ECUARAN: یک روند ۵ ساله بیکاری جوانان در مناطق روستایی کشور نشان می دهد که با وجود برخی نوسانات ، این شاخص در سطح بالایی باقی مانده و در زمستان نسبت به یک فصل قبل بالا رفته و در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته.
به گفته اکوران ، روند نرخ بیکاری جوانان ۵ تا ۵ سال و بالاتر در مناطق روستایی از سال ۲ تا پایان زمستان نوسانات قابل توجهی را تجربه کرده است. این داده ها تصویری روشنی از وضعیت اشتغال در مناطق روستایی ایران ارائه می دهند ، نشان می دهد که در دوره ها ، نرخ بیکاری نزدیک به سطوح بحرانی بوده و در برخی از نقاط کاهش نسبی داشته است ، اما هرگز به سطح پایدار و پایین نرسیده است.
در ابتدای این دوره ، سال ۲ ، نرخ بیکاری با نوسانات فصلی خاصی همراه بود. به عبارت دیگر ، زمستان ها به طور کلی با اوج بیکاری همراه هستند و تابستان ها کمترین نرخ را ثبت کرده اند. به عنوان مثال ، در سال ۲ ، بیکاری از ۴.۹ درصد در تابستان به ۴.۹ درصد در زمستان افزایش یافت. این الگوی در سالهای بعد تکرار شد و نشان داد که اثر فصلی اشتغال در مناطق روستایی نقش مهمی در نرخ بیکاری دارد. اشتغال کشاورزی و مشاغل فصلی بسته به شرایط آب و هوایی و فصول کاشت و برداشت ، تأثیر مستقیمی بر وضعیت بازار روستاها دارد.
افزایش شدید نرخ بیکاری جوانان روستایی
افزایش نرخ بیکاری از سال ۱ به ۲ مشهود است. در زمستان ، نرخ بیکاری به ۴.۹ درصد رسیده است که در کل دوره مورد نظر بالاترین میزان است. در این دوره ، عوامل مختلفی از جمله تحریم های اقتصادی ، کاهش سرمایه گذاری در مناطق محروم و رشد آهسته اقتصادی ، منجر به وخامت شرایط اشتغال در روستاها شد. بیکاری فصلی به بیکاری ساختاری تبدیل شد و بازگشت به نرخ پایین دشوار شد.
در طول سالهای ۱ تا ۲ ، با وجود نوسانات فصلی ، ثبات نسبی در نرخ بیکاری به ویژه در سالهای ۱ و ۲ وجود دارد ، جایی که میانگین نرخ سالانه در سطح نسبتاً بالایی اما با نوسانات پایین تر باقی مانده است. در این دوره ، برخی از اقدامات برای بهبود زیرساخت های روستایی و پشتیبانی محدود از مشاغل کوچک صورت گرفت ، اما تأثیر آن بر نرخ بیکاری معنی دار نبود.
دوره ۱ تا ۲ همچنین با نوسانات و نرخ های نسبتاً زیاد همراه بود ، اگرچه بیکاری در مقایسه با بحران قبلی اندکی کاهش یافته است. در سال ۲ ، نرخ بیکاری در زمستان ۲ ٪ گزارش شده است که هنوز هم برای جوانان روستایی تعداد قابل توجهی است. شیوع کرونا و رکود اقتصادی حاصل بار دیگر وضعیت اشتغال در روستاها را لرزاند و بسیاری از مشاغل غیررسمی را از بین برد.
در سالهای اخیر ، به ویژه از ۱ تا ۲ ، نشانه هایی از کاهش نوسانات فصلی و تمایل به تثبیت نرخ بیکاری بین ۲ تا ۵ ٪ وجود داشته است. به طور خاص ، نرخ بیکاری در تابستان و پاییز در سال ۲ و ۵ کاهش می یابد ، اما زمستان ها هنوز شاهد افزایش هستند ، اگرچه این افزایش نسبت به دهه های گذشته خفیف تر است. به عنوان مثال ، در زمستان ، نرخ بیکاری ۲.۹ درصد است که از زمستان های اوج مانند سال ۲ پایین تر است.
به طور کلی ، تجزیه و تحلیل این داده ها نشان می دهد که بیکاری جوانان در مناطق روستایی ایران هنوز یک چالش جدی است. با وجود برخی پیشرفت های نسبی در سالهای اخیر ، ساختار اقتصاد روستایی ، ضعف زیرساخت های تولید و عدم وجود فرصت های شغلی پایدار منجر به نرخ بیکاری در سطح بالایی شده است. البته لازم به ذکر است که درک صحیح از نرخ بیکاری منوط به نرخ مشارکت است.
در حقیقت ، نرخ بیکاری نشان می دهد که درصد از جمعیت فعال بیکار است و نرخ مشارکت نشان دهنده این است که درصد از جمعیت در محل کار فعال است. اکثر محققان اقتصادی بازار کار معتقدند که کاهش نرخ بیکاری به همراه کاهش مشارکت نه تنها یک چیز مثبت است ، بلکه نشان می دهد که بیکاران به طور کلی از جمعیت فعال خارج شده اند. اما اگر نرخ بیکاری به طور همزمان با افزایش نرخ مشارکت کاهش یابد ، می تواند به معنای یافتن شغل توسط برخی از بیکاران باشد.
