سریال The Paper نسخه فرعی و به نحوی بازسازی سریال محبوب The Office است که توانسته نمرات خوبی از منتقدان بگیرد.
سریال The Paper یک سیتکام مستندنما است که توسط گرگ دنیلز و مایکل کومان ساخته شده است. این مجموعه به‌عنوان دنباله و اسپین‌آف سریال محبوب The Office ساخته شده، سریالی که بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۳ از شبکه NBC پخش می‌شد و به یکی از پرطرفدارترین کمدی‌های تلویزیونی تبدیل شد.
سریال The Paper با همان سبک طنز مستندنما، این بار فضای داستان را از شرکت فروش کاغذ به دنیای پرچالش و پرهیاهوی یک روزنامه محلی منتقل می‌کند. در این سریال، دامنال گلیسون و سابرینا ایمپاچاتوره نقش‌های اصلی را بر عهده دارند و قرار است ترکیبی تازه از طنز موقعیتی، روابط کاری پیچیده و شخصیت‌های عجیب و غریب را به تصویر بکشند.
تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۵۴ نقد برای فصل اول سریال The Paper منتشر شده که امتیاز ۸۵ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۶۹ از صد برای این سریال به ثبت رسیده که بر اساس ۲۶ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این سریال را مشاهده می‌کنید.
نظر منتقدان درباره سریال The Paper
- راتن تومیتوز | ۵۴ نقد – امتیاز ۸۵ درصد
- متاکریتیک | ۲۶ نقد – امتیاز ۶۹ از صد
«۱۰۰/۱۰۰ IndieWire | منتقد: پروما خسلا»
فصل اول سریال The Paper آن‌قدر دیدنی و پرکشش است که هم طرفداران قدیمی The Office و هم بینندگان تازه را مشتاق ادامه ماجرا می‌کند؛ و این موضوع خبر خوبی است، چراکه پلتفرم Peacock تنها یک روز پیش از پخش فصل نخست، ساخت فصل دوم را سفارش داد. با اینکه امیدواریم تعداد قسمت‌های بیشتری تولید شود و فاصله میان فصل‌ها کوتاه باشد، اما کارکنان روزنامه Truth Teller آماده‌اند تا هر زمان با داستان‌هایشان روی استریم ظاهر شوند و لبخند به لب تماشاگر بیاورند.
«۸۳/۱۰۰ The A.V. Club | منتقد: سالونی گاجار»
از میانه‌های فصل اول به بعد، سریال ریتم بهتری پیدا می‌کند، بازیگران به هماهنگی کامل می‌رسند و فضای داستان به یک سفر لذت‌بخش تبدیل می‌شود. سریال The Paper در همین‌جا مسیر خود را می‌سازد و حال‌وهوای آشنای مستندنما را با طنزی تازه و به‌موقع ترکیب می‌کند.
«۸۰/۱۰۰ IGN | منتقد: کلینت گیج»
با این حال، تناقض جالبی وجود دارد: نمایشی درباره جایگاه روزنامه‌نگاری سنتی در عصر رسانه‌های اجتماعی خودش قربانی روند سریال‌های کوتاه برای پخش اینترنتی شده و بیش از هر چیز شبیه مجموعه‌ای به سبک کلاسیک ۲۰ قسمتی به نظر می‌رسد. فرمول امتحان‌شده‌ای که گرگ دنیلز در آثار موفق پیشین خود به کار گرفته، اینجا هم کاملاً مشهود است؛ شخصیت‌ها همان الگوهایی را دارند که از یک اسپین‌آف The Office انتظار می‌رود، در کنار حس خوش‌بینی ساده و باور به تغییر مثبت که از خالق Parks and Rec می‌شناسیم. شاید روایت کمی سریع‌تر از حد لازم پیش برود و مقصدها قابل پیش‌بینی باشند، اما مسیر همچنان جذاب و سراسر خنده است.
«۸۰/۱۰۰ Collider | منتقد: راس بونیم»
سریال The Paper هنوز در سطح The Office یا Parks and Recreation قرار نگرفته، اما به‌وضوح می‌توان دید که پتانسیل رسیدن به آن جایگاه را به‌ویژه با توجه به قدرت فصل اول و تکامل ریتم و لحن داستان در نیمه دوم دارد.
«۸۰/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: ریچارد روپر»
این سریال یک کمدی هوشمند، خوش‌ریتم و خوش‌طینت است و در عین حال ادای دینی به ارزشمندترین جنبه‌های حرفه روزنامه‌نگاری است. متن‌های دقیق، تیم بازیگری دوست‌داشتنی و نقش‌آفرینی صمیمانه دامنال گلیسون در قالب ند سامپسون، از نقاط قوت اصلی آن هستند.
«۸۰/۱۰۰ Variety | منتقد: آرامیده تینوبو»
این سریال برای رفع ایرادهای اولیه خود کمی زمان نیاز دارد، اما تا رسیدن به پایان فصل، تمام ویژگی‌های لازم برای تبدیل شدن به اثری طناز و ماندگار همچون پیشینیان خود را به دست می‌آورد.
«۷۰/۱۰۰ The Hollywood Reporter | منتقد: دنیل فینبرگ»
بازیگران می‌توانند از زمان بیشتری روی صفحه بهره‌مند شوند و نویسندگان نیز احتمالاً به قسمت‌های بیشتری نیاز دارند تا بتوانند به‌طور کامل از قالب ابتدایی داستان فاصله بگیرند. همین موضوع، جدای از پتانسیل سریال، می‌تواند مانع از آن شود که این مجموعه به سطح The Office و Parks and Recreation برسد، هرچند شروع سریع‌تری نسبت به آنها دارد.
«۶۷/۱۰۰ Entertainment Weekly | منتقد: کریستین بالدوین»
سریال The Paper از میانه فصل جایگاه خود را پیدا می‌کند. رابطه میان ند و ازمرالدا کمتر خصمانه می‌شود و بازیگران مکمل که مانند سریال The Office شامل چند نویسنده-بازیگر هستند، به مرور با شخصیت‌های خود راحت‌تر شده و بهتر دیده می‌شوند.
«۶۰/۱۰۰ TV Guide | منتقد: لیام متیوز»
این سریال شوخی‌های بامزه و اجراهای سرگرم‌کننده‌ای دارد، اما به‌سرعت به اثری فراموش‌شدنی بدل می‌شود؛ نتیجه‌ای که برای هر برنامه‌ای و بیش از آن برای دنباله‌ای از اثری ماندگار ناامیدکننده است.
«۵۰/۱۰۰ The New York Times | منتقد: جیمز پونیوزیک»
سریال The Paper سریع، خنده‌دار و مسلط بر قالب مستندنما آغاز می‌شود. با این حال، همین قالب به یک مشکل تبدیل می‌شود؛ چرا که سریال بیش از حد شبیه نسخه‌ای سرهم‌بندی‌شده از شخصیت‌ها و دینامیک‌های The Office و آثار مشابه به نظر می‌رسد، بدون آنکه هویت مستقل روشنی برای خود ایجاد کند.
«۲۵/۱۰۰ The Playlist | منتقد: الی جانسون»
در مجموع، ترکیب شلخته و فقدان منطق یا جرقه حیاتی باعث می‌شود پس از پایان قسمت نخست، انگیزه‌ای برای ادامه تماشا باقی نماند.
