گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم از زمان شروع جنگ اوکراین در فوریه ۲۰۲۲، چشم انداز سیاسی اروپا مملو از بیانیه هایی است که نشان دهنده عزم اتحادیه برای ایفای نقش محوری در هر راه حل نهایی است. بروکسل و پایتخت های مهم اروپایی به صراحت اعلام کرده اند که آتش بس تنها با مشارکت مستقیم و فعال آنها بر سر میز مذاکره محقق می شود. اما تحولات اخیر از جمله افشای طرح ۲۸ ماده ای ترامپ، واقعیت تلخی را برای اتحادیه اروپا آشکار کرد: اروپا بازیگر اصلی این جنگ نیست، بلکه یک بازیگر ثانویه است که در نهایت موضع گدایی علیه آمریکا اتخاذ کرده است.
بر اساس گزارش های منتشر شده در آستانه نشست وزرای خارجه اتحادیه اروپا در بروکسل، طرح ۲۸ ماده ای با هدف پایان دادن به جنگ با همکاری آمریکا و روسیه در حال نهایی شدن است. اهمیت این موضوع در این است که اتحادیه اروپا رسما با این طرح مخالفت کرده و بر لزوم حضور رهبران کیف و نمایندگان آنها در هرگونه تلاش دیپلماتیک تاکید کرده است. اروپا می خواهد صدایش در روند شکل گیری ساختار جدید امنیتی اروپا شنیده شود و در تعیین سرنوشت همسایه خود مشارکت دارد!
با این حال، هسته اصلی شکست دیپلماسی اروپایی در پذیرش یا عدم پذیرش نقش آنها توسط واشنگتن نهفته است. اروپا که بعد از ایالات متحده بزرگترین تامین کننده کمک های مالی و سیاسی به اوکراین است و از نظر جغرافیایی بیشترین تأثیرات امنیتی و اقتصادی جنگ را متحمل می شود، اکنون با واقعیت تلخی روبرو شده است: آمریکا حتی مشارکت حداقلی و غیرمستقیم اروپا در مذاکرات آتش بس را تحمل نمی کند.
این رویکرد واشنگتن که در پشت پرده توافقهای کلیدی بین مسکو و واشنگتن قابل مشاهده است، نشان میدهد که از دیدگاه بازیگران اصلی، مدیریت بحران اوکراین همچنان بر حسب دوگانگی آمریکا و روسیه تعریف میشود و اروپا با تمام قدرت دیپلماتیک و اقتصادی خود، تنها بهعنوان «فرد» و نه «مذاکرهکننده اصلی» تعریف میشود.
بیانیه کایا کالاس، رئیس دستگاه دیپلماسی اتحادیه اروپا، به خوبی نشان دهنده این تلاش اروپایی ها برای حفظ وجهه و نفوذ است: “برای اجرای هر طرحی، اوکراینی ها و اروپایی ها مورد نیاز هستند؛ این کاملا واضح است.” این جمله بیشتر یک آرزو و بیان موضعی است تا یک واقعیت دیپلماتیک ثابت شده. برعکس، شرایط مندرج در طرح احتمالی ۲۸ ماده ای – از جمله تسلیم کامل دونباس و محدودیت بر نیروهای مسلح اوکراین در ازای تضمین های امنیتی آمریکا – نشان می دهد که محاسبات اصلی نه در بروکسل، بلکه در واشنگتن انجام شده است.
اینجاست که مفهوم «دیپلماسی درخواستی» مطرح می شود. اروپا برای اثبات ارزش و استقلال خود در این درگیری نتوانست جایگاهی فراتر از متحدی وفادار به استراتژی آمریکا کسب کند. تلاش برای تأثیرگذاری بر نتایج نهایی مذاکرات نه از موضع قدرت، بلکه از موضع درخواست کننده صورت گرفت و این درخواست حتی در سطح مشارکت غیرمستقیم از سوی شریک استراتژیک اصلی آن رد شده است. این عدم پذیرش به معنای به حاشیه رانده شدن اروپاست.
انتهای پیام/
منبع:تسنیم
