سریال Hostage جدیدترین اثر بریتانیایی سرویس آنلاین نتفلیکس است که توانسته نمرات نسبتا خوبی بگیرد.
سریال Hostage یک مینی‌سریال مهیج و سیاسی بریتانیایی است که جولین دلپی و سوران جونز در آن بازی می‌کنند و نقش رئیس‌جمهور فرانسه و نخست‌وزیر بریتانیا را به ترتیب برعهده دارند. این سریال به تازگی توسط نتفلیکس منتشر شده و توانسته با داستان پیچیده و بازی‌های جذاب خود توجه مخاطبان را جلب کند.
داستان Hostage حول یک اجلاس بین‌المللی میان رهبران فرانسه و بریتانیا می‌چرخد که به طرز غیرمنتظره‌ای به بحران کشیده می‌شود. در پی یک حادثه، همسر نخست‌وزیر بریتانیا ربوده می‌شود و رئیس‌جمهور فرانسه مورد باج‌گیری قرار می‌گیرد. این رویدادها رهبران دو کشور را مجبور می‌کند در شرایط فشار و تهدیدهای فزاینده تصمیم‌های حیاتی بگیرند و مخاطب را با دنیای پیچیده و پرتنش سیاست بین‌المللی روبرو می‌سازد.
تاکنون در وب سایت راتن تومیتوز ۱۶ نقد برای فیلم Splitsville منتشر شده که امتیاز ۸۸ درصد را برای آن به همراه داشته است. در وب سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۶۲ از صد برای این سریال به ثبت رسیده که بر اساس ۱۳ نقد منتشر شده برای آن در این وب سایت است. در ادامه نظر منتقدان درباره این سریال را مشاهده می‌کنید.
نظر منتقدان درباره سریال Hostage
- راتن تومیتوز | ۱۶ نقد – امتیاز ۸۸ درصد
- ۴متاکریتیک | ۱۳ نقد – امتیاز ۶۲ از صد
«۸۰/۱۰۰ Collider | منتقد: ایزابلا سوارز»
این یکی از آن سریال‌های تلویزیونی است که برای تماشای همه قسمت‌ها پشت سر هم ساخته شده است، زیرا هر قسمت پرسش‌هایی ایجاد می‌کند، اما نویسندگان به‌طور هوشمندانه تعداد مناسبی از افشاگری‌ها را نگه می‌دارند تا شما از ابتدا تا انتها با داستان همراه بمانید.
«۸۰/۱۰۰ Variety | منتقد: آرامیده تینوبو»
با وجود برخی داستان‌های به‌شدت غیرواقعی و یک پیچش، سریال Hostage قطعاً ارزش دیدن را دارد.
«۸۰/۱۰۰ The Guardian | منتقد: لوسی منگان»
این سریال، داستانی پرجنب‌وجوش، پرانرژی و جذاب ارائه می‌دهد و در عین حال دو نقش عالی را به دو زن در میانسالی اختصاص می‌دهد و سپس آن‌ها را به عنوان شخصیت‌های مستقل نه نمادهایی صرف پیش می‌برد.
«۶۵/۱۰۰ TV Guide | منتقد: گاویا بیکر وایتلا»
در پنج قسمت سریع و پرتحرک، سریال Hostage پیچش‌ها و نشانه‌های گمراه‌کننده‌ای به‌اندازه کافی ارائه می‌دهد تا مخاطب دوباره برای قسمت بعدی بازگردد. با این حال، مانند بسیاری از درام‌های سیاسی معاصر، ممکن است تماشای آن برایتان لذت‌بخش‌تر باشد اگر نسبت آن با سیاست دنیای واقعی را نادیده بگیرید.
«۶۰/۱۰۰ The Independent | منتقد: هلن کافی»
مشکل این است که در زیر ظاهر صیقلی سریال، داستانی کمی نامتوازن وجود دارد، داستانی که از سطحی و بی‌اهمیت تا کاملاً عجیب و غریب متغیر است.
«۴۲/۱۰۰ The A.V. Club | منتقد: برایان تالریکو»
شاید چپمن و تیمش بتوانند در دو ساعت پایانی راهی رضایت‌بخش برای ترکیب درام شخصی و سیاسی دو شخصیت اصلی پیدا کنند، به‌گونه‌ای که سطحی بودن سه قسمت ابتدایی تنها به‌عنوان مقدمه به نظر برسد. این امکان وجود دارد، اما پایان ارزان و معلق قسمت سوم، احتمال دریافت یک نتیجه رضایت‌بخش و پُر محتوا برای مخاطب را کم‌رنگ‌تر می‌کند.
«۴۰/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: ناندینی بالیال»
نه تحسین‌برانگیز و نه افتضاح، این سریال در میانه بی‌ثباتی هنری شناور است. اگر برای تلویزیون خسته‌کننده جایزه امی می‌دادند، مطمئن هستم سریال Hostage بدون شک تمامی جوایز را از آن خود می‌کرد.
«۴۰/۱۰۰ RogerEbert.com | منتقد: ناندینی بالیال»
اگر جمعیتی از شخصیت‌ها داشته باشید که در واقع شخصیت نیستند، پس موفقیت در جلب توجه مخاطب حتی در سطحی‌ترین حد دشوار خواهد بود و وقتی به قواعد ژانر مهیج که حکم می‌کند کسی کشته شود تا حس مخاطره شبیه‌سازی شود، توجهی نکنید، در آن صورت هیچ‌کس به داستان و شخصیت‌ها اهمیت نمی‌دهد.
