براساس خبرگزاری تاسنیم در بیرجند ، هنگامی که بیست سال پیش ، خراسان جنوبی به تازگی از منطقه بزرگتر خراسان جدا شده و به عنوان یک استان مستقل در نقشه جغرافیای ایرانی معرفی شده بود ، ما به تازگی وارد دنیای روزنامه نگاری شده بودیم. روزهایی که هر روز صبح یک خبر جدید و چالش برانگیز داشتیم. روزهایی که قلم ما نقش ما را نه تنها در تصرف وقایع ، بلکه در بازتاب صدای افرادی که به تازگی با هویت استانی خود آشنا شده بودند ، می دید.
خراسان جنوبی ، این کودک تازه کار در شرق باستان ایران ، با تمام مشکلات و کمبودها ، بزرگ شده است ، و ما به همراه او سالها در مسیر روزنامه نگاری گذشتیم. روزهایی که یک روزنامه نگار فقط برای ما حرفه ای نبود. این یک مأموریت مقدس بود و به مشکلات مردم گره می زد ، صداها را بیرون می آورد ، درد می شنوید و امیدهای ضبط را می شنوید.
خراسان جنوبی بزرگتر و احمق تر شد. شهرها و روستاهای آن رنگ ایجاد کردند ، اما نگرانی ها و شکست ها هنوز هم وجود داشت. اما ما بزرگتر و با تجربه تر بودیم. ما دیگر نوجوان نبودیم ، نزدیک به میانسالی بودیم. افرادی که این خاک را می شناسند و هر گوشه ای از آن خاطره ای دارند ، هر داستان و داستان زندگی افرادی که برای زندگی بهتر جنگیده اند.
با گذشت سالها ، هر بار که یک پروژه افتتاح می شد ، ما زندگی جدیدی را پشت سر می گذاشتیم و خستگی را فراموش می کردیم. اما گاهی اوقات وعده ها واقعیت نبودند و قلم ما در درد بود. زیرا ما از مردم شرمنده بودیم. افرادی که در راه بودند و ما تنها صدا بودیم.
هر وقت در مورد مردم صحبت می کردیم ، دیدیم که روزنامه نگار به معنای تحمل سختی ها است ، اما در نهایت لبخندی بر لب افرادی که مشکل حل شده بهترین پاداش است. هر دعای خوبی که از آنها شنیدیم ، زیرا این راهی برای روشن کردن اخبار بود.
اما چالش های این حرفه بی پایان بود. از عدم امکانات تا عدم حمایت مقامات. ما بارها و بارها همان نگرانی ها را مطرح کرده ایم ، همین حرف را زدیم ، اما گاهی اوقات احساس می شد که این صدا در بین دیگران از بین رفته است. با این حال ، ما هرگز تلاش نکردیم ، زیرا ما معتقد بودیم که روزنامه نگاری فقط انتقال اخبار نیست ، بلکه پیوندی بین مردم و حاکمان و پلی برای پیشرفت و توسعه است.
امروز ، هنگامی که خراسان جنوبی به بلوغ رسیده است و ما به سن میانسالی نگاه می کنیم ، به روزهای اولیه نگاه می کنیم. در روزهایی که ما اولین گزارش ها را به سختی نوشتیم ، شبهایی که با وجود همه خستگی نگران بودیم ، وعده هایی که هنوز ناتمام هستند. و هرچه به آینده نگاه می کنیم ، می دانیم که مسیر ما در جریان است. روزنامه نگاری ، این شیوه ای دشوار و به بالا ، هنوز هم این فرصت را به ما می دهد تا صدای مردم باشیم. کسانی که هنوز در قلب این سرزمین هستند ، فردا گران تر هستند.
این داستان دلسوزی ، تلاش و امیدها است. روایت روزهای پر از لبخند و اشک ، روزهای پیروزی و ناامیدی. داستان سربازان سخت کوشی میدان اطلاعات ، که در راه توسعه خاراسان جنوبی ، سرزمین تحریریه را کشته و امروز مفتخر است که سهم کمی در پیشرفت خط دارد.
پایان پیام/۲۵۸/
منبع:تسنیم
