به گفته خبرگزاری TASNIM نیمانامروز گارمسر ، نه یک شهر ، بلکه کمبود عشق. خیابان هایی که زمانی گذرگاه های روزانه به بزرگراه عبادت تبدیل می شدند. از میدان امام خمینی گرفته تا شهدای گالزار ، فریاد “لوبیک یا حسین” با اشک و افتخار طنین انداز شد.
جسد شهدای سردار جعفر کشمیر و سرلشکر حمید رضا زابیه ، دو فرزند مرد انتزاعی متعالی ، روی شانه ها دفن شدند و هر یک حکاکی می کردند که سوگند وفاداری به خون شهید را در سکوت چشمان خود قرار می دهند.
بشر
از پیر تا جوان ؛ سایه پرچم های سیاه
حضور گروه های مختلف تصویری زنده از “ملت متحد” را به تصویر می کشد. زنان محجبه با دستان که گلهای سفید مانند نمادی از خلوص روی مقبره شهیدان ریختند ، جوانانی که پرچم های “quds” را بالا می بردند ، و روحانیون که با صدای مردم در نماز منفجر می شدند.
امروز ، حتی کودکان دبستان با روبان های سبز و قرمز درس درس فداکاری را از کودکی آموزش می دادند. امروز هیچ گارمسر در اینجا وجود نداشت. در اینجا “خونریزی ملت” بود که هرگز نخواهد مرد.
فرمانده پلیس سمنان ، سید موسی حسینی ، به خبرنگار تاسنیم در مورد این دو شهید ، نه فقط سربازان فرجا ، بلکه سپاه امنیت ایران اسلامی گفت.
خانواده های شهدا ، با چشمان گریه اما سینه ها بیشتر از کوه های گارمسر ، به فرزندان خود گفتند. آنها به شبهایی که انتظار می رفتند افتخار می کردند و امروز ، در سایه پرچم های نیمه هسته ای.
دعا بر روی بدن خالص این دو شهد به امامات Hojjatoleslam سید علیزا آرامی گویا آخرین آیه در شوخی بود. صف نمازگزاران ، از مقامات استانی گرفته تا بزرگتر ، زانو در زمین ، نشان داد که شهدا نه تنها متعلق به خانواده آنها است. آنها فرزندان همه این سرزمین هستند.
جسد شهید کشمیر در قبر شهدای گارمسار و شهید زبیحی در زادگاهش ، روستای حاجیا آباد ، استراحت و “خاک” ، این بار نه به عنوان یک عنصر زنده ، بلکه آنها را به عنوان یک مادر مهربان پذیرفت. مردم ، یک به یک ، گلهایی را روی قبرهای خود ریختند. گویا هر گل شعری در ستایش مردانی بود که برای زنده ماندن رفتند.
امروز گارمسر ثابت کرد که شهید هرگز نمی میرد. حضور پرشور مردم ، نه یک عرف ، بلکه “تکرار میثاق باستان” ؛ میثاق نسل ها با خون شهدا امضا می شود. گارمسر امروز شهری نبود. “حماسه زنده” بود.
پایان پیام/۳۶۳/
منبع:تسنیم
