اکبر نصرولی ، رئیس جامعه و رسانه های دانشگاه آزاد ، نوشت: سه روز پیش در ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۵ ، دانشگاه بین بین النهرین تنسی (MTSU) اعلام کرد که لورا سووش-لیتسی ، معاون دانشجویی معاون دانشگاه ، بلافاصله پس از دانشجوی دانشگاه ، معلق دانشگاه ، لایت در صفحه شخصی فیس بوک خود نوشت: “به نظر می رسد چارلی سرنوشت خودش را ساخته است.” نفرت ، نفرت ؛ بدون همدردی “، نه.
(به نظر می رسد که Ol ‘چارلی سرنوشت خود را به وجود آورد. نفرت از نفرت است. همدردی صفر.)
برکناری لورا سوشا لییتی به دلیل اظهار نظر شخصی نمونه ای از محدودیت های آزادی در دانشگاه های ایالات متحده ، شکاف عمیق بین ادعاها و عمل تمدن غربی ، و استیضاح و استعفای اجباری روسای آموزشی و تحقیقاتی ، از جمله هاروارد ، MTA و پنسیلوانیا است. اگر اعتراض پاییز و زمستان را به یاد دارید ۱۴۰۲ دانشجو از این دانشگاه ها برای کشتن مردم غزه و درخواست آنها به آتش بس ، و پس از حدود یک ماه بازجویی و محاکمه روسای دانشگاه های الیزابت مگیل ، MIT و هاروارد مانند MIT Fink Fink. دانشگاه مولنبرگ تحت فشار فلسطین قرار گرفت و حتی دانشجویان نیز در تظاهرات اعتراضی مورد تهدید و اخراج قرار گرفتند.
اقدامات حقوق بشر صهیونیست ها و حامیان و لابی های آنها محدود به دانشگاه ها نیست. علاوه بر حمله آشکار به رژیم صهیونیستی ایالات متحده و اروپایی علیه حاکمیت کشورها ، از جمله ایران ، قطر ، لبنان ، سوریه و یمن ، حدود ۲۵۰ روزنامه نگار فلسطینی از ابتدای ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و همچنین حمله به رسانه ها و رسانه های مورد حمله ، به طور مستقیم یا غیرمستقیم کشته شده اند. ده ها هزار زن و کودک نیز در حملات هوایی و زمینی به غزه به شهادت رسیدند.
ترور و از بین بردن فکری و جسمی دانشمندان ، به ویژه شهید دکتر محمد مهدی تهرانچی ، رئیس دانشگاه آزاد اسلامی ، همچنین باید در طول حمله مستقیم به اکوسیستم علمی ملی ، منطقه ای و بین المللی در چارچوب نظریه “خشونت معرفتی” مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. خشونت هایی که با از بین بردن جسمی یا حرفه ای صاحبان دانش ، گفتمانهای رقابتی را از بین می برد و حافظه جمعی و توانایی علمی یک تمدن را تضعیف می کند.
تضاد اصلی در اینجا نهفته است. نهادهایی که مأموریت خود را دفاع از آزادی می دانند ، در عمل ، با تبدیل انتقاد صهیونیسم به یک گفتمان ممنوعه ، مخالف اصل آزادی هستند. این رویکرد منجر به ایجاد یک امپراتوری مدارس رسانه ای می شود که در آن روایت برجسته ای از بین می رود یا از بین می رود یا به روشی شیطانی. نتیجه این فرایند عادی سازی نقض حقوق بشر از طریق سکوت یا تعریف مجدد مفاهیم است.
با توجه به موارد فوق ، به نظر می رسد جامعه دانشگاهی جهان در یک نقطه عطف تاریخی قرار دارد و دفاع از آزادی دانشگاهی نیاز به اقدام فراتر از اظهارات نمادین دارد. اتحادیه های دانشگاهی باید نقض آزادی و تخلفات تحریم را با کمیته های نظارت مستقل مستند کنند و سازمان ها و محققان علمی را با کمک های مالی ، تأثیر لابی ها و تأثیر قدرتهای خاص بر دانشگاه ها بررسی کنند. در دنیایی که روزنامه نگاران و دانشگاهیان هدف خشونت آشکار هستند ، محدودیت آزادی فقط یک مسئله رسانه ای نیست. دانشگاه ها همچنین صحنه نفوذ و فشار دوگانه هستند ، جایی که استانداردها و سخت گیری ها انتخابی هستند. اساتید و محققان وظیفه اخلاقی دارند که این دوگانگی را از طریق مقالات و روشنگری در معرض نمایش بگذارند ، و جوامع حقوق بشر موظفند خشونت علیه اساتید و خبرنگاران دانشگاه را دنبال کنند.
بدون شک ، از طریق “همبستگی دانشگاهی متحد و مستند” ، این الگوی سرکوبگر می تواند مقاومت کند و از تبدیل شدن به ابزاری برای توجیه گفتمان غالب و منحصر به فرد غربی جلوگیری می شود. حفظ استقلال علمی اساس هر پیشرفت فکری و اخلاقی برای بشریت است و دفاع از آن یک کار جهانی است.
پایان پیام/
منبع:تسنیم
