تنها ۱۰ سال پیش ، داشتن یک مربی فرانسوی در تیم های بزرگ یا حداقل تیم های بلندپروازانه در لیگ برتر اروپا نه تنها یک نشانه مشترک بلکه نشانه ای از کیفیت برتر بود. آرسن ونگر افسانه ای راهنمایی آرسنال را داشت ، زین الدین زیدان با رئال مادرید سه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد و ریمی گارد پس از دوره موفق خود در لیون به استون ویلا پیوست.
رم تحت هدایت رودی گارسیا ، سرمربی فعلی تیم ملی بلژیک موفق شد ، والریان اسماعیل مربی ولفسبورگ بود ، کلود پول به ساوتهمپتون پیوست و تیم ملی فرانسه تحت نظارت جانبازا دووشان درخشید. در لیگ فرانسه ، پاریس ژرمن به رهبری لورن بلان از همه عبور کرد. در پایان فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۵ ، از ۱۹ مربی داخلی ، تنها یک مربی خارجی در لیگ فرانسه کار می کرد.
علاوه بر این ، در طی دو دهه گذشته ، جرارد هولیا لیورپول را به نخبگان اروپایی برگرداند و لوئیس فرناندز و Rainald Denox نیز به اتلتیک بیلبائو و رئال سویداداد به مقام دوم در لالیگا اسپانیا رسیده اند ، اما امروز این یک مربی برجسته فرانسوی با یک لیگ سه لگد فرانسه است. این تنها پاتریک ویرا است ، که مسئولیت Genoa در سری A. را بر عهده دارد ، چرا مربیان فرانسوی که یک بار ناگهان به حاشیه رانده شدند ، بسیار ارزشمند بودند؟
یکی از دلایل اصلی این وضعیت ، هزینه متناقض ، سختگیرانه و زیاد مربیان در فرانسه است. به منظور به دست آوردن بالاترین گواهی مربیگری فرانسوی ، Brevet D’INTRAINEUR Professionnel de Football (BEPF) ، که معادل مجوز حرفه ای UEFA است ، باید معیارهای بسیاری را رعایت کنید.
برای ورود به یکی از معدود ظرفیت های این دوره ، که سالانه توسط فدراسیون فوتبال فرانسه (FFF) برگزار می شود ، بازیکنان سابق باید حداقل ۵ سال تجربه مربیگری حرفه ای داشته باشند یا حداقل ۱۵۰ بازی ملی برای تیم فرانسه انجام داده اند. این علاوه بر داشتن اسناد اساسی مختلف ، از جمله دیپلم بالاتر (DES) در جوانان ، آموزش عمومی و ورزش است که یک مدرک ملی در مربیان ورزشی است. هزینه شرکت در دوره BEPF برای بسیاری مقرون به صرفه نیست و حدود ۶۰،۰۰۰ یورو تخمین زده می شود.
شاید تعجب آور نباشد که تعدادی از بازیکنان سابق فرانسوی در سالهای اخیر تصمیم گرفته اند که گواهی مربیگری خود را نه در کشور خود بلکه در انجمن فوتبال FAW به دست آورند. از جمله آنها ویرا ، مارسل دسای ، دیوید گینولا ، تیری هنری (مربی سابق فرانسه زیر ۲۱ سال) و گال کالیشی (کمک مربی فعلی) است. هزینه این مجوز بسیار پایین تر است. حدود ۱۴.۳،۰۰۰ یورو. در حالی که فدراسیون فوتبال فرانسه به جای کاهش سخت گیری و جذب نامزدهای بیشتر ، الزامات را افزایش داده است. امروز داشتن مدرک BEPF برای هر مربی که می خواهد در لیگ یک ، لشکر دوم یا بخش سوم لیگ فرانسه کار کند ، لازم است. البته تعداد کمی از مربیان خارجی چنین مجوز دارند و اگر اینگونه نباشد ، باشگاه های فرانسوی برای هر بازی که مربی روی نیمکت نشسته است ، باید ۲۵،۰۰۰ یورو بپردازند. این رویکرد مطمئناً به نفع فوتبال فرانسه نیست.
کلود پویل می گوید: “برنامه مربیگری در فرانسه ، هموطنان من را در موقعیت سختی قرار می دهد.” علاوه بر بسیاری از شرایط ، شما باید سالها تحصیل کنید ، بنابراین به ندرت مربی BEPF زیر ۴۵ سال داریم. بسیاری از مربیان خارجی ، حتی کسانی که بازی حرفه ای ندارند ، به زودی مدرک خود را می گیرند و در ۲۸-۲۷ مربی می شوند ، اما در فرانسه باید سابقه بازی داشته باشید. در نتیجه ، هنگامی که فرانسوی ها به صدر می رسند ، آنها اغلب ۵۰ سال سن دارند و کارفرما آنها را به عنوان بازنشستگی می بیند.
امروز ، فرانسوی ها تصویری از مربیان خسته کننده دارند که سبک متمایز و متمایز خود را از دست داده اند.
حتی اگر مربی فرانسوی موفق به کسب شغل شود ، از ترس از اخراج و از دست دادن این فرصت از آزادی عمل و نوآوری محروم می شود. مربیان گذشته فرانسوی مانند آلبرت باتو (رنیس و تیم ملی در دهه ۱۹۵۰) ، میشل هیدالگو (تیم ملی در دهه ۱۹۸۰) ، ژان -کلود سودو (نانتس) و آرسن ونگر در سالهای اولیه موناکو و آرسنال به دلیل فوتبال جسورانه و نوآورانه شناخته شدند.
برای جامعه مربیان فرانسوی ، این امر ترویج یا ارائه ایده “مشترک” برای فوتبال محلی را دشوار می کند. در حالی که مربیان ایتالیایی به دلیل نظم تاکتیکی خود شناخته شده اند ، مربیان اسپانیایی به دلیل تعهد خود به فوتبال مالیک شناخته می شوند و مربیان آلمانی به عنوان فلسفه تهاجمی و مطبوعات متقابل شناخته می شوند ، همتایان فرانسوی سبک متمایز خود را از دست داده اند. نمونه ای از دیات دوشن ، که بارها توسط موناکو به فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۴ مورد انتقاد قرار گرفته و به مارسی کمک کرده است تا ۱۸ سال شکست در لیگ یک در سال ۲۰۱۰ به دلیل سبک دفاعی خود را به پایان برساند. با وجود جام جهانی ۲۰۱۸ ، یورو ۲۰۱۶ نقره و جام جهانی ۲۰۲۲ ، تصویر دوشان دیگر در بهترین حالت نیست. در مصاحبه ای با The Athletic ، یک کارمند باشگاه گفت: “امروز ، یک مربی ارشد نه تنها باید دانش تاکتیکی و آمادگی ذهنی داشته باشد ، بلکه یک مربی مدرن نیز باید پویا باشد ، اما فرانسوی ها انگلیسی را ضعیف می کنند ، چه رسد به زبان های دیگر که منجر به سرگرمی می شوند ، مهارت های بازیگری ، نه فقط یک مربی فنی در نظر گرفته می شوند.”
در فرانسه ، مربیان هنوز به روشی باستانی و سنتی هستند و عنصر رسانه ای نادیده گرفته شده است. در مرکز ملی فوتبال ، مربیان هنوز “مربیان” نامیده می شوند. بسیاری از بهترین مربیان کشور به دلیل رویکرد آموزشی خود شناخته شده اند. مربی سابق تیم ملی ، ژرژ بولون کار خود را به عنوان معلم ورزش آغاز کرد ، هولیا قبلاً معلم انگلیسی بود و ونگر در انگلیس به عنوان “استاد” شناخته می شود.
دو مربی آخر از پذیرش فرصت های شغلی در انگلستان خوشحال شدند ، زیرا از داشتن نقش های گسترده و متنوع مدیریتی لذت می بردند ، اما مربی سنتی فرانسوی همیشه فقط مربی بوده است. در صدر فوتبال امروز ، انتظار می رود مربیان نقش مدیریتی گسترده تری را ایفا کنند ، در حالی که سیستم فرانسوی مربی تولید می کند ، نه یک مدیر.
پول می گوید: “من فکر می کنم ما بسیار عقب مانده هستیم.” ما انگلیسی یاد نمی گیریم ، بر خلاف سایر کشورها اسپانیایی یاد نمی گیریم. به پرتغالی ها نگاه کنید. آنها به چند زبان صحبت می کنند. فدراسیون فوتبال فرانسه دوره های زبان را برگزار نمی کند و این را مسئولیت فردی کارآموزان BPF می داند. “
این وضعیت باعث شده است که کارشناسان خارجی در فروش و توجه به نمایندگان ماهر تر باشند. در سالهای اخیر ، گفته می شود مربیان فرانسوی رابطه خود را با تصمیم گیری های کلیدی در تیم های بزرگ اروپایی از دست داده اند و نتوانسته اند با کنسرسیوم ها ، صندوق های سرمایه گذاری و گروه های وابسته به دولت که به طور فزاینده ای مدیریت می کنند ، روابط خود را برقرار کنند.
در همین حال ، مربی معمول فرانسوی در سالهای اخیر ، همکار پرتغالی ، یک رقیب قدرتمند و قابل درک را احساس کرده است. در حالی که مربی فرانسوی مجبور است به تنهایی راه خود را ادامه دهد ، پرتغالی ها از ارتباط گسترده ای از بازرگانان تأثیرگذار مانند خورخه مندس استفاده می کنند. مدیر برنامه نماینده ژوزه مورینیو است ، که اگرچه اخیراً خوب نبوده است ، اما پس از اخراج بی شماری بیش از ۸۰ میلیون پوند درآمد دارد. همه اینها به دلیل توانایی وی در فروش است.
علاوه بر این ، یک موسسه ویژه در لیسبون برای ارتقاء مدیران وجود دارد. مربیان فوتبال پرتغال (ANTF). این سازمان مارک خاص خود را دارد. مربی پرتغالی ، که به طور فعال از طریق وب سایت ، رسانه های اجتماعی ، کمپین های تبلیغاتی ، رویدادهای پشتیبانی مالی و مجمع سالانه با مشارکت ستاره ها (از جمله مارکو سیلوا ، ژرژ عیسی و کارلوس کیرچهر در رویداد اخیر مارس) لابی می کند. این اتحاد منجر به تحسین و حسادت زیادی از خارج از فرانسه شده است.
فردریک آنتونتی ، مربی باتجربه ای که سابقه راهنمایی لیل ، رن ، نیس و سنت اتین را دارد ، اعتراف کرد: “مربیان پرتغالی از ما مهمتر هستند.” “آنها مؤسسات و نمایندگان بزرگی دارند که در کلوپ های بزرگ ارتباط برقرار می کنند ، آنچه ما نداریم. شبکه پرتغالی عالی است. شما در حال شلیک یک پرتغالی هستید ، ۱۰ نفر در پشت سر او هستید. مشکل مربیان فرانسوی نیست ، مشکل این است که ما چنین شبکه ای نداریم.”
مشکل دیگر جهانی سازی است. مالکیت خارجی ، که اکنون ۱۱ باشگاه از ۱۸ باشگاه لیگ یک را در اختیار دارد ، به این معنی است که لیگ فرانسه دیگر یک تست استعداد محلی نیست. روسای باشگاه بر این باورند که مربیان خارجی نتیجه بهتری می گیرند و شبکه های بین المللی برای یافتن آنها مؤثرتر هستند. فرانسه با این واقعیت سازگار نیست.
به عنوان مثال ، تابستان گذشته ، کنسرسیوم آمریکایی Blueco ، که صاحب چلسی و استراسبورگ است ، وییرا را از استراسبورگ شلیک کرد و لیام روزنور انگلیسی را جایگزین کرد. تولوز ، متعلق به شرکت سرمایه گذاری Redbird ایالات متحده ، در سال ۲۰۲۳ فیلیپ مونتانیر را با کارلز مارتینز اسپانیایی جایگزین کرد. صاحب جدید سنت اتین ، شرکت کانادایی Kilmer Sports Ventures ، پس از ترک اولیویه دال اوگلیو ، بازیکن آینده نروژی را استخدام کرد.
اگرچه پیر سیج پس از انتصاب مربی آکادمی قدیمی لیون در نوامبر ۲۰۲۳ پیشرفت چشمگیری کسب کرد ، اما مالک آمریکایی در ژانویه جان تاکر را بازنشسته کرد و پائولو فنکا پرتغالی را منصوب کرد. با حضور مربیان خارجی در همه باشگاه های بزرگ لیگ یک ، لوئیس انریکه در پاریس سن -گرمین ، روبرتو دی زاربی در مارسی ، آدی هاتار در موناکو ، فورسکا در لیون ، ناامیدی مربیان محلی در فرانسه بسیار مشهود است.
پایان پیام/
منبع:تسنیم
