به گفته خبرنگار فرهنگی آژانس خبری TASNIM ، برنامه های تلویزیونی صبحگاهی در ایران معمولاً به عنوان موسیقی پر انرژی ، گزارش های سبک زندگی و موارد سرگرم کننده شناخته می شوند. اما “صبحانه ایرانی” سعی کرده است فراتر از این قالب مشترک حرکت کند.
سازندگان این برنامه به خوبی می دانند که مخاطبان امروز فقط به دنبال لبخندهای مصنوعی و توصیه های کلیشه ای نیستند. او درگیر مسائل واقعی و ملموس است: مشکلات اقتصادی ، فشارهای اجتماعی ، نگرانی های مربوط به کودک ، بحران های زناشویی و حتی تنهایی و شکست های فردی.
بنابراین ، برخورد با روانشناسی و سلامت روان یک انتخاب تزئینی نبوده ، بلکه یک ضرورت برای چنین برنامه ای است. در طی سه ساعت پخش روزانه (شنبه تا پنجشنبه) ، “صبحانه ایران” هر روز میزبان یک روانشناس یا متخصص مختلف در زمینه است تا گوشه ای از این محدوده پیچیده را باز کند.
این بخش موضوع نشان می دهد که برنامه نویسان سعی کرده اند به جای رویکرد تعمیم ، نیازهای متنوع مخاطب را طبقه بندی کنند:
روزهای شنبه ، کودکان به کودکان اختصاص داده می شوند و دکتر Sahar Pahlavanan در مورد نقش بازی و برخورد والدین با مشکلات رفتاری کودکان خردسال صحبت می کند.
یکشنبه ها دکتر مجید اسماعیلی با تعامل اجتماعی و رابطه بین فرد و جامعه سروکار دارد. منطقه ای که در جامعه امروز از اهمیت زیادی برخوردار است.
دوشنبه نوبت دکتر استور سادات مادراسی است که بر سلامت روانی فردی و روابط بین رشته ای تأکید می کند.
سه شنبه ها با هادی زینلی ، موضوعات آموزشی نوجوانان روی گفتگو متمرکز است. سن حساس که در آن بسیاری از خانواده ها از فقدان منابع معتبر شکایت دارند.
چهارشنبه ها ایمان ساروارپور با چیزی که کمتر در تلویزیون گرفته شده است ، سروکار دارد: توسعه فردی و توانایی مقابله با شکست.
پنج شنبه ها ، سعید عزیز ، مسائل زناشویی و روابط زوجین را مطرح می کند. موضوعی که همیشه در جامعه ای چالش برانگیز اما کمتر بلند صحبت می شود.
اگرچه حضور این طیف متنوع از متخصصان این برنامه را از یکنواختی حذف کرده و به “سبد روانشناسی خانواده” تبدیل شده است ، اما هنوز یک سؤال مهم وجود دارد: تلویزیون توانسته است از این مباحث فراتر از سطح توصیه های ساده فراتر رفته و آن را به راه حل های عملی و عملی نزدیک کند؟
برخی از مخاطبان این برنامه ، در پیام های زنده و سؤالات خود ، نشان داده اند که عطش برای چنین محتوا جدی است. سؤالات آنها غالباً از نگرانی های روزمره ناشی می شود که کمتر رسانه ها به آن پرداخته اند. همین تعامل بین افراد و متخصصان یکی از نقاط قوت “صبحانه ایرانی” است.
با این حال ، از انتقاد نمی توان غافل شد. بخشی از جامعه رسانه ها معتقد است که برخورد با روانشناسی در تلویزیون ، در صورت همراهی با ظاهری ساده ، ممکن است عمق مشکل را کاهش داده و به جای کانال ریشه در نسخه های فوری و سطحی محدود شود. این همان مرز است که “صبحانه ایرانی” باید مراقب تر باشد: فاصله از شعارها و تبلیغات و حرکت به سمت مکالمات واقعی ، ملموس و عملی.
در نهایت ، چه موافق و چه بحرانی ، نمی توان انکار کرد که ورود جدی یک برنامه صبحگاهی به حوزه روانشناسی نشانه تغییر در دیدگاه رسانه های ملی به نیازهای جامعه است. این ممکن است اولین قدم برای تلویزیون باشد تا به جای “چاه کوتاه مدت” ، نقش جدی تری برای خانواده ها داشته باشد.
پایان پیام/
منبع:تسنیم
