سریال «روزی روزگاری آبادی» تلاش میکند ضمن پیمودن مسیر عناوینی مثل «نون خ»، طنز را به دل روایتهای روستایی بیاورد، اما فاصله میان ایده و اجرا، آن را از نمونههای موفق قبلی دور کرده است.
پخش سریال «روزی روزگاری آبادی» از شبکه یک، تازهترین تلاش تلویزیون برای فاصله گرفتن از روایتهای تکراری پایتخت محور است؛ مجموعهای که با تکیه بر فضای روستایی و فرهنگ بومی، میخواهد قصهای متفاوت را در قالب طنز روایت کند. این سریال که پس از پایان «دشتستان» روی آنتن رفته، در امتداد سیاستهای جدید رسانه ملی برای نمایش تنوع جغرافیایی و فرهنگی ایران ساخته شده است؛ رویکردی که قبلاً در آثاری چون «پایتخت» و «نون خ» با استقبال گسترده مخاطبان همراه شد و نشان داد روایت زندگی مردم خارج از تهران همچنان جذابیت بالایی دارد.
داستان «روزی روزگاری آبادی» به کارگردانی حسین سهیلیزاده، حول رقابتها و روابط میان اهالی یک روستا شکل میگیرد و اقتصاد محلی را به عنوان محور اصلی روایت انتخاب میکند؛ موضوعی که کمتر در سریالهای تلویزیونی مورد توجه قرار گرفته بود. فیلمنامه در قسمتهای ابتدایی، مسیر نسبتاً منسجمی را دنبال میکند و داستانهای فرعی مانع پیشرفت روایت اصلی نمیشوند. تمرکز بر مناسبات میان شخصیتها و استفاده از لهجه و عناصر بومی، هم تا حد زیادی به فضاسازی کمک کرده و تلاش سازندگان برای خلق یک جهان محلی قابل باور را نشان میدهد؛ جهانی که میتواند ظرفیتهای روایی تازهای را پیش روی تلویزیون قرار دهد.
