به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از اویل پرایس، آمریکا روز چهارشنبه یکی از مداخلات سرنوشت ساز دریایی خود را انجام داد و یک نفتکش نفت خام را که ادعا می کرد حامل نفت تحریم شده ونزوئلا و ایران بود، توقیف کرد.
این عملیات به عنوان ضربه ای قاطع به جریان های غیرقانونی نفت معرفی شد، اما در عرض چند ساعت ونزوئلا آن را به عنوان “دزدی دریایی دولتی” محکوم کرد و واکنش ها در داخل ایالات متحده به همان اندازه شدید بود. چندین قانونگذار آمریکایی علناً هشدار داده اند که این اقدام خطر آتش زدن درگیری گسترده تر را در پی دارد.
وقتی نمایندگان جمهوری خواه و دموکرات ایالات متحده بر سر یک ترس متحد می شوند، نشانه آن است که چیزی بسیار جدی تر از یک اقدام ساده تحریمی در راه است.
در واقع این اقدام یک نمایش قدرت نیست، بلکه نشانه دیگری از تضعیف امنیت انرژی آمریکا و غرب توسط دولت ترامپ است.
آنچه آمریکا نادیده می گیرد، سابقه طولانی چنین اقداماتی است که هرگز به یک دستاورد استراتژیک منجر نشده است. در عوض، این اقدامات ونزوئلا را به چین و روسیه نزدیکتر میکند، به زنجیرههای تامین آسیب میرساند و بیثباتی جهانی را تشدید میکند. چین در حال حاضر بین ۵۵ تا ۹۰ درصد از صادرات نفت ونزوئلا را جذب می کند. محموله های ارسالی به این کشور در ماه نوامبر سال جاری به حدود ۷۴۶ هزار بشکه در روز رسید که بالاترین میزان از اواسط سال ۲۰۲۳ تاکنون است. در همین حال، میعانات گازی ایران و نفتای روسیه نیز به عنوان رقیقکنندههای کلیدی جایگزین شدهاند و جریان نفت سنگین ونزوئلا را به خریداران آسیایی حفظ میکنند.
ممنوعیت اخیر نیز از همین الگو پیروی می کند و دسترسی به غرب را محدود می کند. تاثیر این اقدام بر آمریکا فوری و قابل پیش بینی است. در شرایطی که عرضه جهانی تحت فشار است و قیمتها روز به روز بیثباتتر میشوند، نمیتوان فهمید که توقیف این نفتکش در دریا چگونه از منافع آمریکا محافظت میکند.
حدود ۹۰ درصد از صادرات نفت ونزوئلا به ایالات متحده به سواحل خلیج فارس می رود و بازار جایگزین برای آن محدود است. هنگامی که این محموله ها مختل می شود، پالایشگاه های ایالات متحده مجبور می شوند به منابع دورتر و اغلب گران تر در مناطق دیگر مراجعه کنند و زمان سفر طولانی تر و هزینه حمل و نقل بیشتر شود. این در نهایت در هزینه هایی که خانواده های آمریکایی می پردازند منعکس می شود.
بسیاری از تحلیلگران در سال گذشته هشدار داده اند که هرگونه کاهش قابل توجه در عرضه نفت ونزوئلا به ایالات متحده باعث می شود پالایشگاه های ساحل خلیج فارس با کمبود شدید نفت خام سنگین مواجه شوند و با توجه به مشکلات تولید در مکزیک و محدودیت در جریان نفت کانادا، جایگزین های محدودی وجود دارد.
در واقع، تنشها در نزدیکی ونزوئلا میتواند واردات نفت حیاتی از پروژههای مشترک شورون را به خطر بیندازد و موج دیگری از افزایش قیمت سوخت را آغاز کند. بنابراین این توقیف امنیت ایالات متحده را تقویت نمی کند، بلکه بیشتر شبیه دزدی دریایی بین المللی است، خطوط عرضه را تضعیف می کند و به رقبای خود که می گویند ایالات متحده از قانون دریا برای قلدری کشورهای ضعیف تر و دستکاری بازارهای جهانی استفاده می کند، یک پیروزی تبلیغاتی آسان می دهد.
واشنگتن هیچ مبنای قانونی برای این نوع عملیات ندارد. تحریم های آمریکا اقدامات یکجانبه ای است که در آب های آزاد فاقد اعتبار قانونی است و تنها علیه شهروندان آمریکایی در محدوده صلاحیت این کشور قابل اجراست.
درک این موضوع که امنیت انرژی آمریکا به همکاری پایدار بستگی دارد، نه مصادره غیرقانونی، می تواند سیاستگذاران و تحلیلگران را تشویق کند تا از تعامل به جای درگیری حمایت کنند.
انتهای پیام/۱۲
منبع:تسنیم
