سریال The Beast in Me جدیدترین ساخته سرویس آنلاین نتفلیکس به شمار می‌رود که توانسته تحسین منتقدان را برانگیزد.
سریال The Beast in Me مینی‌سریالی محصول نتفلیکس است که با حضور کلر دینز و متیو ریس توجه زیادی را به خود جلب کرده است. داستان حول محور اگی ویگز (با بازی کلر دینز) می‌چرخد؛ نویسنده‌ای برجسته که پس از مرگ دلخراش پسر خردسالش، از زندگی عمومی کنار کشیده و دیگر توان نوشتن ندارد.
زندگی او زمانی دگرگون می‌شود که خانه کنار او توسط نایل جارویس (متیو ریس) خریداری می‌شود؛ یک غول دنیای املاک که سال‌ها قبل مظنون اصلی ناپدید شدن همسرش بود. اگی که هم وحشت‌زده و هم مجذوب گذشته تاریک اوست، به‌تدریج وارد بازی خطرناک «تعقیب حقیقت» می‌شود، بازی‌ای که میان تعقیب شیاطین او و فرار از شیاطین درونی خودش جریان دارد و می‌تواند به مسیری مرگبار ختم شود.
در کنار این دو بازیگر اصلی، بریتنی اسنو در نقش نینا جارویس (همسر ناپدیدشده نایل) و ناتالی مورالس در نقش شلی، همسر سابق اگی، ظاهر شده‌اند. سریال The Beast in Me ترکیبی از درام روان‌شناختی، معمای جنایی و تنشی خزنده است که با بازی‌های قدرتمند و فضای تیره‌وتار خود، به یکی از جذاب‌ترین آثار معمایی سال تبدیل شده است.
منتقدان بر این باور هستند که سریال The Beast in Me یک پله بالاتر از معماهای جنایی معمولی قرار می‌گیرد و با برپایی یک جدال روان‌شناختی پرتنش که به لطف بازی‌های درخشان کلر دینز و متیو ریس شکل می‌گیرد، تماشاگر را کاملاً درگیر می‌کند.
تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۳۰ نقد برای سریال The Beast in Me منتشر شده که امتیاز ۸۳ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۷۱ از صد برای این سریال به ثبت رسیده که بر اساس ۲۶ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این سریال را مشاهده می‌کنید.
نظر منتقدان درباره سریال The Beast in Me
- راتن تومیتوز | ۳۰ نقد – امتیاز ۸۳ درصد
- متاکریتیک | ۲۶ نقد – امتیاز ۷۱ از صد
«۱۰۰/۱۰۰ – The Guardian | منتقد: لوسی منگان»
حتی بدون بازی خیره‌کننده بازیگران اصلی، کلر دینز و متیو ریس، فیلم‌نامه و سبک و اعتمادبه‌نفس سریال به‌تنهایی چیزهایی تماشایی هستند. اما وقتی کاری را که این دو انجام داده‌اند هم اضافه کنیم، این تریلر روان‌شناختی هشت قسمتیِ هوشمند و نفس‌گیر، بی‌دردسر وارد فهرست بهترین‌های تلویزیون می‌شود.
«۸۸/۱۰۰ – RogerEbert.com | منتقد: ناندینی بالیال»
دینز و ریس بدون شک در جان بخشیدن به دو انسان به‌شدت آسیب‌دیده، آن هم به شکل‌هایی کاملاً متفاوت، عملکردی درخشان دارند. با این حال، سریال می‌توانست در محو کردن مرز میان خیر و شر جسورانه‌تر عمل کند؛ در نهایت، تعداد کمی از ما همیشه کاملاً خوب یا کاملاً بد هستیم. البته این تنها یک ایراد کوچک است.
«۸۳/۱۰۰ – The A.V. Club | منتقد: سالونی گاجار»
بازی دینز آشنا به‌نظر می‌رسد اما همچنان تنش و تروماهای اَگی را تازه و واقعی جلوه می‌دهد. و ریس نیز وقتی در جنبه‌های پیچیده‌تر و جامعه‌ستیزتر شخصیت نایل غرق می‌شود، کاملاً معماگونه است، به‌ویژه با مونولوگ پایانی تکان‌دهنده‌ای که رقیب مونولوگ خداحافظی او در سریال The Americans است. و با تکیه بر این دو بازی، ایده سریع‌الانتقال The Beast in Me به کاوشی تأثربرانگیز درباره وضعیت انسانی تبدیل می‌شود.
«۸۰/۱۰۰ – Collider | منتقد: ترس لاکسون»
با هر افشای تازه، از جمله یک کشف شوکه‌کننده که برایان در پرده سوم انجام می‌دهد، سریال بیشتر به اثری اضطراب‌آور و پرتعلیق تبدیل می‌شود.
«۸۰/۱۰۰ – Screen Rant | منتقد: مای عبدالباکی»
The Beast in Me سریالی است که نشان می‌دهد چگونه یک داستان خوش‌ریتم و دقیقاً نوشته‌شده می‌تواند ما را کاملاً درگیر نگه دارد.
«۷۰/۱۰۰ – IGN | منتقد: مایکل پیتون»
برخی انتخاب‌های پرسش‌برانگیز در روایت و اجرای نامتوازن، آن را گاهی به تجربه‌ای ناامیدکننده تبدیل می‌کنند. این سریال Homeland بعدی نیست، اما اگر دنبال یک تریلر برای تماشا در یک آخرهفته بارانی هستید، ارزش وقتتان را دارد.
«۶۰/۱۰۰ – Variety | منتقد: آلیسون هرمان»
تمرکز سریال The Beast in Me بر دیدگاه اَگی باعث می‌شود، هرچند سریال ریتمی جذاب دارد و از استعداد بازیگران اصلی بهرهٔ کامل می‌برد، اما به‌عنوان یک مطالعه شخصیتی دچار عدم تعادل شود.
«۵۸/۱۰۰ – IndieWire | منتقد: بن تراورس»
روایت گل‌آلود سریال در قرار دادن دینز و ریس مقابل هم در صحنه‌های متعدد موفق است، اما همین امر مانع می‌شود سریال به‌اندازه لازم گزنده باشد و بار جبران را بر دوش بازیگران می‌گذارد.
«۴۰/۱۰۰ – The Hollywood Reporter | منتقد: دنیل فینبرگ»
این سریال اثری است که در تقریباً شش قسمت کامل، هیچ چیز حتی کمی غافلگیرکننده ارائه نمی‌دهد؛ سپس به نقطه‌ای می‌رسد که به‌نظر می‌رسد تغییر مسیری جذاب باشد، اما قسمت ماقبل آخر با یک فلش‌بک تمام شتاب را از بین می‌برد و بعد دوباره به داستان اصلی بازمی‌گردد، به شکلی که بلافاصله تمام پتانسیل‌های جذابیت آن تعلیق قبلی را خنثی می‌کند.
