند و نباید مشکلات سیستمی انرژی، بودجه یا پروژه های زیربنایی را حل کنند.
محل گزارش این مشکلات اتاق فکر، جلسات کارشناسی، برنامه ریزی و نهادهای مسئول، دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی است. جایی که متخصصان می توانند مشکل را فرموله کنند، داده ها را تجزیه و تحلیل کنند و راه حل ایجاد کنند.
وقتی دولت به جای اینکه بگوید «چه کنیم»، دائماً «چه غلط» میگوید، طبیعتاً جامعه ناامید، عصبانی و منفعل میشود و اگر تکرار مشکلات در اولویت سخنرانیها قرار گیرد، تأثیرات منفی آن نه تنها بیشتر از بیان خود بحرانها خواهد بود، بلکه حتی اگر دولت برنامه اصلاحی داشته باشد، جامعه آن را نمیبیند و باور نمیکند.
در لحظه ای که کشور بیش از هر زمان دیگری به اعتماد عمومی، امید اجتماعی و روایت مترقی نیاز دارد، انتقال مستمر تصویر بحران بدون افق روشن، به فرسایش روح جمعی دامن می زند و منطقی تر است که رئیس جمهور مسائل را به اتاق کارشناسی برده و در آنجا از کارشناسان راه حل بخواهد. بدون غرق شدن مردم در جزئیات و گزارش پیشرفت، نه بحران!
انتهای پیام/
منبع:تسنیم
