راهرو زنگار این روزها به یکی از مهمترین موضوعات ژئوپلیتیکی و اقتصادی تبدیل شده است. این مسیری که در توافق آتش بس جنگ کرهخان مطرح شده است ، قرار است جمهوری آذربایجان را از طریق قلمرو ارمنستان و سپس به Türkiye به Nakhchivan متصل کند. برای ایران ، این راهرو فقط یک پروژه ترانزیت ساده نیست. در عوض ، این مسیری است که می تواند برنامه تجارت خارجی کشور را تغییر دهد. سوال اصلی این است: آیا زنگار یک فرصت استراتژیک برای ایران است یا تهدیدی برای موقعیت استراتژیک کشور؟
مطالعه آمار گمرک ایران نشان می دهد که تجارت غیر نفتی ایران با دو همسایه شمالی ، جمهوری آذربایجان و ارمنستان ، بارها تحت تأثیر تحولات سیاسی و امنیتی در منطقه طی یک دهه گذشته تغییر کرده است. در چهار ماه اول سال جاری ، حجم تجارت با آذربایجان حدود ۱۷۷ میلیون دلار و نزدیک به ۱۸۳ میلیون دلار با ارمنستان بود. البته آذربایجان هنوز هم از نظر حجم شریک بزرگتر است ، اما در بعضی از مواقع ، ارمنستان توانسته است مکان مهم تری برای ایران پیدا کند.
صادرات ایران به آذربایجان در طی سالهای ۱ به ۲ افزایش یافته است. به دلیل اقتصاد بزرگتر و دسترسی بهتر به بازارها ، این یک مقصد جذاب تر برای کالاهای ایران ، به ویژه ارزش صنعتی و افزوده بوده است. در مقابل ، صادرات ایران به ارمنستان با ثبات تر اما محدودتر است و به احتمال زیاد کالاهای با ارزش کمتری مانند مواد غذایی و مصالح ساختمانی را شامل می شود.
از طرف دیگر ، واردات ایران از آذربایجان ، به ویژه در زمینه محصولات کشاورزی و صنعتی ، همیشه بیش از واردات از ارمنستان بوده است. این نشان می دهد که آذربایجان جایگاه قوی تری در تعادل تجارت با ایران دارد. با این حال ، تحولات سیاسی ، مانند جنگ جنگ -کاریاخ و تنش های اخیر بین تهران و باکو ، بارها و بارها این روند را مختل کرده است.
شاخص مهم دیگر ، ارزش هر تن صادرات ایران است که بالاتر از ارمنستان به آذربایجان است. این نشان می دهد که ایران توانسته است کالاهایی را که سودآورتر هستند صادر کنند. در صورت تقویت زیرساخت ها و امنیت مرز نوردوز ، همچنین می توان ارزش صادرات به ارمنستان را افزایش داد.
سرانجام ، نگاهی به ظرفیت صادرات ایران تا سال ۳ نشان می دهد که بخش بزرگی از تمرکز فعلی این کشور بر بازارهای شرقی مانند چین ، هند و آسیای میانه است. اما اگر کریدور زنگزور با حضور فعال ایران تشکیل شود ، فرصت اتصال به اروپا از طریق قفقاز جنوبی و نقش پل ارتباطی شرق و غربی فراهم می شود. در غیر این صورت ، حذف ایران از این پروژه می تواند منجر به کاهش سهم کشور از تجارت منطقه ای و از دست دادن یک فرصت تاریخی شود.
بنابراین ، کریدور زنگزور نه تنها یک پروژه جغرافیایی بلکه یک آزمایش بزرگ برای سیاست و اقتصاد خارجی ایران است. آینده تجارت ایران با قفقاز و حتی اوراسیا تا حد زیادی با حضور یا حذف کشور از این راهرو گره خورده است.