آمار نشان می دهد که پس از جنگ شش روزه ، خرید کالاها ، به ویژه کالاهای بادوام ، به شدت کاهش یافته است و این منجر به ترس از رکود و تقاضا می شود.
اگر فرض کنیم که شرایط فعلی سیاست خارجی و تهدید جنگ و تحریم ها در حال انجام است ، رفتار بنگاه ها و مصرف کننده چه تغییراتی خواهد داشت؟
یک سازنده سیاست پولی و مالی چه چیزی باید ایجاد کند؟
تخصیص وجوه به زنجیره تأمین باید باشد یا به
خود مصرف کننده ، وارد کننده یا خود سازنده؟
یا حتی بودجه توسعه یا واردات فناوری؟
چگونه می توان فهمید که کدام گیرنده تسهیلات باید اولویت باشد؟
آیا این یک انتخاب فساد نیست؟
چرا در وضعیت فعلی تأمین اعتبار ریال مهمتر و اولویت است؟
چرا مالیات را افزایش نمی دهیم یا قیمت خدمات دولتی را افزایش نمی دهیم؟
آیا تأمین اعتبار در ریسک ساختاری و سیاسی باعث خطر و رشد بیشتر بانک ها نمی شود؟
آیا سیاست پولی خطر تورم را گسترش نمی دهد؟
چگونه باید نرخ تسهیلات تعیین شود؟
برخی از نرخ بهره این سیاست تأمین مالی را پایین تر از نرخ امروز سیستم بانکی توصیه می کنند.
برای تأمین اعتبار با اوراق بهادار ریال یا تسهیلات بانکی جدید چه نرخ مناسب است؟
در این گفتگو ، مهدی هاک باالی ، عضو دانشکده انستیتوی مطالعات پیشرفته در تهران (تهران) و حسین دوودیان ، یک محقق اقتصادی ، به سؤالات اکوران پاسخ دادند.
