تیم مک لارن (McLaren) در سال ۲۰۲۵ به دهمین قهرمانی تیمی خود دست یافت اما این دستاورد در میان سایر عناوین قهرمانی این تیم در چه جایگاهی قرار دارد؟ گرندپری سنگاپور نقطه عطفی برای مک لارن بود، تیمی که دهمین قهرمانی تیمی تاریخ طولانی و پرافتخار خود را قطعی کرد. این تیم با کسب ۱۲ برد، ۲۸ سکو و ۶۵۰ امتیاز در سال ۲۰۲۵، در حالی که شش دور از این فصل باقی مانده بود، عنوان قهرمانی را به کسب کرد.
بدون شک این عنوان قهرمانی یک شاهکار چشمگیر است اما این موفقیت چگونه با فصل‌های پیروزمندانه قبلی این تیم مقایسه می‌شود؟ در این مطلب و نوشتار بعدی هر یک از ۱۰ قهرمانی تیمی مک‌لارن را از اولین قهرمانی این تیم در سال ۱۹۷۴ تا آخرین قهرمانی‌شان رتبه‌بندی کنیم.
۱۰. فصل ۱۹۸۵
رانندگان: نیکی لائودا (Niki Lauda) و آلن پروست (Alain Prost)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۶ (۳۷.۵٪)، سکوها: ۱۲ (۳۷.۵٪)، امتیازات: ۹۰
اگرچه رتبه‌بندی هر عنوان قهرمانی در پایین‌ترین رتبه‌بندی ناعادلانه به نظر می‌رسد اما با سال ۱۹۸۵ شروع می‌کنیم. موفقیتی که مک‌لارن در فصل‌های قهرمانی خود تجربه کرده است، به گونه‌ای بوده است که فصل ۱۹۸۵ که در آن در شش مسابقه از ۱۶ مسابقه پیروز شدند را به عنوان یکی از پایین‌ترین درصدهای پیروزی آنها نشان می‌دهد.
با ورود به این فصل پس از کسب افتخار قهرمانی در سال ۱۹۸۴ (که بعداً بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد)، سال ۱۹۸۵ با افزایش رقابت همراه بود زیرا هفت راننده – از پنج تیم مختلف – هر کدام در مسابقات پیروز شده بودند.
آلن پروست از مک لارن که در سال ۱۹۸۴ به تازگی عنوان قهرمانی رانندگان را به هم تیمی اش نیکی لائودا واگذار کرده بود، در مجموع در پنج گرندپری پیروز شد، در حالی که لائودا فقط یک بار در صدر قرار گرفته بود. این قهرمانی، سومین قهرمانی تیمی این تیم و اولین باری بود که آنها دو بار متوالی به این عنوان دست می‌یافتند.
۹. فصل ۱۹۹۰
رانندگان: آیرتون سنا (Ayrton Senna) و گرهارد برگر (Gerhard Berger)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۶ (۳۷.۵٪)، سکوها: ۱۸ (۵۶.۳٪)، امتیازات: ۱۲۱
فصل ۱۹۹۰ با تغییر در ترکیب رانندگان مک‌لارن همراه بود، گرهارد برگر پس از بالا گرفتن تنش‌ها بین آیرتون سنا، راننده برزیلی و هم‌تیمی قبلی‌اش، آلن پواست (باز هم، در مورد آن بیشتر صحبت خواهیم کرد) به تیم مک‌لارن پیوست.
انتقال پروست به فراری باعث شد تیم سابقش بردهای کمتری کسب کند و سنا در حالی که دوباره در مبارزه قهرمانی با راننده فرانسوی درگیر بود، رهبری این رقابت را بر عهده گرفت.
آن نبرد به شکلی بدنام به پایان رسید، زمانی که این دو رقیب به طرز بحث برانگیزی در پیچ اول گرندپری ژاپن با هم برخورد کردند و بلافاصله هر دو از مسابقه خارج شدند و در این فرآیند، سنا تاج قهرمانی رانندگان را به دست آورد. در همین حال، تیم مک‌لارن با اختلاف ۱۱ امتیاز از فراری، قهرمانی تیمی را از آن خود کرد.
۸. فصل ۱۹۹۱
رانندگان: آیرتون سنا (Ayrton Senna) و گرهارد برگر (Gerhard Berger)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۸ (۵۰٪)، سکوها: ۱۸ (۵۶.۳٪)، امتیازات: ۱۳۹
قهرمانی سال ۱۹۹۱ یک دستاورد تاریخی برای مک‌لارن بود که چهارمین قهرمانی متوالی این تیم را رقم زد. این روند برای چندین سال بدون شکست بود و تنها تیم فراری (شش عنوان قهرمانی بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴) و تیم مرسدس (هشت عنوان قهرمانی بین سال‌های ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۱) این رکورد را بهبود بخشیدند.
آیرتون سنا، قهرمان رانندگان، دفاع از عنوان قهرمانی خود و تیم را با سبکی مسلط آغاز کرد و هر چهار مسابقه ابتدایی این فصل از جمله اولین پیروزی خانگی مورد انتظار خود در برزیل را با پیروزی به پایان رساند. با وجود اینکه ویلیامز در ادامهی فصل به عنوان نزدیک‌ترین رقیب آنها ظاهر شد، مک‌لارن به اندازه‌ی کافی تلاش کرد تا از این چالش عبور کند و هفتمین عنوان قهرمانی تیمی خود را به دست آورد تا رکورد قابل توجه چهار قهرمانی متوالی را تکمیل کند، در حالی که سنا سومین تاج قهرمانی رانندگان خود را به دست آورد. این آخرین باری بود که سنا قهرمان جهان شد، در حالی که تیم مک‌لارن باید چندین سال برای عنوان قهرمانی بعدی خود صبر می‌کرد!
۷. فصل ۱۹۷۴
رانندگان: امرسون فیتیپالدی (Emerson Fittipaldi) و دنی هولم (Denny Hulme)
مسابقات: ۱۵، بردها: ۴ (۲۶.۷٪)، سکوها: ۱۰ (۳۳.۳٪)، امتیازات: ۷۳
از نظر آماری، قهرمانی مک‌لارن در سال ۱۹۷۴ یکی دیگر از قهرمانی‌هایی است که درصد برد کمتری دارد زیرا که این تیم در چهار مسابقه از ۱۵ مسابقه پیروز شده بود. با این حال، نیازی به گفتن نیست که این قهرمانی فوق‌العاده مهم بود زیرا اولین باری بود که این تیم از زمان اولین حضور خود در F1 در سال ۱۹۶۶، افتخار قهرمانی را تجربه می‌کرد.
با زوج قدرتمند قهرمانان جهان، امرسون فیتیپالدی و دنی هولم، مک‌لارن سرانجام عنوان قهرمانی تیمی را که مدت‌ها در انتظارش بود، به دست آورد، در حالی که فیتیپالدی اولین تاج قهرمانی رانندگان این تیم را نیز به دست آورد. این قهرمانی که تنها چهار سال پس از مرگ بروس مک‌لارن (Bruce McLaren)، بنیانگذار، به دست آمد، بسیار احساسی بود. همانطور که فیتیپالدی در مصاحبه‌ای با مک‌لارن تعریف کرد: «در آن زمان، ما ۲۸ نفر بودیم، حالا ۱۰۰۰ نفر شده‌ایم. مطمئناً، این موضوع انگیزه بیشتری برای آینده ایجاد کرده است. تاریخ به ما می‌گوید که بعد از آن حادثه چه اتفاقی افتاده است: تشکیل تالار قهرمان جهان.»
۶. فصل ۲۰۲۴
رانندگان: لاندو نوریس (Lando Norris) و اسکار پیاستری (Oscar Piastri)
مسابقات: ۲۴، بردها: ۶ (۲۵٪)، سکوها: ۲۱ (۴۳.۶٪)، امتیازات: ۶۶۶
روی کاغذ، مسابقات قهرمانی ۲۰۲۴ کمترین درصد پیروزی‌های مک‌لارن در مسابقات در طول سال‌های قهرمانی‌اش را نشان می‌دهد اما، مثل همیشه، اعداد تنها بخشی از داستان را روایت می‌کنند و این پیروزی در تاریخ تیم بسیار مهم است.
پس از اینکه ردبول هر دو عنوان قهرمانی ۲۰۲۳ را در یکی از غالب‌ترین عملکردهایی که تاکنون در این ورزش دیده شده است، به دست آورد، در ابتدا به نظر می‌رسید که تیم ردبول با پیروزی ۱-۲ در گرندپری بحرین در آغاز فصل، این فرم را حفظ کرده است. مک‌لارن آن مسابقه را با رتبه خیلی خوب و روی سکو به پایان رساند اما پس از ارتقای اساسی ماشین در آخر هفته‌ای که اولین پیروزی لاندو نوریس در میامی رقم خورد، این تیم به سرعت به قدرتی تبدیل شد که باید روی آن حساب کرد و در هر دو عنوان قهرمانی (با مکس ورشتپن و ردبول) رقابت کرد.
در حالی که قهرمانی رانندگان در نهایت دست نیافتنی از آب درآمد – و تیم در این مسیر اشتباهات استراتژیکی مرتکب شد – مک‌لارن توانست در مسابقه آخر فصل در ابوظبی، فراریِ در حال تعقیب را عقب نگه داشت و اولین عنوان قهرمانی تیمی خود را از سال ۱۹۹۸ به بعد کسب کرد که البته در ابتدای فصل به سختی باورکردنی به نظر می‌رسید.
