جمال اجلالی از جمله بازیگران شریف و صادق در صحنه تئاتر، سینما و تلویزیون ایران بود که پس از سال‌ها فعالیت سرانجام چشم از جهان بست.
جمال اجلالی، هنرمند فروتن و خوش‌نام تئاتر، سینما و تلویزیون ایران، پس از سال‌ها حضور بی‌ادعا اما درخشان در عرصه هنر، در سن ۷۸ سالگی و پس از تحمل یک دوره بیماری، چشم از جهان فروبست. او یکی از آن چهره‌هایی بود که بی آنکه به‌دنبال جنجال یا حاشیه باشد، در دل تماشاگرانش جا باز کرد؛ با صداقت کلام، متانت حضور و بازی‌هایی که همیشه بوی انسانیت می‌دادند.
اجلالی متولد سال ۱۳۲۶ در تهران بود و از همان آغاز، قدم در راه تئاتر گذاشت. تحصیلاتش در رشته بازیگری تئاتر از دانشگاه تهران و آموزش‌هایش نزد حمید سمندریان، او را به یکی از چهره‌های شاخص و اصیل صحنه تبدیل کرد. در سال‌هایی که هنوز تئاتر جایگاه پررنگ‌تری در فضای فرهنگی کشور داشت، جمال اجلالی با نمایش‌هایی همچون «مرغ دریایی» و «دایره گچی قفقازی» به اوج رسید. بازی او در این آثار، سرشار از ظرافت‌های درونی و فهم عمیق از متن و نقش بود.
با ورود به عرصه سینما و تلویزیون، اجلالی توانست همان وقار و صداقت را به قاب دوربین منتقل کند. او هرگز به‌دنبال شهرت زودگذر یا نقش‌های پرزرق‌وبرق نرفت، اما با حضوری همدلانه و عمیق در آثار متعددی همچون «آبی»، «آرایش غلیظ»، «باد در علفزار می‌پیچد»، «مسافر»، «پیدا و پنهان» و «سر دلبران»، چهره‌ای ماندگار از خود ساخت. بازی‌های او همیشه با ظرافت، کنترل‌شده و صادقانه بود؛ درست مانند شخصیت حقیقی‌اش.
سال‌هایی از عمرش را با بیماری و خانه‌نشینی گذراند، اما حتی در آن دوران هم از عشق به صحنه دست نکشید. بازگشت دوباره‌اش به دنیای بازیگری پس از دوره بیماری، نشانه‌ای از وفاداری و دلبستگی عمیقش به هنر بود؛ گویی صحنه برای او خانه‌ای بود که هرگز درش بسته نمی‌شد.
در زندگی شخصی نیز انسانی شریف و بی‌ادعا بود. سال‌ها در کنار همسرش، سعیده خلیلی، زیستی آرام و صمیمی داشت و در سال‌های دشوار بیماری نیز با حمایت او توانست روزهای سخت را تاب بیاورد. درگذشت جمال اجلالی، نه فقط یک فقدان برای جامعه هنری که اندوهی برای تمام دوستداران هنر پاک و بی‌ادعاست. هنرمندی که نه در تیترها که در دل مخاطبانش جای داشت؛ با صدای آرام، نگاهی مهربان و حضوری گرم و صادق. او رفت، اما نقش‌هایش، خاطره‌اش و نجابتش تا همیشه در حافظه‌ی هنر ایران باقی خواهد ماند.
