ECUARAN: صنعت خیاطی ایران هنوز ۹۹ ٪ از تجهیزات خود را از خارج از کشور تأمین می کند. اگرچه موفقیت در بخش خانه به دست آمده است ، اما این صنعت در مقیاس بزرگ به شدت متزلزل می شود.
به گفته اکورا ؛ با گذشت سالها ، صنعت خیاطی در ایران هنوز از یک استراتژی شفاف برای تجهیزات و ماشین آلات رنج می برد. بر خلاف برخی از مناطق صنعتی که توانسته اند زنجیره ای از عرضه داخلی و وارداتی را با نوعی تعادل مدیریت کنند ، این صنعت در عدم اطمینان بین واردات پراکنده و تولید ناقص داخلی به دام افتاده است.
طبق آمار اتحادیه فروشندگان و تعمیرکاران خیاطی و بافت و تجهیزات مربوطه ، تقریباً ۹۹ ٪ از تجهیزات صنعتی مورد استفاده در این منطقه از کشورهایی مانند چین ، آلمان ، ترکیه و تایوان وارد می شود. این آمار به خودی خود نگران کننده نیست ، اما آنچه به یک نگرانی جدی تبدیل شده است ، عدم برنامه های خاص برای واردات هدفمند و پایدار است. با تحریم ها ، نوسانات ارزی و مشکلات انتقال مالی ، هر روز موانع جدیدی را برای واردکنندگان ایجاد می کند ، فقدان کانال های پایدار تهدیدی برای کل چرخه تولید است.
از طرف دیگر ، تولید داخلی فقط به بخش کوچکی از نیاز صنعت پاسخ می دهد. طبق داده های اتاق صنفی تهران ؛ تولید کنندگان ایرانی در صنعت خیاطی توانسته اند در بخش خانه به موفقیت برسند. به گفته مقامات اتحادیه های صنفی ، این کشور در تولید یک ماشین خیاطی خانگی به سطح خودکشی رسیده است و حتی برخی از لوازم جانبی مانند بخار و خودکار را نیز تولید می کند. اما این موفقیت ها هنوز به حوزه صنعتی گسترش نیافته است و حتی در بهترین مونتاژ برخی از قسمت های وارداتی در داخل انجام می شود.
این نشانه عدم وجود یک نگاه جامع صنعتی است. در حالی که تنوع مدل های چرخ خیاطی به بیش از ۶۰۰۰ نوع می رسد و همه آنها در کشور توجیه نمی شوند ، انتظار می رود حداقل روند وارد کردن تجهیزات را که فناوری آنها در حال حاضر در دسترس نیست ، تسهیل و ادغام کند.
یک راه جدا کردن ماشین آلات صنعتی از ماشین آلات داخلی است که با وجود تأیید وزارت بهداشت ، هنوز اجرا نشده است و از پیشرفت در بخش های تخصصی صنعت جلوگیری می کند.
فروشندگان و تعمیرکاران خیاطی و بافت معتقدند که تأمین پایدار ماشین آلات نیاز اصلی هر صنعت تولید است. در صورت عدم وجود آن ، حتی بهترین مواد اولیه ، نیروی انسانی ماهر و بازار فروش عملکرد خود را از دست می دهند. صنعت خیاطی امروز به دنبال رویای خودکشی مطلق نیست ، بلکه در جستجوی “استراتژی واقع گرایانه” برای رشد تدریجی فناوری و عرضه مؤثر ماشین آلات است. استراتژی که هنوز در سیاست صنعتی کشور احساس می شود.
