به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری تسنیم ، به محض خروج نیروهای متجاوز رژیم صهیونیستی از مناطقی از نوار غزه، بحران جدیدی آغاز شد: باندهای جنایتکاری که اشغالگران قبلاً تشکیل داده و مسلح کرده بودند، مانند مین های پنهان و آماده انفجار در قلب جامعه باقی ماندند. نیروهای پلیس غزه به سرعت وارد عمل شدند و اعضای این باندها را تحت تعقیب قرار دادند و آنها را به اتهام جاسوسی، ایجاد هرج و مرج، ارعاب و کشتار شهروندان و حتی سرقت مقدار کمی کمک های بشردوستانه به محاکمه کشاندند.
در این میان اولین اظهارنظر رئیس جمهور آمریکا در مورد تعقیب این عناصر – قبل از تغییر موضع – و اختلافات درون رژیم صهیونیستی در مورد ترس از دستیابی تسلیحات تحویلی به این گروه ها به دست مقاومت، با واکنش گسترده ای مواجه شد. اما برخی رسانه ها با نادیده گرفتن جنایات ارتش اشغالگر، به دروغ از «جنگ داخلی در غزه» و «نقض حقوق بشر» صحبت کردند. بسیاری از تحلیلگران در پاسخ به سکوت همین رسانه ها در برابر کشتار مردم غزه و نسل کشی آنها توسط رژیم اسرائیل اشاره کرده و تاکید کردند که این گونه روایت ها تنها در خدمت اهداف اشغالگران است.
اما آیا می شد سرنوشتی غیر از این را برای مزدورانی که توسط اشغالگران شکل گرفت متصور شد؟ تجربه کشورهای دیگر که اشغال را تجربه کرده اند چه می گوید؟
نقش گروه های شبه نظامی در کشورهای اشغالی
اشغالگران به محض تسلط بر سرزمینی سعی در تشکیل گروه های متحد از میان مردم آن سرزمین دارند. هیچ اشغالی در تاریخ بدون تشکیل چنین شبکه هایی صورت نگرفته است. استعمارگران با حمایت مالی، رسانه ای و تسلیحاتی این گروه ها، آنها را به ابزاری برای کاهش هزینه های نظامی و تقویت امنیت نیروهای خود تبدیل می کنند. تا سربازان آنها از تماس مستقیم با مردم دوری کنند و خطر هدف قرار گرفتن کاهش یابد. همچنین با تکیه بر تعلقات قبیله ای یا مذهبی مزدوران، پس از خروج احتمالی خود، زمینه شکاف اجتماعی و جنگ داخلی را فراهم می کنند.
کشورهای استعمارگر با درس گرفتن از تجربیات قبلی، قبل از اشغال نظامی وارد فرآیند نفوذ نرم و فرسایش داخلی جامعه هدف می‌شوند: مشروعیت دولت‌ها را تضعیف می‌کنند، نارضایتی عمومی ایجاد می‌کنند و خود را حامی منافع ملت‌ها نشان می‌دهند. پس از اشغال، آنها با تشکیل دولت، ارتش، پلیس و احزاب وابسته و حتی «اپوزیسیون جعلی» به حکومت خود مشروعیت می بخشند. در این ساختار، شبه نظامیان ابزاری برای تفرقه، تضعیف مقاومت و تضمین امنیت نیروهای اشغالگر هستند.
اما فردای شکست اشغالگر همیشه همین سوال تکرار می شود که با بازماندگانش چه باید کرد؟
تجربه تاریخی: سرنوشت محکومان به فراموشی
در هیچ مقطعی از تاریخ، همدستان طرف اشغالگر از انتقام ملت خود در امان نمانده اند. اشغالگران در لحظه عقب نشینی، مزدوران خود را مانند تجهیزات از کار افتاده ای که به جای می گذارند، تنها گذاشته اند. پس از آزادسازی، نیروهای مقاومت تمامی ساختارهای سیاسی و نظامی همکار با دشمن را منحل و اعضای آن را محاکمه کردند.
مزدوران رژیم صهیونیستی در غزه
به گزارش مرکز اطلاع رسانی فلسطین، در نوار غزه پس از عقب نشینی ارتش اشغالگر، مقامات محلی همان مسیری را که در لبنان با شبه نظامیان «ارتش جنوب لبنان» طی کردند، طی کردند.
در مقابل ادعای برخی رسانه ها مبنی بر وقوع «جنگ داخلی»، سران قبایل فلسطینی و خانواده های پرجمعیت با صدور بیانیه های صریح، برائت از این عناصر را اعلام کردند و از نهادهای امنیتی خواستند آنها را پیگیری کنند و ریشه این پدیده ویرانگر را قطع کنند.
درسی که از همه این تجربیات به دست می آید روشن است: هیچ مزدور یا همدست اشغالگران هرگز به قضاوت ملت خود اهمیت نداده است.
انتهای پیام/
منبع:تسنیم
