منتشر شده در ۳۰ فروردین ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰
بر اساس آنچه در جدیدترین مصوبه شورای اقتصاد آمده، قرار است پمپ‌بنزین‌ها به جایگاه شارژ خودروی برقی مجهز شوند.
مطابق با جدیدترین مصوبه شورای اقتصاد با موضوع «طرح حمل‌ونقل درون‌شهری عمومی و پاک»، مصوب شده است تا از ابتدای سال ۱۴۰۴، صدور و تمدید مجوز فعالیت جایگاه‌های سوخت شهری و بین‌شهری منوط به اختصاص فضای مورد نیاز برای احداث حداقل یک ایستگاه شارژ تک‌نازل برای خودروهای برقی شده است.
اهدافی زیبا، اما تقریبا اجرا‌ناپذیر
این طرح از هر نظر روی کاغذ و با محاسبات منطقی، سر راست، منطقی و مناسبی است، چراکه در ایران و به‌ویژه تهران که تراکم شهری بیش از حد استاندارد بالا است، به‌خوبی می‌تواند سرعت رشد و افزایش شبکه شارژ خودروهای برقی کشور را افزایش دهد، اما در این حین باید به چند نکته کلیدی دقت کرد:
در همین راستا، رضانواز، سخنگوی صنف جایگاه‌داران کشور گفت: شورای اقتصاد در خصوص الزام پمپ‌بنزین‌ها به ایجاد ایستگاه شارژ خودروهای برقی، با نگرش مثبت ولی شتاب‌زده عمل کرده و اجرای این مصوبه باید متناسب با توجیه‌پذیری، تعداد خودروهای برقی و توجه به ابعاد عملیاتی باشد و اجرای آن زمان‌بر خواهد بود.
برداشت کلی که می‌توان از حرف‌های این مسئول داشت، بدین شکل است که این طرح فی‌نفسه مشکل یا ایرادی ندارد، اما بررسی مجدد واقعیت وضعیت فعلی و چگونگی اینکه طرح قرار است عملی شود، به‌واقع نیازمند بازبینی است.
ناترازی رو به افزایش برق کشور
طی سال‌های اخیر، به‌ویژه ۴ سال گذشته، کشور هر سال به‌طور مداوم درگیر ناترازی انرژی بوده؛ سال‌های اول این ناترازی تنها مربوط به فصول گرم سال بود و با قطع کردن دو روزه برق واحد‌های صنعتی در هفته این مشکل مدیریت می‌شد، اما به مرور زمان این چالش به قدری گسترش یافت که در سال گذشته، در برخی از روزها برق خانگی حتی در فصول سرد سال نیز قطع می‌شد. حال در چنین شرایطی واردات، تولید، مونتاژ و گسترش شبکه خدمات و شارژ خودروهای برقی تبدیل به گریز ناگزیر شده است که از سوی الزامی و مفید است و از سوی دیگر به دلیل نبود برق و عدم گسترش لازم و کافی شبکه تولید برق، توان تأمین آن وجود ندارد.
چالش‌های فضای کاربری جایگاه‌های شارژ
بسیاری از جایگاه‌های فعلی کشور و به‌ویژه تهران در حال حاضر ظرفیت لازم و کافی برای پاسخ‌گویی به نیاز مناطق پیرامون خود را ندارند و در اکثر ساعات شبانه‌روز درگیر ترافیک و صف هستند و همچنین از نظر تجهیزات اغلب نیاز به اوورهال و بازسازی پمپ‌ها و لایه‌روبی و پاک‌سازی تانکرهای زیرزمینی خود دارند. حال برای اضافه شدن حداقل یک یا چند استند در کنار هر جایگاه به شکلی که استاندارد لازم در آن رعایت شود، تقریباً باید تمام جایگاه دستخوش یک تغییر و بازسازی اساسی شوند، چراکه خطر سیم‌کشی فشار قوی جایگاه شارژ و منبع پمپ‌بنزین تقریباً حکم یک انفجار بزرگ را دارد.
از سوی دیگر، زمان شارژ خودروهای برقی با زمان سوخت‌گیری خودروی بنزینی به‌هیچ‌وجه قابل قیاس نیست، در نتیجه نیازمند یک برنامه‌ریزی مناسب برای جلوگیری از ایجاد صف‌های طولانی است.
راه‌حل‌های پیشنهادی:
برای تأمین برق جایگاه‌های شارژ می‌توان از پنل‌های خورشیدی جدید با توان ذخیره بالا استفاده کرد و همچنین از منازل و واحد‌های مسکونی و تجاری نزدیک به این جایگاه نیز برای نصب پنل خورشیدی و سیم‌کشی تا جایگاه برای تأمین برق خودروهای برقی استفاده کرد.
تأمین انرژی در آزادراه‌های بین‌شهری و به‌ویژه در مناطق مرکزی و جنوبی کشور به دلیل وجود زمین‌هایی که پتانسیل نصب پنل‌های خورشیدی را دارند، بسیار راحت‌تر و ممکن‌تر است و در این مسیرها می‌توان جایگاه‌های بزرگ و به‌روز ساخت، اما این طرح خود بودجه کلان و عزم جدی می‌خواهد، در غیر این صورت اینکه بخواهیم روی ظرفیت فعلی خود مناطق و به‌ویژه مناطق دور از مرکز حساب باز کنیم، قطعاً با مشکلاتی عجیب مواجه خواهیم شد.
نتیجه‌گیری:
بسیاری از طرح‌ها و برنامه‌های توسعه در ایران شاید مشکل خاصی نداشته باشند، اما به دلیل نبود بودجه کافی طی سال‌های اخیر و سیاست‌گذاری غلط و تداوم اجرای سیاست‌های غلط، زیرساخت‌های کشور نه‌تنها ارتقا نیافته‌اند، بلکه مستهلک نیز شده‌اند.
