به گزارش خبرگزاری TASNIM ، در دنیای امروز ، رسانه ها ، به ویژه رسانه های اجتماعی نقش مهمی در شکل دادن به افکار عمومی و هدایت اقدامات اجتماعی دارند. حتی اگر خودمان را به عنوان یک نگرانی اجتماعی و فرهنگی نگاه کنیم و تصور کنیم که مشکلات واقعی را دنبال می کنیم ، در واقع بسیاری از فعالان اجتماعی و نخبگان اجتماعی به نوعی توسط رسانه ها اسیر می شوند. آنچه رسانه ها برجسته می کنند ، اولویت نگرانی های مردم را تعیین می کند ، و عمل فعالان به جای تجزیه و تحلیل مستقل ، واکنش نشان می دهند. به عنوان مثال ، هنگامی که مسئله فلسطین و ۷ اکتبر در رسانه ها برجسته می شود ، همه فعالان به یکباره و طراحی اقدام می کنند. پس از موضوع سقوط دولت بشار آل -ساد اولین عنوان رسانه ها است ، همه فعالان در حال تجزیه و تحلیل و بحث در مورد سوریه هستند. اما امروز ، همانطور که بحث سوریه در رسانه ها کاهش یافته است ، نگرانی ها ، پیگیری ها و تجزیه و تحلیل نیز کاهش یافته است. در حالی که وضعیت واقعی سوریه هنوز در وضعیت است ، اما به دلیل محدودیت ها و سانسور خبری ، جامعه فکر می کند هیچ خبری وجود ندارد.
این اسارت رسانه باعث می شود بازیگران نخبه و اجتماعی برای کسانی که حرکت جامعه را تعیین می کنند ، فصلی عمل کنند. آنها به جای مسئولیت مداوم اجتماعی ، آنها کوتاه مدت هستند و به عنوان یک عروسک رسانه ای عمل می کنند. هر موضوع در مورد نظر رسانه ها مورد توجه فعالان قرار می گیرد و هر موضوعی که از عناوین خارج شود ، کاهش می یابد. این وضعیت هنگامی خطرناک می شود که چنین نگرشی وارد حوزه تصمیم گیری و سیاست گذاری شود ، زیرا تصمیمات و سیاست ها مبتنی بر سردرگمی رسانه ها و اولویت های اولویت دار است ، نه تجزیه و تحلیل مستقل و واقعیت های اجتماعی.
فعالان نخبه و اجتماعی نیز تأثیر مستقیمی بر جنبش های مردمی دارند. همانطور که می بینیم ، تظاهرات و ایده های جدید برای مقابله با نسل کشی غزه در نقاط مختلف جهان ادامه می یابد ، اما در افکار عمومی ایران ، این بحث تقریباً فراموش شده است. حتی موضوعاتی مانند جنگ دوازده روزه در ایران و اسرائیل که می توانند تأثیر گسترده اجتماعی داشته باشند ، در ذهن مردم و گاهی اوقات تصمیم گیرندگان به دلیل کاهش پوشش رسانه ای و فاصله از اخبار کاهش یافته است. این وضعیت نشان می دهد که مسیر یک مسئله اجتماعی در فضای ایران قطع شده و به سمت موضوعات دیگر پرش کرده است. فعالیت های اجتماعی در ایران عمدتاً “اخبار مد” بوده است. هر موضوعی که بیشتر و بیشتر باشد ، نخبگان و فعالان اجتماعی نیز ترسیم می شوند و فردا موضوع و مسئله جایگزین می شود.
نتیجه این روند ، سطحی بودن فضای اجتماعی و فرهنگی است که عواقب عمیقی دارد. هنگامی که تجزیه و تحلیل مستقل و پیگیری مداوم -با واکنش های رسانه ای کوتاه مدت و شیک جایگزین می شود ، فعالیت های اجتماعی نه تنها پراکنده و ناپایدار ، بلکه ظرفیت جامعه برای مقابله با بحران های واقعی و طولانی مدت نیز می باشد. این سطحی همچنین باعث حرکات مردمی می شود و جامعه در مواجهه با مسائل مهم و مداوم ، واکنش مؤثر را از دست می دهد.
در نتیجه ، فضای اجتماعی ظرفیت رشد خود را از دست می دهد و ناکارآمد می شود و این ناکارآمدی فضای اجتماعی کشور می تواند بر فضای سیاسی و تصمیم گیری تأثیر بگذارد.
یادداشت ها از: Maedeh Mahdavi
پایان پیام/
منبع:تسنیم
