به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم ، در اکران نوروزی امسال ۸ فیلم برای نمایش انتخاب شدند. این تهیه کننده در جشنواره چهل و دومین جشنواره فجر نیز حضور داشت و در پشت صحنه نشست خبری فیلمش بر سر مسائل مالی با سرمایه گذار دیگری درگیر شد. فیلم هایی که هر دو بازیگر چهره های زیادی را با خود حمل می کردند. البته او اولین تهیه‌کننده‌ای نیست که کارش به بخش جرایم مالی کشیده می‌شود. سرمایه‌گذاران و تهیه‌کنندگانی که در سال‌های گذشته چک‌هایشان برگشت، به قصد موفقیت در اکران به سراغ ساخت فیلم‌های کمدی می‌روند. اما وجوه بر نمی گردد و حضور در اکران اینترنتی نمی تواند شرایط را برای آنها متفاوت کند و تعامل با صاحبان سکوهای تئاتر چک ها را وصول نمی کند. پیش از این افرادی مانند محمد امامی با همین چک ها و تراکنش های مالی مشکوک به زندان افتادند و حالا تهیه کننده دیگری دستگیر شده و احتمالا جشنواره چهل و چهارم را از دست خواهد داد.
در جشنواره امسال همین تهیه کننده زندانی اصرار داشت که داوران آثارش را علاوه بر فیلم های دفاع مقدس ببینند و البته هم فیلمی که در جشنواره داشت و هم در اکران نوروزی با استقبال تهیه کنندگان و مردم مواجه نشد، هرچند فیلم اکران نوروزی او از محدودیت ها و خطوط قرمز زیادی عبور کرده بود. موضوع حبس این تهیه کننده نشان داد آنچه در کیفیت یک اثر بیشترین اولویت را دارد فقط شوخی های جنسی، عبور از برخی محدودیت های محتوایی و حضور سلبریتی ها نیست، بلکه شکل گیری صنعت واقعی سینما، تهیه کنندگان پاک و البته تولیدات باکیفیت است. تهیه کنندگانی که به جای هزینه های بی پشتوانه و نامعقول و استفاده از نام و نشان، تولیدات باکیفیت را روی اکران می گذارند.
یکی از ویژگی های مهم یک صنعت که توجه سرمایه گذاران را به خود جلب می کند بحث امنیت پول سرمایه گذاری شده است، اتفاقاتی مانند زندانی شدن تولیدکننده مذکور و موضوع نقد نشدن چک ها باعث شده است که سرمایه گذاران واقعی که قصد ورود به این صنعت را دارند، پول خود را روی تولیدات دیگر متمرکز کنند. این نکته را کنار بگذارید از جمله هایی که می گویند سینمای ایران در حال پیشرفت و صنعتی شدن نیست. چون محدودیتی قائل نیستند. مسئله محدودیت ها همیشه کار را سخت می کند; اما نکته اینجاست که اگر از سرمایه گذارانی که پول زیادی به سینما آورده اند بپرسید که چرا سرمایه را از این صنعت خارج کردند، پاسخ می دهند که صنعت سینما به دلیل وجود افراد غیر متخصص و سرمایه هایی که دائماً از دست می رود و مشخص نیست در سایه عدم شفافیت کجا خرج می شود، صنعت مناسبی برای سرمایه گذاری نیست، نه اینکه محدودیت های سرمایه گذاری باعث جلوگیری از سرمایه گذاری آنها شود. بیراه نیست اگر بگوییم یکی از دلایل اصلی نبود صنعت سینما در ایران همین افراد هستند که در گوشه و کنار سالن های سینما بزرگ می شوند و با پول دیگران فیلم های درجه دو و سه را اکران می کنند و چشم سرمایه گذاران را به سمت سینما می ترسانند. سرمایه ای که بتواند تنوع ژانر را حفظ کند و کیفیت فنی آثار را افزایش دهد. اما در حال حاضر به دلیل جو بد این بازار، بسیاری از افراد را از سرمایه گذاری دور کرده است.
موضوع دستان آلوده و تهیه کنندگان بدنام اولین باری نیست که مطرح می شود و بسیاری از نام های معروف مدام در حال تغییر حکم و پروانه نمایش های خود هستند و با تمام شدن هر پرونده دوباره به جمع تهیه کنندگان می پیوندند و با ارقام بالایی که به بازیگران ارائه می دهند بازار را به هم می ریزند و سطح دستمزد خود را بالا می برند و در نهایت دستمزد مخاطبان را پشت سر می گذارند. بقیه داستان از قبل مشخص است. از آنها شکایت می‌شود و پرونده‌ها به قوه قضائیه می‌رود و تهیه‌کننده یا به زندان می‌رود یا باید از همان ارتباطات پنهانی استفاده کند و به دنبال وثیقه برای جمع‌آوری سرمایه برای فیلم جدیدی باشد که قرار است فساد مالی دیگری به همراه داشته باشد. شاید این کلمه تکراری به نظر برسد. اما موضوع اینجاست که سینما فقط اسماً صنعتی شده است و رسماً با سرمایه گذاری واقعی فاصله جدی دارد و غرغرهای مداوم بخش خصوصی – که البته تا حدی منطقی است – در مورد تأثیر سینمای ارگانیک و موضوع حسابرسان تنها مشکل این بخش نیست و شاید اگر موضوع فساد و پرداخت های نادرست و … را برطرف کنند، بخشی از مشکلات آنها نیز حل شود.
این یکی از بحران های ناشی از عدم شفافیت مالی در سینمای ایران است. وقتی دستمزد و گردش مالی فیلم ها مشخص نیست و اعلام نمی شود که فلان تهیه کننده چقدر برای یک اثر هزینه کرده و چقدر بازدهی سرمایه گذاری کرده است، در این ابهام پول بدون پشتوانه هم وارد می شود و عده ای روانه زندان می شوند و بسیاری از پروژه ها روی زمین می گذارند. از زمان صدور حکم محمد امامی در دادگاه تا به امروز حدود ۳ سال و ۶ ماه می گذرد و حالا پس از گذشت سه سال، ماجرای زندانی شدن یک تهیه کننده دیگر نشان می دهد که فساد از سینما و سرگرمی های خانگی ایران رخت بر نبسته است. ماجرایی که با دستمزدهای میلیاردی بازیگران، قیمت های بالای ۱۰ میلیارد برای هر قسمت از یک سریال در نمایش خانگی و مسائلی از این دست، سینمای ایران را دچار بحران بزرگی کرد. اما بحران اصلی اینجاست که همین تهیه کنندگان زندانی از داخل زندان یا در مرخصی استعلاجی تولیدات جدیدی را با نام دیگران منتشر می کنند. تولیداتی که در میانه جدول اکران بلای جان مخاطبان می شود و سینما را از سبد اوقات فراغت مردم حذف می کند. فیلمی که شاید مردم از آن اطلاعی نداشته باشند، تهیه کننده ای که اکنون محصول فرهنگی خود را در سینما تماشا می کند، ممکن است چند هفته دیگر پشت میله های زندان باشد.
منبع: فرهنگیان
انتهای پیام/
منبع:تسنیم
