به گزارش خبرنگار خانه ملت، ایمان شمسایی رئیس مرکز ارتباطات، رسانه و امور فرهنگی مجلس شورای اسلامی در یادداشتی ضمن تبریک روز خبرنگار از سختی کار خبرنگاران گفت و آنها را کسانی دانست که اگر نباشند، مردم به حقوقشان آگاه نمی‌شوند، اگر سر موقع نرسند، حق جامعه گرفته نمی‌شود، صدایی به گوش نمی رسد.
برای خبرنگاران..
برای بچه های پارلمانی..
اول صبح حالا جدیدا ۵ و ۶ و قبل ترها ۶ و ۷ باید کنار بیمارستان شفایحیاییان را آرام و در عین حال با عجله طی کنند و از چند گیت و بازرسی عبور کنند تا به پشت درب چوبی جایگاه تماشاچیان صحن علنی مجلس برسند. زنگ آغاز جلسه تا به صدا در نیاید، درب برای آن ها باز نمی شود. انتظاری است که اکثر مواقع زیاد طول نمی کشد اما گاهی که جلسه غیررسمی یا غیرعلنی است، این انتظار ادامه دارد. زنگ که زده شد، در باز می شود و صندلی های ابری سبز جایگاه تماشاچیان، مشتریان ثابت خود را میزبانی می کند. خبرنگاران و عکاسان پارلمانی.
خبرنگاری شغل سختی است.
ساعت کار ندارد. مثلا برای پارلمانی ها از ۶ صبح تا ۱۱ که صحن است پوشش اتفاقات از قبیل نطق ها و تذکرها و دستورات و مصوبات را باید انجام دهند و صحن که تمام می شود، تازه خبرنگاران به پایین و حاشیه ی صحن می روند و گفتگوها را با نمایندگان می گیرند. تنظیم آن ها و ارسال به سردبیری به کنار، تازه کمیسیون ها و گزارش نویسی و رصد بازتاب اخبار شروع می شود، شب و نصف شب خبرنگار پارلمانی به جستجو در کانال ها و دیگر رسانه ها از اظهارات نمایندگان می گذرد و در ایام بررسی بودجه و برخی مناسبت ها هم حتی تا آخر شب، خلاصه اینکه این چرخه ادامه دارد. روزها و ماه ها و سال ها..
خبرنگار پارلمانی کارش خیلی سخت است. چون قانونگذاری و نظارت، خشک و جدی است. خبرنگاران، همه زحمت می کشند اما مثلا حوزه های فرهنگی و هنری و ورزشی، جذابیت ها و لطافت هایی هم دارد. گاهی باید فیلم و تئاتری را دید و پای تماشای مسابقه ورزشی نشست و بعد از آن گزارش نوشت. اما سیاسی ها و پارلمانی ها، مدام با لایحه و طرح و ماده واحده سروکار دارند. سختی دیگر کار آن ها، حساسیت در انتقال مطلب است. خدا نکند یک صفر جابجا شود. تصویب فوریت لایحه یا رد آن، اشتباها تصویب طرح و لایحه نوشته شود. اختیار به اجرا، الزام اجرا تلقی شود.. یک اشتباه ساده، گاهی آشوب در بازار و اقتصاد و جامعه می آفریند. تازه اگر نگوییم عرصه ی جهانی را به هم بریزد. چه بسیار مسئولانی که انگشت اتهام را ابتدا به خبرنگار اشاره رفته اند. دیوار کوتاه خبرنگاری، آن هم پارلمانی، اولین اشتباه را گاهی آخرین می انگارد. اینجاست که باید بگوییم؛ بیچاره خبرنگار. مظلوم خبرنگار!
۱۷ مرداد است و روز کسانی که اگر نباشند، مردم به حقوقشان آگاه نمی شوند. اگر سر موقع نرسند، حق جامعه گرفته نمی شود. صدایی به گوش نمی رسد.
امروز روز کسانی است که ساده لباس می پوشند. سبک و با حداقل وسایل کار به سر کار می آیند تا موقع انجام وظیفه، چیزی مانع کارشان نشود. سریع بدوند دنبال سوژه. مواظب باشند سوژه به دفتر کارش نرود و آن ها بی مصاحبه، پشت در و گیت های حفاظتی نمانند. خبرنگار، آن هم سیاسی و پارلمانی، باید تلفن شخصی و نت شخصی را به کار گیرد. بی جیره و مواجب! با حقوق های میلیونی! چون نماینده، معمولا تلفن ثابت و ناشناس جواب نمی دهد.
خبرنگاران، آن هم پارلمانی، حتی گپ و گعده هایشان هم کاری است. با هم که می نشینند از سوژه ها و تحولات حرف می زنند.
عجب زیست جالبی است خبرنگاری و روزنامه نگاری.
امروز یعنی سالروز شهادت شهید صارمی، خبرنگار واحد مرکزی خبر، باید از خود بپرسیم برای امنیت شغلی خبرنگاران چه کردیم. تا چه میزان قانون مطبوعاتی کارآمد و پیگیر حقوق اصحاب رسانه داریم. چقدر در تقویت نظام صنفی کوشیدیم و از همه مهمتر، چقدر مسئولین پاسخگو و رسانه فهمی هستیم.
روزتان مبارک همه ی خبرنگاران. عکاسان، روزنامه نگاران.
خداقوت بچه های پارلمانی.
دستمریزاد./
منبع:تحلیل بازار
