منتشر شده در ۰۵ شهریور ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰
در ادامه سری مطالب از معرفی ۲۵ مسابقه برتر تاریخ ۷۵ ساله F1 همانطور که وعده کرده بودیم تا هر هفته یک مسابقه را معرفی کنیم، در این مطلب به مسابقه سال ۱۹۸۶ استرالیا خواهیم رفت؛ زوج ویلیامز، نایجل منسل و نلسون پیکه و همچنین آلن پروست از مک‌لارن همگی برای کسب عنوان قهرمانی رقابت می‌کردند و فصل فرمول یک ۱۹۸۶ در استرالیا به اوج حساسیت خود رسیده بود.
به گزارش آخرین خودرو، در تمام تاریخ باشکوه F1، فصل ۱۹۸۶ هنوز هم به عنوان یکی از بهترین‌ها شناخته می‌شود و اوج آن در آدلاید استرالیا واقعاً خیره‌کننده بود. در حالی که آلن پروست (Alain Prost)، قهرمان جهان، در مک‌لارن و رقیب سرسختش یعنی آیرتون سنا (Ayrton Senna)، در لوتوس-رنو مانده بودند، ککه روزبرگ (Keke Rosberg)، قهرمان سال ۱۹۸۲، پس از بازنشستگی نیکی لائودا (Niki Lauda)، در کنار این راننده فرانسوی قرار گرفت و نلسون پیکه (Nelson Piquet)، قهرمان دو دوره مسابقات، سرانجام برابهام را ترک کرد تا به ویلیامز-هوندا، در کنار نایجل منسل (Nigel Mansell)، به عنوان جایگزین روزبرگ بپیوندد. روزبرگ امیدوار بود که دوران حرفه‌ای خوب خود را با کسب دومین عنوان قهرمانی به پایان برساند در حالی که پیکه کاملاً معتقد بود که جایگاه شماره یک را در ویلیامز تصاحب خواهد کرد و البته چهار نفر از پنج نفر محکوم به ناامیدی و شکست بودند!
پیکه سال خود را با پیروزی در خانه در مسابقه افتتاحیه در برزیل آغاز کرد و در آلمان، مجارستان و ایتالیا نیز به پیروزی رسید. منسل که اولین پیروزی خود در گرندپری را در بریتانیا، در برندز هچ در سال ۱۹۸۵ به دست آورده بود و پس از آن در آفریقای جنوبی نیز این پیروزی را تکرار کرد، کلید موفقیت را یافته بود و با موفقیت در بلژیک، کانادا، فرانسه، بریتانیا و پرتغال، برنده‌ترین مسابقه‌دهنده سال لقب می‌گرفت.
از همان ابتدا مشخص بود که ویلیامز-هونداها از نظر قدرت بر مک‌لارن-تی‌جی برتری دارند اما توانایی شخصی سنا، لوتوس-رنو را در نیمی از مسابقات به مقام اول رساند و بقیه افتخارات بین پیکه، منسل و تئو فابی (Teo Fabi) از بنتون-بی‌ام (Benetton-BMW) و با دو مقام و پروست و روزبرگ هر کدام با یک مقام اولی تقسیم شد.
با این حال، سنا تنها دو مسابقه را در اسپانیا و دیترویت برد. گرهارد برگر (Gerhard Berger)، ستاره نوظهور آن سال‌ها، با بنتون-بی‌ام‌و خود، یکی از این دو مسابقه را فتح کرد؛ پروست قبل از مسابقه پایانی در استرالیا سه برد کسب کرد و عملکرد قوی در سایر مسابقات، او را در کورس قهرمانی نگه داشت. بنابراین سه راننده، مانسل با ۷۰، پراست با ۶۴ و پیکه با ۶۳ امتیاز، به دنبال عنوان قهرمانی بودند که در صورت وقوع، این اولین قهرمانی مانسل، دومین قهرمانی پروست یا سومین قهرمانی پیکه می‌بود.
مسابقه تعیین‌کننده قهرمانی سه‌جانبه آغاز شد اما به ناکجا ختم شد!
منسل که از وقایع مکزیک خشمگین بود وقتی به پیست آدلاید (Adelaide) رسید، هیچ شکی در مورد نیت خود باقی نگذاشت و مسیر خیابانی ۲.۴۳۷ مایلی را سه‌دهم سریع‌تر از پیکه طی کرد و سنا و پروست در جایگاه بعدی start زدند اما همه چیز به خوبی پیش نرفت. پس از دورهای ابتدایی و در دور ۱۲، منسل در جایگاه چهارم بود و سپس پیکه در دور ۲۳ spin شد و جایگاه سوم را به منسل داد. سپس، در دور ۳۲، پروست برای تعویض تایر پنچرش به pit رفت. این موضوع باعث شد منسل به جایگاه دوم ارتقا یابد اما همچنین پایان مسابقه در آن روز بسیار دور بود!
نمایش شجاعانه روزبرگ، یادآوری به‌موقعی از استعداد بی‌چون‌وچرای این راننده فنلاندی بود و تا دور ۶۲ ادامه داشت، زمانی که خرابی لاستیک عقب سمت راست، او را از مسیر مسابقه خارج کرد. سر و صدایی که ایجاد کرد، در ابتدا او را به فکر فرو برد که دچار نقص موتور شده است، اما وقتی MP4/2C خود را پس از خاموش کردن آن با این باور کنار گذاشت، در کمال تعجب متوجه وضعیت آن لاستیک شد که شروع به ورقه ورقه شدن کرده بود.
خروج روزبرگ از مسابقه، پیکه و منسل را برای مدت کوتاهی به دو جایگاه برتر رسانیده بود اما تیم دوباره نگران لاستیک‌های خودشان بود. منسل می‌خواست برای یک ست لاستیک جدید وارد pit شود اما تیم ویلیامز می‌خواست او بیرون بماند و سپس، درست زمانی که آنها در حال بررسی همین موضوع بودند و شانس قهرمانی منسل بسیار خوب به نظر می‌رسید و او در جایگاه سوم مورد نیاز خود بود اما اوضاع در دور ۶۴ به طرز فاجعه‌باری تغییر کرد.
وقتی نایجل در حال سبقت در مسیر مستقیمی اصلی بود، لاستیک عقب چپش با سرعت حدود ۱۸۰ مایل در ساعت منفجر شد و ماشین این راننده بریتانیایی با سرعت نگران‌کننده‌ای منحرف شد اما او درست به موقع، بدون برخورد با مانعی، سرعت ماشین را کم کرد و وقتی ماشین متوقف شد. او با ناراحتی از ماشین بیرون آمد اما به تماشایی‌ترین و ناامیدکننده‌ترین شکل ممکن، چالش جسورانه‌اش به پایان رسیده بود!
منسل در حالی که غم از دست دادن عنوان قهرمانی در تک تک خطوط صورتش هویدا بود، به خبرنگاران گفت: «من فقط خوشحالم که زنده‌ام.» او بعدها نوشت: «من در آستانه تحقق آرزوی تمام عمرم بودم. ناگهان صاعقه‌ای به من برخورد و قهرمانی جهان از دست دادم. من فقط ۴۴ مایل تا کسب عنوان قهرمانی فاصله داشتم. احساس ناامیدی عمیقی داشتم. بدون شک بزرگترین ناامیدی تمام عمرم بود.»
اکنون تمرکز روی تیم ویلیامز (Williams) بود؛ آیا پیکه جرات دارد ۱۸ دور دیگر ریسک کند؟ عقل سلیم حکم می‌کرد که او برای یک جفت لاستیک جدید به pit برود و او این کار را در دور ۶۵ انجام داد اما شانس قهرمانی خود را از دست داد! این موضوع زمانی برای ویلیامز سخت‌تر شد که پس از پایان مسابقه و بررسی تایرها، آشکار شد که لاستیک‌های او هنوز در وضعیت خوبی بودند!
حالا پروست متوجه شده بود که الگوی قهرمانی‌های ناامیدکننده‌ی قبلی‌اش به جای اینکه به ضررش باشد، به نفعش عمل می‌کند اما نمی‌توانست آرام بگیرد. تیم مک‌لارن در ۱۵ دور آخر به او اطلاع می‌داد که پنج لیتر کمبود سوخت نگران‌کننده دارد، بنابراین او در هر لحظه انتظار بدترین اتفاق را می‌کشید.
پیکه نیز در تعقیب و گریز پروست بود. اگرچه بعید بود که بتواند چالشی ایجاد کند شود زیرا این راننده برزیلی ۴.۲۰۵ ثانیه اختلاف نسبت به پروست داشت اما راننده‌ی فرانسوی جرات عقب‌نشینی نداشت و فقط باید به این خرافه اعتماد می‌کرد که اعداد و ارقام اشتباه هستند! همینطور هم شد و او با خیالی آسوده، بدون مشکل، اول از همه از خط پایان عبور کرد. در فصلی جذاب که تیم او کمتر از نصف تعداد مسابقات رقیب ویلیامز را برده بود، او با ۷۲ امتیاز در مقابل ۷۰ امتیاز منسل و ۶۹ امتیاز پیکه، در صدر جدول فصل قرار گرفت.
