تحلیل ادعای «بهترین مسیر ترانزیتی منطقه» نشان می دهد که اگرچه ایران از نظر ژئوپلیتیک و موقعیت جغرافیایی ظرفیت منحصر به فردی برای تبدیل شدن به قطب ترانزیتی منطقه ای دارد، اما واقعیت های زیرساختی و عملیاتی با این ادعا فاصله زیادی دارد.
بررسی داده ها حاکی از کاهش بهره وری در بخش ریلی، تاخیر طولانی در تکمیل پروژه های حیاتی و ضعف جدی در عملکرد بنادر دریایی است. به طوری که شکاف ایران با رقبای منطقه ای خود به ویژه ترکیه در حمل و نقل کانتینری و اتصال به شبکه تجارت جهانی به وضوح مشهود است.
علاوه بر چالشهای سختافزاری، مجموعهای از موانع نرمافزاری و مدیریتی از جمله تشریفات طولانی مدت مرزی، هزینههای بالا، عدم مدیریت واحد ترانزیتی و ضعف لجستیک ترکیبی، رقابتپذیری کشور را کاهش داده است. با این حال، تکمیل کریدورهای کلیدی مانند سرخس-چشمه-سوریا می تواند سالانه تا ۸ میلیارد دلار درآمد ایجاد کند. به شرطی که اصلاحات ساختاری و تصمیمات جدی در اولویت قرار گیرد.
