گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم رئیس جمهور آمریکا در آخرین لفاظی های خود علیه کاراکاس، عاقلانه استعفای نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا را هدر داد! وقتی دونالد ترامپ استعفای نیکلاس مادورو از قدرت در ونزوئلا را “عقلانی” می خواند، در واقع یک نقص اساسی را در درک واشنگتن از عقلانیت در سیاست خارجی آشکار می کند. این ادعا نه تنها یک موضع سیاسی ساده، بلکه نمونه ای عینی و گستاخانه از مداخله گرایی افراطی است که برای دهه ها ستون فقرات سیاست خارجی آمریکا در قبال آمریکای لاتین را تشکیل داده است.
این رویکرد مداخله جویانه با هدف تغییر رژیم در کاراکاس تنها یک اشتباه تاکتیکی نیست. بلکه یک شکست استراتژیک در درک پویایی های بین المللی است. بسیاری از استراتژیست ها و تحلیلگران برجسته در حوزه روابط بین الملل مدت هاست که نسبت به این مدل مداخله هشدار می دهند. آنها معتقدند استفاده از اهرم های فشار، تحریم ها و حمایت از اپوزیسیون داخلی برای سرنگونی دولت های منتخب (حتی اگر غرب ستیز باشند) نه تنها شکست نمی خورد، بلکه به تقویت روایت های انقلابی و ضد آمریکایی در منطقه دامن می زند.
این «عقلانیت» ترامپ یادآور رویکردهای شکست خورده گذشته است. زمانی که جورج بوش پسر در دوران ریاست جمهوری خود استعفای سیاستمداران ضد آمریکایی از قدرت را اقدامی «عقلانی» و پیروزی دموکراسی تلقی کرد، نتیجه آن چیزی جز تشدید رشد جریان های ضد آمریکایی در سراسر آمریکای لاتین نبود. این سیاست ها که ریشه در این باور غلط دارد که منافع ایالات متحده تنها با همسویی کامل سایر کشورها تامین می شود، همیشه نتیجه معکوس داشته است.
در مورد ونزوئلا، فشار حداکثری دولتهای مختلف آمریکا، مادورو را به سمت ائتلافهای استراتژیک با بازیگرانی مانند روسیه و چین سوق داده و اعتبار کاذب دموکراسی آمریکا را در نزد ملتهای منطقه خدشهدار کرده است. اصرار بر «عقلانیت» خروج مادورو صرفاً یک شرط بندی سیاسی برای حفظ تصویر یک سیاست مداخله جویانه است، نه یک تحلیل بی طرفانه از واقعیت های ژئوپلیتیک.
اگر تاریخ عبرت دارد، این است که ملت ها در برابر مداخلات خارجی مقاومت می کنند. هرگونه تلاش برای تحمیل راه حل از بیرون، ناخواسته مشروعیت رهبران داخلی را در برابر افکار عمومی آنها افزایش می دهد. سرنوشتی که در انتظار دولت ترامپ و هر دولتی که بخواهد مدل «تغییر رژیم» را احیا کند، تکرار همان الگوهای گذشته خواهد بود: افزایش مقاومت، تعمیق شکافهای منطقهای و تقویت مجدد جریانهای ضدغربی.
تعریف عقلانیت در سیاست خارجی در اعمال اراده بر دیگران نیست، بلکه در درک واقعیت های مستقل و پذیرش حاکمیت دولت ها است. حقی که الگوی ترامپ و پیشینیانش همیشه در نادیده گرفتن آن خوب عمل کرده اند.
انتهای پیام/
منبع:تسنیم
