تیم مک‌لارن (McLaren) در سال ۲۰۲۵ به دهمین قهرمانی تیمی خود دست یافت اما این دستاورد در میان سایر عناوین قهرمانی این تیم در چه جایگاهی قرار دارد؟ این تیم با کسب ۱۲ برد، ۲۸ سکو و ۶۵۰ امتیاز در سال ۲۰۲۵، در حالی که شش دور از این فصل باقی مانده بود، عنوان قهرمانی را به کسب کرد. در ادامه مطلب گذشته، در این نوشتار بخش دوم هر یک از ۱۰ قهرمانی تیمی مک‌لارن را از اولین قهرمانی این تیم در سال ۱۹۷۴ تا آخرین قهرمانی‌شان رتبه‌بندی کنیم.
۵. فصل ۱۹۹۸
رانندگان – میکا هاکینن (Mika Hakkinen) و دیوید کولتارد (David Coulthard)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۹ (۵۶.۳٪)، سکوها: ۲۰ (۶۲.۵٪)، امتیازات: ۱۵۶
به گزارش آخرین خودرو، همانطور که در مطلب قبلی ذکر شد، موفقیت ۲۰۲۴ اولین قهرمانی تیم مک‌لارن در ۲۶ سال گذشته بود. پس از قهرمانی در سال ۱۹۹۱، تیم مک‌لارن در فصل‌های بعدی بدنبال بازسازی بود اما تغییر در مقررات فنی در سال ۱۹۹۸ فرصتی بود که مک‌لارن از آن استفاده کرد و MP4-13 با شروع مسابقات، کلاس فنی خود را ثابت کرد.
با پیشرفت فصل، تیم با رقابت بیشتری روبرو شد و این امر مسلماً آغاز رقابت کلاسیک میکا هاکینن و مایکل شوماخر (Michael Schumacher) در رقابت برای قهرمانی رانندگان بود و تیم فراری هنوز شانس کسب تاج قهرمانی در گرندپری ژاپن، آخرین مسابقه فصل را داشت. با این حال، عملکرد بی‌نقص هاکینن در سوزوکا، همراه با بدشانسی شوماخر که پس از پنچر شدن مجبور به کناره‌گیری شد، هر دو عنوان قهرمانی را برای مک‌لارن تضمین کرد. در حالی که تیم نتوانست در سال ۱۹۹۹ دو بار متوالی به قهرمانی تیمی برسد، هاکینن به کسب یک تاج قهرمانی دیگر در بخش رانندگان به مسیر خودش ادامه داد.
۴. فصل ۱۹۸۹
رانندگان – آلن پروست (Alain Prost) و آیرتون سنا (Ayrton Senna)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۱۰ (۶۲.۵٪)، سکوها: ۱۸ (۵۶.۳٪)، امتیازات: ۱۴۱
همانطور که به سمت صدر این جدول رده‌بندی حرکت می‌کنیم، اکنون به برخی از برجسته‌ترین موفقیت‌های قهرمانی مک‌لارن می‌پردازیم، فصل‌هایی که لحظات و نبردهای واقعاً نمادینی را نیز در طول مسیر به همراه داشتند. فصل ۱۹۸۹ دومین سالی بود که آلن پروست و آیرتون سنا ترکیب تیم را تشکیل می‌دادند، دو راننده قدرتمند که پیش از این در طول فصل ۱۹۸۸ قهرمانی را تضمین کرده بودند.
در حالی که مقررات جدید مبنی بر ممنوعیت موتورهای توربو شارژ به اجرا درآمده بود، به نظر می‌رسید مک‌لارن با شروع سال ۱۹۸۹ به راحتی با این تغییر کنار آمده است، به طوری که سنا و پروست به ترتیب شش و چهار پیروزی کسب کردند و برای کسب عنوان قهرمانی بین این دو، رقابت شدیدی در جریان بود. مسابقات قهرمانی رانندگان با جنجال به پایان رسید و سنا به دلیل cut کردن یک پیچ پس از بازگشت به پیست و پس از برخورد با پروست، از گرندپری ژاپن رد صلاحیت شد، نتیجه‌ای که او را به دومی تنزل داد اما جدا از تنش‌های داخلی، این دو نفر دوباره در آخرین فصل حضورشان به عنوان هم‌تیمی، عنوان قهرمانی تیمی را به خانه ارمغان آوردند.
۳. فصل ۲۰۲۵
رانندگان: لاندو نوریس (Lando Norris) و اسکار پیاستری (Oscar Piastri)
مسابقات: ۲۴ (۱۸ مسابقه تا کنون)، برد: ۱۲ (۶۶.۷٪)، سکوها: ۲۸ (۷۷.۸٪)، امتیازات ۶۵۰ (تاکنون)
مسلماً، تسلط مک‌لارن در مسابقات قهرمانی تیمی امسال می‌تواند این موفقیت را در رتبه‌بندی حتی بالاتر هم ببرد اما با توجه به اینکه فصل هنوز نشده است و قهرمانی رانندگان هنوز به طور قطعی مشخص نشده است، جایگاه شماره ۳ برای این فصل انتخاب شده است.
اسکار پیاستری، صدرنشین مسابقات قهرمانی رانندگان و هم تیمی اش لاندو نوریس تاکنون به ترتیب هفت و پنج پیروزی در مسابقات مختلف کسب کرده‌اند که شامل هفت پیروزی چشمگیر ۱-۲ بوده است. این امر باعث شده است تا مک‌لارن چنان اختلاف قابل توجهی با رقبای خود داشته باشد که قهرمانی تیم در سنگاپور قطعی شد و با رکورد تیم ردبول در سال ۲۰۲۳ برای زودترین قهرمانی در تاریخ این ورزش برابری کرد. در این مسیر، مشکلاتی وجود داشته است – و سوالاتی در مورد چگونگی مدیریت هرگونه تنشی که ممکن است پس از آن حادثه دور اول در مارینا بی بین رانندگانشان ایجاد شود، همچنان باقی است – اما فرم کلی مک‌لارن در سال ۲۰۲۵ یک دستاورد خارق‌العاده بوده است.
۲. فصل ۱۹۸۴
رانندگان: نیکی لائودا (Niki Lauda) و آلن پروست (Alain Prost)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۱۲ (۷۵٪)، سکوها: ۱۸ (۵۶.۳٪)، امتیازات: ۱۴۳.۵
مک‌لارن در اواخر دهه ۱۹۷۰ برای صدر جدول رده‌بندی رقیبی محسوب نمی‌شد و تیم فصل ۱۹۸۰ را در جایگاه نهم به پایان رساند. با این حال، پس از تغییر به موتور توربو شارژ، بخت و اقبال آنها در دهه ۸۰ رو به بهبود گذاشت و به اوج قدرت خود در یک فصل خیره‌کننده در سال ۱۹۸۴ رسید.
با بازگشت آلن پروست به همراه نیکی لائودا – که یکی دیگر از قوی‌ترین ترکیب‌های تیم را تشکیل می‌داد – این دو نفر به سرعت به نیروی غالب پشت فرمان MP4/2 تبدیل شدند، خودرویی که ۱۲ پیروزی باورنکردنی در ۱۶ مسابقه از جمله هفت برد متوالی در نیمه دوم سال را برای آنها به ارمغان آورد. در حالی که پروست در تعداد پیروزی‌ها از لائودا پیشی گرفته بود – هفت پیروزی در مقابل پنج پیروزی لائودا – این راننده فرانسوی در نهایت با تنها نیم امتیاز اختلاف نسبت به راننده اتریشی، عنوان قهرمانی رانندگان را از دست داد، به این معنی که اولین عنوان قهرمانی او باید تا سال ۱۹۸۵ منتظر می‌ماند. با این حال، او در بخش تیمی افتخار قهرمانی را تجربه کرد و مک‌لارن با ۱۴۳.۵ امتیاز – اولین قهرمانی خود در ۱۰ سال گذشته – را به دست آورد. برای اینکه این تسلط را بهتر درک کنید، باید بدانید که نزدیک‌ترین رقیب او، فراری، تنها ۵۷.۵ امتیاز کسب کرده بود!
۱. فصل ۱۹۸۸
رانندگان: آلن پروست (Alain Prost) و آیرتون سنا (Ayrton Senna)
مسابقات: ۱۶، بردها: ۱۵ (۹۳.۸٪)، سکوها: ۲۵ (۷۸.۱٪)، امتیازات: ۱۹۹
به سختی می‌توان با این ادعا مخالفت کرد که فصل ۱۹۸۸ بزرگترین پیروزی مک‌لارن را رقم نزده باشد، فصلی که در آن ترکیبی از رانندگان ستاره‌دار و رقابتی تنگاتنگ بین آنها با یک ماشین معرمه برای خلق جادو همراه شد.
پس از دو سال کسب مقام دوم در مسابقات قهرمانی، این تیم شانس خود را برای تغییر این آمار با MP4/4، یک رقیب با موتور هوندا که اغلب به عنوان یکی از بزرگترین ماشین‌های تاریخ F1 شناخته می‌شود، افزایش داد.
با پیوستن آیرتون سنا به تیم در کنار آلن پروست، قهرمان دو دوره جهان تا آن سال، این دو نفر از همان ابتدا فصلی از تسلط کامل را آغاز کردند. در یک تقویم ۱۶ مسابقه‌ای، مک‌لارن به طرز شگفت آوری در تمام گرندپری‌ها به جز یکی پیروز شد، که هفت تا از آنها به پروست و هشت قهرمانی دیگر به سنا رسید.
در بحبوحه تنش‌های فزاینده با پروست، این سنا بود که تنها با سه امتیاز اختلاف، اولین قهرمانی رانندگان را از آن خود کرد، در حالی که این تیم با مجموع ۱۹۹ امتیاز به مقام قهرمانی تیمی رسید و با ۱۳۴ امتیاز اختلاف نسبت به فراری، فاصله قابل توجهی با مک‌لارن داشت.
سال‌ها بعد، درصد پیروزی مک‌لارن در آن فصل همچنان دومین درصد پیروزی برتر در تاریخ این ورزش است – در واقع، آنها تا دو سال پیش، زمانی که تیم ردبول در فصل ۲۰۲۳ از آنها پیشی گرفت، همچنان رکورد بالاترین درصد پیروزی را در اختیار داشتند.
