نگاهی به آستون مارتین ونتیج کلاسیک ؛ ماسل‌ کار انگلیسی‌ها

از دوج چلنجر هلکت با قدرت ۷۱۷ اسب‌ بخار گرفته تا موستانگ شلبی GT500 با ۷۶۰ اسب‌ بخار، ماسل‌ کارهای سوپر شارژر شده همیشه در ارائه سرعت مستقیم و قدرتی فراتر از قیمت‌ شان بی‌نظیر بوده‌اند. تیونرهای آمریکایی مانند هِنِسی این فرمول را حتی جلوتر برده‌اند و هیولاهایی با فدرت موتور چهار رقمی ساخته‌اند که پیست‌های یک‌ چهارم مایل را به میدان نبرد تبدیل می‌کنند. سوپر شارژرها توان خروجی را افزایش می‌دهند بدون اینکه روح V8 را، که قلب جذابیتشان است، از بین ببرند.

امروزه، این استراتژی لازم است تا بتوان با ابرخودرو های پیشرفته اروپایی رقابت کرد. خودروهایی مثل فراری ۲۹۶ GTB و پورشه ۹۱۱ توربو S که توربو شارژ را با سیستم‌های هیبریدی یا چهارچرخ محرک ترکیب کرده‌اند و شتاب و دقت چرخش حیرت‌ آوری ارائه می‌دهند. در مقابل، عضله‌ دارها اغلب به دنبال اعداد و ارقام هستند، اما به ندرت در تمام معیارهای عملکردی از این ابرخودرو ها پیشی می‌گیرند.

اما در دهه ۱۹۹۰، یک ماسل‌ کار انگلیسی روایت را وارونه کرد. این خودرو نه در دیترویت بلکه در کارخانه‌ای آرام در انگلستان ساخته شد و با دست مونتاژ می‌شد. این سنگین‌وزن مسلح به یک موتور V8 با حجم ۵.۳ لیتر و نه یکی، بلکه دو سوپر شارژر بود. در شرایط واقعی، از برخی از مشهورترین ابر خودرو های زمان خود سریع‌تر بود، پس فقط نظری نبود. این خودرو به طرز بی‌رحمانه‌ای سریع، مکانیکی و خالص بود و برخلاف هر چیزی که دنیای عضله‌ دارها تا آن زمان دیده بود، شاید حتی از آن زمان تاکنون.

تنها ماسل‌کار با دو سوپرشارژر که ساخته شده، آمریکایی نبود. خط کشی معروف محصولات شلبی را نداشت و در آن از کاپوت شیکری خبری نبود. اما در عصر خود، فراری، پورشه و لامبورگینی را وادار می‌کرد چراغ‌های عقبش را نگاه کنند.

آستون مارتین ونتیج V550؛ قاتل ابرخودروهای دهه ۹۰ میلادی

خودروی عضلانی مرموزی که ابرخودروهای دهه ۹۰ را به چالش کشید، نه توسط فورد، جنرال موتورز یا کرایسلر ساخته شده بود و نه با ظاهر معمول خودروهای عضلانی آمریکایی. آستون مارتین که بیشتر به خاطر خودروهای گرند تورر با ظرافتش شناخته می‌شود، در سال ۱۹۹۳ جهان خودروهای عملکردی را با مدل ونتیج V550 شگفت‌زده کرد. این مدل دو درب با تولید محدود، به جای ظرافت، روی نیروی خام تمرکز داشت.

زیر کاپوت بلند آلومینیومی آن یک موتور V8 به حجم ۵.۳ لیتر قرار داشت که به دو سوپر شارژر Eaton مجهز شده بود. این مجموعه توانایی تولید ۵۵۰ اسب‌ بخار و ۵۵۰ پوند-فوت گشتاور را داشت که در زمان خود رقیبی سرسخت برای بهترین‌های جهان محسوب می‌شد. مجهز به جعبه‌دنده دستی شش سرعته و سیستم محرک عقب، ونتیج V550 می‌توانست در تنها ۴.۶ ثانیه به سرعت ۶۰ مایل بر ساعت برسد و حداکثر سرعت آن به ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. با وزنی بیش از ۱.۸ تن، سبک نبود اما با بهره‌گیری از جرم خود، گشتاور را به صورت پیوسته و قدرتمند در اختیار داشت.

برای مقایسه، فراری ۵۱۲TR با ۴۲۸ اسب‌بخار قدرت و زمان ۴.۸ ثانیه برای رسیدن به ۹۶ کیلومتر بر ساعت، یا پورشه ۹۱۱ توربو ۹۶۴ با ۳۵۵ اسب‌بخار و زمان ۴.۷ ثانیه، و حتی لامبورگینی دیابلو اوایل دهه ۹۰ با موتور V12 و ۴۸۵ اسب‌بخار، در شرایط واقعی اغلب در برابر ونتیج V550 عقب می‌ماندند. این کوپه سوپرشارژ شده انگلیسی نه فقط رقابت می‌کرد، بلکه در بسیاری از موقعیت‌ها، خصوصاً شتاب‌گیری در بزرگراه، جلوتر بود.

V550 تمام ویژگی‌های یک خودروی عضلانی کلاسیک را داشت: موتور V8 نصب‌شده در جلو، سیستم محرک عقب، استایل تهاجمی و تمرکز بر عملکرد در خط مستقیم به جای ظرافت رانندگی. حجم موتور بالا، قدرت سوپرشارژ شده و جعبه‌دنده دستی، همه نشانه‌های بارز خودروهای عضلانی بودند، حتی اگر مبدأ انگلیسی و کابین چرمی آن این تصور را تغییر می‌داد. نکته مهم این است که این خودرو در دوره مالکیت فورد بر آستون مارتین توسعه یافته بود، زمانی که مشخصه‌های عملکردی آمریکایی در فرهنگ مهندسی این برند نفوذ کرده بود.

Vantage V600:  با دو سوپرشارژر قدرتمندتر :

گویی مدل Vantage V550 به اندازه‌ی کافی قدرتمند نبود، استون مارتین در سال ۱۹۹۸ سطح را حتی بالاتر برد و بسته‌ی اختیاری V600 را معرفی کرد. این بسته که توسط بخش Aston Martin Works ساخته شده بود، همان موتور ۵.۳ لیتری V8 با دو سوپرشارژر را گرفت و خروجی آن را به سطوحی بسیار بالاتر رساند. این پاسخ استون مارتین به مشتریانی بود که خواهان قدرت بیشتر بدون از دست دادن شخصیت بی‌رحم و آنالوگ خودرو بودند.

موتور V600 همان تنظیمات دو سوپرشارژر Eaton را حفظ کرد، اما قطعات داخلی آن ارتقاء یافت، اینترکولرها بازطراحی شدند و سیستم مدیریت موتور نیز به‌روزرسانی شد. این تغییرات توان خروجی را به ۶۰۰ اسب‌بخار و گشتاور را به ۶۰۰ پوند-فوت رساند. این افزایش به ترتیب ۵۰ اسب‌بخار و ۵۰ پوند-فوت بیشتر از مدل V550 بود. گیربکس دستی شش سرعته و سیستم دیفرانسیل عقب نیز همچنان باقی ماندند، اما استون مارتین ترمزهای ارتقاء یافته، سیستم تعلیق سفت‌تر و رینگ‌های خاص ۱۸ اینچی را به منظور کنترل قدرت بیشتر اضافه کرد.

عملکرد نیز به همین نسبت بهبود یافت. در حالی که زمان دقیق کارخانه‌ای صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت به طور گسترده منتشر نشد، آزمایش‌های دنیای واقعی نشان داد که شتاب V600 نزدیک به ۴.۳ ثانیه است. سرعت نهایی آن به حدود ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت رسید که آن را به طور محکم در قلمرو سوپراسپرت‌های مدرن قرار می‌دهد. با وجود وزن بیش از ۱.۸ تن، V600 به لطف منحنی گسترده گشتاور و پاسخ سریع سوپرشارژر، شتاب مداوم در دنده‌ها را ارائه می‌دهد.

از نظر ظاهری، V600 تقریباً مشابه V550 باقی ماند، به جز تغییرات جزئی در نشان‌ها و چرخ‌ها. این مدل خشونت آرام نسخه اصلی را حفظ کرد در حالی که عملکرد قابل توجهی بیشتر ارائه می‌داد. با ساخت کمتر از ۱۰۰ دستگاه با مشخصات V600، این خودرو همچنان یکی از کمیاب‌ترین و قدرتمندترین خودروهای عضلانی دست‌ساز است. برای علاقه‌مندانی که V550 را یک مبارز می‌دانند، V600 همان جنگجو با ضربه‌ای قوی‌تر و واکنش‌هایی تیزتر است. ممکن است لباس رسمی به تن داشته باشد، اما در باطن بسیار خطرناک‌تر بود.

 آستون مارتین Vantage V550 و V600: گنجینۀ پنهان بازار کلکسیونرها:
با وجود عملکرد خارق‌العاده و کمیاب‌بودن، آستون مارتین‌های Vantage V550 و V600 همچنان در بازار کلکسیونرهای امروز دست‌کم گرفته می‌شوند. بخش عمده‌ای از این مسئله به تنگنای زمانی مربوط است. این خودروها دقیقاً پیش از آن‌که آستون مارتین با مدل‌های Vanquish و متعاقباً DBS به جریان اصلی توجهات بدل شود، عرضه گردیدند. در حالی که مدل‌های جدیدتر با حضور در فیلم‌های جیمز باند و معرفی جهانی، محبوبیت یافتند، نمونه‌های قدیمی‌تر مانند V550 و V600 به‌تدریج از کانون توجهات دور شدند.

کلکسیونرها عمدتاً بر نام‌های آشناتری مانند فراری و لامبورگینی متمرکزند. برای نمونه، فراری F50 با ۳۴۹ دستگاه تولید و بوگاتی EB110 با تنها ۱۳۸ واحد ساخته‌شده، توجه بیشتری جلب می‌کنند. حال آن‌که آستون مارتین بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۰ فقط ۲۳۹ دستگاه Vantage V550 و تنها ۸۴ دستگاه با پکیج پرتوان V600 تولید کرد. چنین سطحی از کمیابی به‌طور معمول باید توجه جدی را برانگیزد، ولی بسیاری از علاقه‌مندان اساساً از وجود این خودروها بی‌خبرند. این کم‌شناختی، V550 و V600 را به دو رازِ سر به مُهرِ بازار خودروهای کلاسیک پرقدرت بدل کرده است: خودروهایی با عملکرد درخشان، ساختار دست‌سازِ سنتی و کمیابی انکارناپذیر که هنوز در مقایسه با رقبای ایتالیایی، ارزش‌گذاری پایین‌تری دارند.

بر پایۀ داده‌های Classic.com، پایین‌ترین قیمت فروش ثبت‌شده برای مدل V600 مربوط به نمونه‌ای سال ۱۹۹۴ با کارکرد بیش از ۶۰ هزار کیلومتر (معادل ۳۷,۰۰۰ مایل) مبلغ ۸۲,۹۹۱ دلار بوده است. در مقابل، یک دستگاه Vantage Le Mans V600 مدل ۲۰۰۰ با کارکرد زیر ۱۶ هزار کیلومتر (معادل ۱۰,۰۰۰ مایل)، رکورد ۴۰۶,۱۸۸ دلار را ثبت کرده است. میانگین قیمت مدل‌های استاندارد Vantage مبتنی بر شاسی Virage (شامل V550 و V600) نیز حدود ۸۴,۳۶۲ دلار است.

اگرچه اخیراً توجهات کلکسیونرها و حراجی‌ها به‌ویژه با کمیاب‌شدن سوپراسپورت‌های آنالوگ دهۀ ۱۹۹۰ در حال تغییر است، اما Vantage V550 و V600 هنوز ارزش واقعی‌شان شناخته نشده‌است. این خودروها با ترکیبِ سه گانۀ قدرت بالا، انحصاری‌بودن و اهمیت تاریخی، نه صرفاً با اتکا به اعتبار برند که معمولاً مورد توجه خریداران است بلکه با شایستگی‌های عینی، گزینه‌هایی هوشمندانه برای بازار کلکسیونرها محسوب می‌شوند؛ البته برای آن‌که واقعا این عرصه را بشناسند و هیجانی رفتار نکنند.