شانزده سال از آن صبح خیال‌انگیز می‌گذرد که پیرمردی تنها، با دسته‌ای بادکنک رنگارنگ، خانه‌اش را از دل خاطرات جدا کرد و به سوی رؤیای ناتمام همسرش پرواز کرد.
انیمیشن Up ساخته‌ی پیت داکتر و محصول استودیوی پیکسار، در سال ۲۰۰۹ اکران شد و چیزی فراتر از یک انیمیشن خانوادگی بود؛ Up قصه‌ای بود درباره‌ی فقدان، وفاداری، بلوغ، و جسارت پرواز کردن.
کارتون‌ها معمولاً از شادی و هیجان لبریزند، اما UP با یکی از غم‌انگیزترین مونتاژهای آغازین تاریخ سینما شروع شد؛ بدون هیچ دیالوگی، تنها با موسیقی فراموش‌نشدنی مایکل جاکینو. در آن چند دقیقه، تماشاگران زندگی کارل و الی را تجربه کردند: از آشنایی کودکانه تا رؤیاهای محقق‌نشده، از خنده‌های مشترک تا وداع خاموش.
اما داستان اینجا متوقف نمی‌شود. کارل، پیرمردی که همه چیز را از دست داده، با حضور پسرک چاق و پرشور، راسل، دوباره معنا پیدا می‌کند. سفری که در ابتدا فرار از تنهایی بود، به سفری برای دوباره زیستن بدل می‌شود.
Up با طنز هوشمندانه، طراحی خیره‌کننده، و روایتی پر از قلب، به ما آموخت که ماجراجویی‌های بزرگ، گاهی در لحظه‌های کوچک زندگی پنهان‌اند. جایی میان یک گفتگو ساده، یک مهربانی بی‌قید، یا حتی یک آلبوم خالی که منتظر خاطرات تازه است.
امروز، پس از شانزده سال، UP هنوز پرواز می‌کند؛ در ذهن‌هایی که با آن خندیدند، گریستند، و جرئت کردند که رؤیا ببافند.
