به گفته خبرگزاری Tasnim QOM ، شب نهم ربیئول بود. شبی که آغاز امامات و استان والیاسر (AS) بود و مسجد جمکاران با نور عاشقان این امام نجیب جلال جدیدی داشت. آستانه روشن مسجد در نور روحانی غرق شد. نسیم نماز و انتظار فضای زندگی را به وجود آورد. هزاران قلب مشتاق ، از شهرهای دوردست و در نزدیکی ، جمع شده بودند تا خالص قلب را در یک آیین به نمایش بگذارند.
جمعیت با شکوه در مسجد جمکاران
در ساعت ۹ بعد از ظهر ، در همان زمان ، هزاران زائر ایرانی و خارجی در حیاط های مسجد جمع شدند. سرود جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک گروه خوانده شد و با تماس گرم “لوبیک یا مهدی” ، همه ، حتی اگر روی لب ها ، با امام زامان ادغام شده باشد. این لحظه تجلی فداکاری ملی و وحدت قلب ها بود. تصویری از ملت که در سایه عظمت یک اعتقاد معنوی جمع شده است.
فریاد وحدت در برابر استکبار ؛ “مرگ به آمریکا” و “مرگ بر اسرائیل”
در وسط اشتیاق مذهبی و بیعت با امام زمان ، لحظه ای از وحدت سیاسی و فریاد ظلم و ستم بود. جمعیت در مسجد جمکاران ، صد و با شور و شوق شعار “مرگ به آمریکا” و “مرگ بر اسرائیل” را شعار دادند. این شعارها نه تنها واکنشی به سیاست های ستمگرانه استکبار جهانی ، بلکه تجلی ارتباط با مظلوم جهان و اعلام مقاومت و مقاومت در برابر ظلم و اشغال بود. صدای این شعارها در فضای آسمانی جمکاران تصویر دیگری از ملت ایران را نشان داد. ملتی که نه تنها در انتظار عدالت مهدوی بلکه در زمینه مقاومت در برابر سرکش است.
حضور
در میان این جمعیت معنوی ، چهره های شناخته شده ای پیدا شد: Hojjatoleslam Abedini ، که با شور و شوق الهی صحبت می کرد ، Hojjatoleslam Yekta ، که در فصاحت و معنویت لحظات تأثیرگذار بود ، محققان اهل البیت (AS). شاعر سبک و دلچسب ، سید حمید رزا بورگی ، کلمات را با اشتیاق انتظار پیوند داد ، و عزیز قاری ، حاجی حسینی ، روح را با تریل آیات آب می داد. حامد سولتانی این رویداد باشکوه را انجام داد و با مهارت خود نظم و زیبایی لحظات را حفظ کرد.
ایجاد غرفه های فرهنگی و برنامه های ویژه
غرفه های فرهنگی و مشاوره ای در درهای ورودی یک و دو وجود داشت. “نرهای گل” و “در انتظار” برای کودکان و نوجوانان ، در قالب مراحل و نمایش های اختصاصی ، شور و شوق و خوشبختی را به جمعیت اضافه کرد و فرزندان را معنوی تر کرد. شما احساس کردید که فرزندان این سرزمین در بال معنویت در حال رشد هستند.
اولین کلمه عاشقان ؛ ایران ، پرچمدار ظهور
در چند قدم جلوتر ، قاب پرچم ایران در گنبد فیروزه ای مسجد واقع شد. نمادی از پرچم که قرار است ظهور عدالت الهی را تضمین کند. این تصویر وعده میثاق بین ملت ایران و پیامبر (صلح بر او) بود.
مکالمه با زائران ؛ از ایران تا مرزها
در میان تمام این اشتیاق ، یک دایره کوچک از گفتگو شکل گرفت: یکی از زائران ایرانی از تهران آمدند: با چشمان پر از شور و شوق ، او گفت: برای من این شب ، تجدید عهد. یعنی باد که در شبهای غیبت او و بازتاب امید می درخشد.
یک زائر از افغانستان در گوشه ای آرام ایستاده بود: من این لحظه را برای سالها آرزو می کنم. در اینجا ، این شب ، انگار که در قلب ثانیه هستم.
یک نوجوان کوچک از مشهاد مانند یک مرد جوان به نظر می رسید. او با نگاه آسمانی گفت: من امروز بیعت کرده ام … نمی دانم بیعت به چه معنی است ، فقط می دانم که منتظر امام هستم. جمله او ساده بود ، اما عمق آن بسیار بزرگ بود.
روایت نهایی ؛ لحظه ای که تاریخ در قلب ها ثبت شد
جمعیت هنوز هم در مقایسه قرار نمی گیرد. رده های منظم ، روح در متن ، زمزمه “Lubik یا Mahdi” تمام معنای انتظار و عشق را در هم تنیده است. نور چراغها عزت مسجد را دو برابر کرد و قلب ها را به نور ایمان گره زد. شکوه و عظمت این شب قرار نبود در توضیحات قرار بگیرد. این جامعه روایتی بلند از عشق به صاحب واقعی بشریت بود. در مجموع به مسجد آمدند تا دوباره پیمان را حذف کنند. پیمانی که در سردرگمی جهان گم شد ، اما در گنبد فیروزه ای جمکاران آشکار شد.
پایان پیام/
منبع:تسنیم
