منتشر شده در ۱۳ آبان ۱۴۰۴ ساعت ۱۴:۰۰
برخلاف آنچه که بازاریابی هوشمندانه دو دهه اخیر القا کرده، موتورهای «همی» انحصاری به برندهای تحت مالکیت کنونی «استلانتیس» نبوده‌اند. اگرچه نام «HEMI» برای مدت‌ها زینت‌بخش مدل‌های پرفروش دوج و کرایسلر بوده، اما این واژه از پیشینه‌ای بسیار غنی و عمیق‌تر برخوردار است. ضمناً این نام در حال حاضر عملاً به یک سطح آپشن بدل شده، چرا که موتورهای همی مدرن حتی از این معماری نیز بهره نمی‌برند.
در واقع، «همی» خلاصه‌شده واژه «Hemispherical» (نیم کره‌ای) است و به شکل محفظه احتراق موتور اشاره دارد. از آنجا که موتورهای همی مدرن فاقد چنین محفظه احتراقی هستند، نمی‌توان آن‌ها را «همی»های واقعی دانست این واژه بیش از هر چیز به یک برند تبلیغاتی تبدیل شده است. با این حال، پیش از این دوره، کرایسلر موتورهای همی اصیل را تولید می‌کرد و در این راه تنها نبود. با وجود آنکه توجهات همواره بر روی موتورهای کرایسلر متمرکز بوده، تویوتا نیز به طور جدی مشغول توسعه همی متعلق به خود بود. این پروژه یک طرح عجیب و تک باره که هرگز به خط تولید نرسید نبود، بلکه طی چندین دهه تولید شد و در برخی از معتبرترین مدل‌های این غول ژاپنی جای گرفت.
ظهور اولین V8 همی تویوتا
اولین وی۸ همی تویوتا در سال ۱۹۶۳ و در نمایشگاه خودروی توکیو، در زیر کاپوت سدان کاملاً جدید تویوتا کراون رونمایی شد. این مدل برای ارائه یک خودروی لوکس ژاپنی به بازرگانان و ثروتمندان این کشور توسعه یافت تا آن‌ها را از انتخاب خودروهای لوکس وارداتی بی‌نیاز کند. این موتور که در ابتدا با کد «V» شناخته می شد، با دارا بودن محفظه‌های احتراق نیم کره‌ای، یک همی واقعی بود که طراحی آن متأثر از موتورهای «FirePower» کرایسلر انجام شده بود.
نگاهی فنی به مشخصات V8 همی تویوتا
علیرغم الهام گیری از V8 کرایسلر، نمونه ژاپنی تفاوت‌های چشمگیری داشت. به جای استفاده از ساختار تماماً چدنی، V8 همی تویوتا از بلوک آلومینیومی بهره می‌برد که موجب کاهش قابل توجه وزن آن می‌شد. امری که بدون تردید به بهبود آسایش و هندلینگ در نمونه‌های اولیه کراون کمک شایانی می‌کرد. این موتور هم‌چنین کوچک‌تر و کم قدرت تر بود، چرا که خیابان‌های شهری ژاپن نیازمند گشتاور بالا و عظیم خودروهای آمریکایی نبودند.
حجم این موتور ۲.۶ لیتر بود و خروجی اولین نمونه‌های آن به ۱۱۴ اسب بخار و ۱۹۵ نیوتن متر گشتاور محدود می‌شد. با این حال، به زودی با ارتقاء موتور، حجم آن به ۳.۰ لیتر افزایش یافت و قدرت آن به رقم قابل قبول تری معادل ۱۴۸ اسب بخار و ۲۳۵ نیوتن متر گشتاور رسید.
آخرین به‌روزرسانی در سال ۱۹۸۳ انجام شد و این نسخه تا سال ۱۹۹۷، که سدان V12سنتوری پرچم داری تویوتا را بر عهده گرفت، در برترین مدل‌های پرچم‌دار این برند خدمت کرد. در این نسخه نهایی، با نام «V5»، حجم V8 همی تویوتا به ۴.۰ لیتر افزایش یافته بود و خروجی آن به ۱۸۸ اسب بخار و ۳۲۴ نیوتن متر گشتاور رسیده بود. حتی در این مرحله نیز تویوتا از پیروی از دیدگاه آمریکایی‌ها در مورد یک موتور V8 سر باز زد. به جای تمرکز بر قدرت سرسام‌آور و چرخ‌های دودزا، این موتور همیِ کم‌تر دیده‌شده، بر کارکرد آرام و بی سر و صدا و کارایی متمرکز بود و تنها مقصدش، استفاده در لوکس‌ترین محصولات این برند به شمار می‌رفت.
این موتور با همکاری «یاماها» توسعه و تولید شد. علاوه بر عملکرد فوق‌العاده نرم و روانش که آن را به گزینه‌ای بی‌نقص برای بازرگانان و ثروتمندان ژاپنی از دهه ۷۰ تا ۹۰ میلادی بدل کرده بود، از مهندسی بسیار درخشانی نیز برخوردار بود و در طول سال‌ها کارایی و قابلیت اعتماد تحسین بر انگیزی را از خود به نمایش گذاشت.
خرید یک سدان همی سوار تویوتا در سال ۲۰۲۵
مالکیت یک تویوتای مجهز به موتور همی در سال ۲۰۲۵، برای علاقه‌مندان به خودروهای خاص و لوکس می‌تواند جذاب باشد. تنها مشکل این است که این خودروها منحصراً برای بازار ژاپن تولید شده‌اند. بله، درست است؛ جذاب‌ترین خودروی ژاپنی برای آمریکا بیش از حد لوکس تلقی می‌شد! اما با توجه به قانون ۲۵ ساله واردات خودرو، اکنون امکان واردات مدل‌های کراون و سنچوری مجهز به موتور «V» فراهم شده، اقدامی که بسیاری از علاقه‌مندان انجام داده‌اند. افزون بر این، با وجود آنکه این خودرو برای دهه‌ها مدل پرچم‌دار تویوتا بود، اکنون تا حدی تحت الشعاع مدل‌های متأخر سنچوری با موتور V12 که تنها موتور دوازده سیلندر تولید انبوه ژاپن است قرار گرفته. بنابراین، مالکیت یک تویوتا با موتور V8 همی، چندان پرهزینه نیست.
دسترسی به مدل‌های اولیه دشوارتر است، اگرچه نمونه‌هایی از سنچوری مربوط به اوایل دهه ۱۹۹۰ در سایت‌های خرید و فروش خودروهای کارکرده و کلاسیک یافت می‌شود. این نمونه‌ها به ندرت با قیمتی بالاتر از ۱۰,۰۰۰ دلار به فروش می‌روند. این مبلغ مربوط به خودروهایی است که قبلاً وارد شده‌اند و در نتیجه، خریدار با دردسرهای هزینه‌های واردات و زمان‌های انتظار طولانی نیز روبرو نیست.
ما یک سنچوری مدل ۱۹۹۰ را با قیمت ۷,۵۰۰ دلار یک فرصت استثنایی ارزیابی کردیم، اما باید هزینه‌های جانبی حفظ چنین خودروی نادری در جاده‌های آمریکا را نیز در نظر داشت. کمبود قطعات یدکی و متخصصان آشنا با این موتور خاص، ممکن است از جذابیت قیمت مقرون به صرفه یک سنچوری کلاسیک بکاهد. با این وجود، برای یک علاقه‌مند دوآتشه که می‌تواند سوار بر یک «همی» رانندگی کند که تقریباً هیچ‌کس از وجود آن باخبر نیست، همه‌ی این چالش‌ها ارزشمند خواهند بود.
