بازیگری بی‌تردید یکی از پر‌سوء‌تفاهم‌ترین هنرها در عصر کنونی رسانه‌های اجتماعی است و تام هاردی در این‌باره نظر متفاوتی دارد.
بسیاری از علاقه‌مندان سینما در تشخیص مرز میان شخصیت و بازیگر دچار سردرگمی هستند و از آنجا که روش هر بازیگر با ظرافت‌های زیادی همراه است، تنها تعداد اندکی می‌توانند جزئیات مربوط به آماده‌سازی آن‌ها را بفهمند. در همین راستا، شاید بتوان گفت «تام هاردی» از جمله بازیگرانی است که بیش از هر کس دیگری دچار سوء برداشت از سوی مخاطبان شده است.
برخی ممکن است تصور کنند توانایی هاردی در جان‌بخشی به این همه شخصیت متنوع به دلیل به‌کارگیری روش بازیگری متد (Method acting) است، اما او به سرعت چنین چیزی را رد می‌کند. روش بازیگری متد که توسط کنستانتین استانیسلاوسکی در دهه ۱۹۳۰ پایه‌گذاری شد، تکنیکی است که در آن بازیگر احساسات و تجربیات یک شخصیت را در خود درونی می‌کند و رویکردی کاملاً عاطفی به بازیگری دارد. با این حال، هرچند جوایز اسکار متعددی به بازیگرانی چون رابرت دنیرو، مارلون براندو و هیلاری سوانک که طی سال‌ها از این روش استفاده کرده‌اند تعلق گرفته، شنیدن نظر صریح یک بازیگر درباره این تکنیک بازیگری اهمیت دارد.
از آنجا که روش بازیگری متد بر وضعیت احساسی شخصیت تمرکز دارد و با شدت و عموقی که هاردی در نقش‌هایی نظیر آلفی سولومونز در سریال Peaky Blinders نشان داده همراه است، برخی بر این باور بودند که او از پیروان جدی این شیوه است. با این وجود، در مصاحبه‌ای با مجله Esquire در سال ۲۰۱۶، زمانی که از او پرسیده شد آیا خود را بازیگر متد می‌داند، او با تاکید پاسخ داد:
من بازیگری متد انجام نمی‌دهم. می‌دانم احمقانه به نظر می‌رسد اما از این واژه متنفرم؛ مزخرف محض است. این موضوع شبیه تمرین سخت برای یک مبارزه است، اما به محض اینکه مشت به صورتت بخورد تمام نقشه‌هایت به هم می‌ریزد. بازیگری هم چنین است. می‌توانی همه تمرین‌ها و تکنیک‌ها را انجام دهی اما تضمینی نیست که در صحنه جواب بدهد.
او هنگام توضیح روش شخصی‌اش گفت:
فکر می‌کنم هر فرد میزانی غریزی از استعداد دارد که قابل آموزش نیست و باید آن را با تلاش و تمرین سخت تقویت کرد.
برای هاردی، آنچه اهمیت دارد بیان بیرونی شخصیت است نه شیوه‌های درونی و ناپیدا که لزوماً در رسانه‌های تصویری به خوبی منتقل نمی‌شوند. این دیدگاه با توجه به تفاوت میان رویکرد بازیگران بریتانیایی و آمریکایی به هنر بازیگری، برای او منطقی به نظر می‌رسد.
روش متد در ایالات متحده بسیار رایج‌تر است و قدمت آن به دهه ۱۹۳۰ بازمی‌گردد که پس از ابداع آن توسط استانیسلاوسکی، مربی بازیگری آمریکایی «لی استراسبرگ» آن را اقتباس کرد. اما بازیگران بریتانیایی غالباً رویکردی کمتر احساسی برمی‌گزینند و آموزش‌های کلاسیک‌تری دریافت می‌کنند که عمدتاً ریشه در اجرای نمایش‌های شکسپیری دارد. از این رو آنان بیشتر آماده‌اند که صرفاً صحنه‌های خود را بازی کنند و سپس شخصیت را در پایان روز کنار بگذارند.
برخی بر این باورند که روش متد بالاترین کیفیت بازیگری را پدید می‌آورد و موفقیت کسانی مانند ال پاچینو و دنیل دی-لوییس در کسب جوایز اسکار شاهدی بر این مدعاست. با این حال، می‌توان به‌سادگی استدلال کرد که روش متد به همان اندازه که برای اجرای یک بازیگر سودمند است، برای تیم بازاریابی استودیو نیز یک دستاورد بزرگ محسوب می‌شود، چرا که مخاطبان با اشتیاق فراوان داستان‌های را دنبال می‌کنند که بازیگران در نقش خود کاملا غرق می‌شوند. نمونه بارز آن هیث لجر در The Dark Knight یا جرد لتو در Suicide Squad است.
با این وجود، این شیوه برای خود بازیگران و حتی گروه تولید مشکلاتی به بار می‌آورد. این روش گاه به سلامت روانی بازیگر آسیب جدی می‌زند و رنج طاقت‌فرسایی تحمیل می‌کند و معمولاً باعث آشفتگی‌های غیرضروری در صحنه می‌شود. کافی است تصور کنیم همکاری با ال پاچینو چگونه بوده زمانی که برای فیلم Scent of a Woman به‌طور کامل خود را نابینا کرده بود یا دنیل دی-لوییس که در جریان ساخت The Crucible از شستن خودداری می‌کرد.
در نهایت، روش متد این واقعیت را نادیده می‌گیرد که بازیگری فرآیند تجسم یک شخصیت و انتقال احساسات او است، نه یک دگردیسی کامل که به رنج روحی بازیگر و همکارانش منجر شود. در واقع، به نظر می‌رسد روش بازیگری متد راهی باشد برای توجیه این باور نادرست که یک بازیگر باید «رنج بکشد» تا هنر واقعی را خلق کند. سخنان تام هاردی بیش از پیش آشکار می‌کند که چنین روشی غیرضروری است، چرا که اگر او می‌تواند بدون اتکاء به بازیگری متد چنین نقش‌های درخشان و متنوعی بیافریند، بدیهی است که این شیوه نمی‌تواند روش برتر بازیگری باشد.
