منتشر شده در ۱۰ مهر ۱۴۰۴ ساعت ۱۸:۰۰
در ادامه سری مطالب از معرفی ۲۵ مسابقه برتر تاریخ ۷۵ ساله F1 همانطور که وعده کرده بودیم تا هر هفته یک مسابقه را معرفی کنیم، در این مطلب به مسابقه سال ۲۰۰۵ ژاپن خواهیم رفت؛ البته که کیمی رایکونن (Kimi Raikkonen) در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۰۵ شکست خورده است اما صعود چشمگیر این راننده فنلاندی از رتبه ۱۷ به مقام اول و پیروزی در گرندپری ژاپن همچنان یکی از مسابقات برجسته تاریخ این ورزش است.
به گزارش آخرین خودرو، پس از یک دوره تسلط مایکل شوماخر و فراری در اوایل دهه ۲۰۰۰، فصل ۲۰۰۵ شاهد یک تغییر اساسی بود. در کنار معرفی مقررات فنی جدید، از همان ابتدا مشخص بود که کمپانی میشلن (Michelin) نسبت به رقیبش یعنی شرکت بریجستون (Bridgestone) مسئولیت تایرها را برای آن فصل خواهد داشت. در حالی که این موضوع برای فراری چندان مثبت نبود اما به ویژه برای تیم‌های مک‌لارن و رنو که با تایرهای میشلن از همان ابتدا سریع به نظر می‌رسیدند، خبر خوبی بود.
شروعی مطمئن برای رایکونن
در اردوی تیم مک‌لارن، این موضوع به عقیده مارک آرنال (Mark Arnall) که به عنوان مربی کیمی رایکونن فعالیت می‌کرد، جنبه کاملا مثبتی داشت. آرنال که ۲۰ سال با رایکونن کار کرده است، می‌گوید: “فکر می‌کنم از نظر ماشین، به محض اینکه کیمی اولین تست‌های آن فصل را انجام داد، احساس کرد که ماشینی است که می‌تواند آن را در هر کجا که می‌خواهد در پیست قرار دهد و برنده شود.”
این حس اعتماد به نفس به زودی در پیست مسابقات نیز منعکس شد. در حالی که جیانکارلو فیزیچلا (Giancarlo Fisichella) و فرناندو آلونسو (Fernando Alonso) از رنو چهار مسابقه ابتدایی را با هم بردند، رایکونن با کسب اولین پیروزی از هفت پیروزی خود در آن سال در پیست اسپانیا، فصلی را آغاز کرد که یکی پرافتخارترین دوران حضورش در F1 بود.
رقابت بین رنو و مک‌لارن ادامه داشت اما آلونسو در نهایت با وجود آمادگی محشر رایکونن، قهرمانی رانندگان را در دو مسابقه مانده به پایان قصل قطعی کرد. با این حال، عنوان قهرمانی تیمی هنوز قطعی نشده بود و رقابت فرمول یک برای تعیین سرنوشت تیم قهرمان به ژاپن و پیست نمادین سوزوکا (Suzuka) رفت.
مسابقات زمانگیری در هوای کاملا بارنی!
به نظر می‌رسید که پیروزی برای رایکونن و تیم مک‌لارن قابل دستیابی باشد زیرا این تیم آخر هفته را با start امیدوارکننده آغاز کرد و در طول جلسات تمرینی عموماً از رقیب خود یعنی رنو، جلوتر بود. اما قوانین معمول با شروع زمانگیری که در هوای مرطوب برگزار شد، برعکس شد! به عنوان بخشی از قانون تک دور در آن سال، هر راننده برای تلاش انفرادی خود به ترتیب معکوسی که مسابقه قبلی را در آن به پایان رسانده بود، به پیست رفت. در حالی که رالف شوماخر از تویوتا، جایگاه اول را از جنسن باتن از هوندا و رنو از فیسیکلا گرفت، رانندگانی همچون مایکل شوماخر و آلونسو در جایگاه‌های چهاردهم و شانزدهم قرار گرفتند و رایکونن به نیز درجایگاه هفدهم قرار گرفت!
تاخت و تاز رایکونن از جایگاه هفدهم
چنین نتیجه‌ای ممکن است ناامیدکننده بوده باشد اما به نظر نمی‌رسید که رایکونن را در آستانه روز مسابقه در سوزوکا منصرف کند، همانطور که آرنال به یاد می‌آورد: «کیمی به ماشین بسیار مطمئن بود، او به خودش نیز بسیار اعتماد داشت.»
ماهیت آشفته جدول نوید هیجان را می‌داد و به نظر می‌رسید که بخت و اقبال متضاد برای رنو و مک‌لارن (McLaren) در شروع مسابقه رقم خواهد خورد. در حالی که فیسیچلا به رده دوم صعود کرد و آلونسو در دور اول به رده هشتم صعود کرده بود، رایکونن در حالی که با خودروهای اطراف خود در حال مبارزه بود، با اختلاف زیاد به پیچ آخر پیست رسید.
در همین حال هم‌تیمی‌اش یعنی خوان پابلو مونتویا (Juan Pablo Montoya)، در همین پیچ به شدت تصادف کرد و باعث شد تا Safety Car وارد پیست شود. به نظر می‌رسید که رقابت برای عنوان قهرمانی به نفع رنو باشد اما رایکونن به هیچ وجه قصد تسلیم شدن نداشت. کیمی که در دور اول پنج رتبه کسب کرده بود، در دور نهم از ۵۳ دور مسابقه، در جایگاه یازدهم قرار داشت.
با توجه به اینکه بسیاری از خودروهای پیشتاز ابتدا به pit stop رفتند، امثال رایکونن، آلونسو و شوماخر تصمیم گرفتند مدت بیشتری در پیست بمانند. جالب اینجاست که این بدان معنا بود که سه مردی که قهرمانی آن سال را در دست داشتند، خود را در نزدیکی یکدیگر در مسیر یافتند، البته نه در صدر مسابقه!
آلونسو به طرز خاطره‌انگیزی از فاصله ۱۳۰ متری از کنار شوماخر سبقت گرفت، در حالی که رایکونن درست پشت سر او بود و فراری را تعقیب می‌کرد. اولین نفر از این سه نفر که پیت‌استاپ کرد، آلونسو بود – حرکتی که نتیجه‌ای نداشت و این راننده اسپانیایی را از رقبایش عقب انداخت.
در همین حال، شوماخر و رایکونن هر دو در دور ۲۷ pit stop کردند. تیم اسکودریا، شوماخر را در جایگاه اول قرار داد و رایکونن از مک‌لارن در جایگاه ششم قرار گرفت اما تنها سه دور بعد، راننده مک‌لارن در مسیر مستقیم پیش افتاد و یک جایگاه دیگر کسب کرد در حالی که فیزیچلا همچنان پیشتاز بود!
آغاز تعقیب و گریز برای پیشتازی مسابقه
پس از انجام pit stop توسط تمامی خودروها، رایکونن سرانجام پیشتازی مسابقه را به دست آورد اما راننده فنلاندی در دور ۴۵ جایگاه اول را به فیزیچلا بازگرداند ولی این امر یک تعقیب و گریز در هشت دور پایانی را رقم زد و مک‌لارن با هر دور از پیست، همچنان از برتری فیزیچلا کم می‌کرد.
با گذشت هر دور، رایکونن به فیزیچلا نزدیک‌تر و نزدیک‌تر می‌شد و این راننده ایتالیایی را مجبور به دفاع می‌کرد. اما با شروع آخرین دور تعیین‌کننده و پس از یک اشتباه جزئی از فیزیچلا در آخرین پیچ، کیمی با عبور از رقیب خود و رسیدن به پیچ ۱، حرکتی شگفت‌انگیز انجام داد.
طرفدارانی که در خانه نظاره‌گر این مسابقه بودند، شاید واکنش هیجان‌انگیز جیمز آلن (James Allen) مفسر مسابقه را به خاطر داشته باشند که فریاد زد: “چه حرکت درخشانی! در کنار هم در مسیر مستقیم! گرندپری در بهترین حالت خود در حال رقابت است!” (What a brilliant move! Side by side down the straight! Grand Prix racing at its absolute finest)
وقتی آن دور آخر دراماتیک به پایان رسید، رایکونن با ۱.۶۳۳ ثانیه اختلاف از فیزیچلا – در حالی که آلونسو در جایگاه سوم بود – از خط پایان عبور کرد و پیروزی قابل توجهی را به دست آورد، پیروزی‌ای که شاید چند ساعت قبل به سختی قابل باور بود. پس از عبور از پرچم شطرنجی پایانی مسابقه، رایکونن که به خاطر رفتار خونسردش به مرد یخی (the Iceman) شناخته می‌شود، در حالی که هر دو دستش را با کمال آرامش در هوا بالا برده بود، نهمین پیروزی دوران حرفه‌ای خود را به دست آورد.
البته یک هفته بعد و در آخرین مسابقه فصل ۲۰۰۵ در چین، پیروزی آلونسو به رنو کمک کرد تا در نهایت مک‌لارن را در قهرمانی تیمی شکست دهند. به هر روی، پیروزی رایکونن در آن روز یکی از ۲۱ پیروزی او در طول دوران طولانی حضورش در فرمول یک بود، در حالی که این آخرین پیروزی او به عنوان راننده مک‌لارن نیز محسوب می‌شد و سپس او به تیم فراری نقل مکان کرد و در این تیم لذت قهرمان جهان شدن را تجربه کرد.
