به گفته خبرگزاری TASNIM در Tabriz ، برنامه ای در قالب “عشق ابدی” در فضای رسانه ای فارسی -زبان ، سر و صدای زیادی ایجاد کرده است. محصول ساخته شده در Türkiye ، اما تمام عناصر آن ، از مجری گرفته تا شرکت کنندگان و مخاطبان ، ایرانی است. این برنامه در واقع بازسازی واضح از نسخه ترکی خود است ، به این استثنا که مخاطبان فارسی اکنون ماجراهای خود را دنبال می کنند.
فرمول برنامه ساده اما پر سر و صدا است. گروهی از افراد مجرد باید برای مدت زمان مشخصی از سایر شرکت کنندگان شریک انتخاب کنند و همچنان با چالش ها و تغییرات این گزینه ها روبرو شوند. همه چیز به گونه ای طراحی شده است که به طور مداوم احساسات بیننده را درگیر کند ، از حرکت مکرر شرکا گرفته تا واکنش های اغراق آمیز.
اما نکته بازتابنده این است که با وجود پذیرش عمومی ابتذال و سطحی بودن برنامه ، “عشق ابدی” میلیون ها بیننده دارد. حتی بسیاری از مخاطبان آن علناً اعتراف می کنند که نامناسب است ، اما آنها هنوز هم اعتراف می کنند که به این برنامه معتاد شده اند.
واقعیت این است که “عشق ابدی” از تکنیک های ساختاری خاصی استفاده می کند. روایات مکرر ، اقدامات عاطفی غیر منتظره و طراحی دقیق لحظات دراماتیک پاداش عاطفی مداوم را برای بیننده فراهم می کند. هر قسمت مانند زنگ است که ذهن مخاطب را آماده می کند تا واکنش عاطفی دیگری بدست آورد. این وابستگی عاطفی حتی در بین آگاه ترین بینندگان اتفاق می افتد.
از طرف دیگر ، این برنامه با هدف مجموعه ای از احساسات است که مخاطبان روزانه در زندگی واقعی خود کمتر یا شکست می خورند: دیده می شود ، عشق ، رقابت ، رد ، انتقام ، تمایل به پیروزی یا جلب توجه.
شرکت کنندگان در “عشق ابدی” ، گرچه انواع ساده و کلیشه ای ، دقیقاً به همین دلیل هستند که برای بیننده آشنا و قابل شناسایی هستند: زن مظلوم ، یک مرد اختصاصی ، یک مادر سخت ، دشمن حسود و غیره.
تأیید با این انواع نیازی به تجزیه و تحلیل پیچیده ندارد و مخاطب بدون تلاش شناختی خاص وارد دنیای داستانی خود می شود.
علاوه بر این ، آنها نباید از قدرت اجرای مجدد و تقویت الگوریتمی این برنامه در شبکه های اجتماعی غافل شوند. توالی ها ، واکنش ها و دیالوگ های خاص به طور مرتب در اینستاگرام ، توییتر (X) و سایر سیستم عامل ها چاپ می شوند. حجم مکالمات در مورد این برنامه به حدی زیاد است که مخاطب حتی اگر علاقه ای نداشته باشد ، باید آن را دنبال کند تا آن را از “موج گفتگوی جمعی” بازگرداند.
اما پشت این جذابیت رنگارنگ یک رویداد عمیق تر است. “عشق ابدی” منعکس کننده یک تصویر کوچک و با شکوه از دنیایی است که در آن روابط انسانی به سطح معامله و غرایز اولیه کاهش می یابد. عشقی که در این برنامه نشان داده می شود نه عمیق و نه معنی دار ، بلکه بیشتر شبیه یک نمایشگر حیوانات جفت گیری در پوشش احساسات انسانی است. این نکته ای است که حتی برخی از هواداران آزادی روابط نیز مورد انتقاد قرار گرفته اند.
نکته ناگوار دیگر عدم وجود جایگزین جدی و جذاب برای رسانه های رسمی است. تجربه نشان داده است که وقتی رسانه های ملی یا مؤسسات فرهنگی قصد تولید محتوای باشکوه را داشته اند ، آنها اغلب در یک جاذبه خشک ، نامناسب و کمبود جاذبه های بصری یا چشمگیر عمل می کنند.
در دنیایی که محتوای اغراق آمیز ، تکان دهنده و باشکوه مخاطبان را از هر طرف محاصره می کند ، این روش تولید محتوا عملاً شکست خورده و رد می شود.
برنامه هایی مانند “عشق ابدی” نیز در قالب سریال های ترکیه در بین مخاطبان ایرانی برجسته شد. اما آنچه امروز اتفاق می افتد گامی فراتر است: بومی سازی ابتذال با مخاطبان و مجری ایران.
این فرایند مداوم نه تنها تحول در سلیقه فرهنگی را اعلام می کند ، بلکه برای جامعه ای نیز خطری است که طعم رسانه ها به تدریج از معنا تا هیجان و تماشای صرف شده است.
اگر راهی برای متوقف کردن این مسیر وجود داشته باشد ، شاید اولین قدم بازآفرینی جذابیت در خدمت معنا باشد. رسانه ها می توانند در مورد طعم و ارزش در رقابت بمانند. در غیر این صورت “عشق ابدی” هر روز و معنای عشق ، بیشتر و بیشتر خالی می شود.
پایان پیام/
منبع:تسنیم
