به گفته خبرگزاری Tasnim در ساری ، ساعت دو بعد از ظهر است. خورشید می درخشد و دماسنج روی دیوارهای خانه ۳۸ درجه نشان می دهد. طرفداران خاموش هستند ، کولرها بی جان هستند و سکوت عجیب و غریب در این مجموعه. سکوت که از صلح ناشی می شود ، اما از غیر انسانی بودن. برق نیست! دوباره!
قطع برق در مازندران به یک عادت ، یک عادت تلخ و غیر منطقی تبدیل شده است. از کوهپایه ها گرفته تا محلات مرکزی شهرهای بزرگ مانند ساری ، بابل و آمول ، مردم در هفته های اخیر بارها و بارها بوده اند. این داغترین زمان سال است.
“ما هیچ تهویه مطبوع ، هوادار و حتی یخچال نداریم. این دیگر زندگی نیست ، عظمت!” کودک کنار پنجره می نشیند و خود را با شیشه جلو اتومبیل خنک می کند. روایت او روایتی آشنا برای هزاران خانواده مازندرانی است.
خاموشی محدود به گرما نیست. بسیاری از مشاغل نیز آسیب دیده اند. نانوایی ها ، قصاب ها ، فروشگاه های لبنی و حتی داروخانه ها همه از آنها شکایت دارند. کاسپوزهای محله ، برخی از صاحبان مشاغل کوچک مجبور شده اند با هزینه برق برق بگیرند. هزینه ای که برای بسیاری امکان پذیر نیست.
با وجود وعده های مکرر مقامات برای مدیریت بار و انصاف خاموشی ها ، مردم چیز دیگری را در عمل می بینند. تعاریف بدون اطلاع قبلی است ، گاهی اوقات در ساعات اوج اتفاق می افتد و نظم خاصی وجود ندارد.
کارشناسان می گویند برخی از این خاموشی ها به دلیل ضعف زیرساخت های برق در مازندران و سرمایه گذاری کافی در سالهای اخیر است. از طرف دیگر ، مصرف زیاد در طول تابستان ، به ویژه با استفاده غیر ضروری از کولرهای گازی ، شبکه برق را مختل کرده است. اما آیا مردم باید هزینه این سوء مدیریت و برنامه ریزی را بپردازند؟
در حالی که پایتخت با کاهش محدود و برنامه ریزی شده روبرو است ، در مازندران ، برق ساعت ها پیش می رود و هیچ کس پاسخگو نیست.
یکی از شهروندان در رسانه های اجتماعی نوشت: “وقتی برق پیش می رود ، به نظر می رسد همه چیز در حال کاهش است ؛ تلفن همراه ما شارژ نمی شود ، غذای ما خراب می شود ، آب آپارتمان می رود ، بچه ها نجس می شوند … سپس یکی از مقامات می گوید” تحمل “!”
مردم انتظار دارند که مقامات استانی و دولتی شفاف شوند: برنامه دقیق برای خاموشی ها چیست؟ چرا عدالت در توزیع نیست؟ و چه زمانی مازندران از بار این خاموشی های قریب به اتفاق می افتد؟
در روزهایی که دمای هوا در شمال کشور ثبت می کند ، سکوت نه تنها یک مشکل فنی بلکه یک مشکل اجتماعی ، اقتصادی و حتی روانی است.
پایان پیام/
منبع:تسنیم
