چقدر از جیب خانه منحرف می شوید؟

طی دو دهه گذشته ، اینترنت به سرعت به بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره تبدیل شده است. در دهه های گذشته ، حتی عدم وجود تلفن های همراه باعث اختلال در فعالیت های روزانه نمی شود. اما امروز ، قطع دسترسی فقط برای چند ساعت می تواند جریان عادی زندگی و تجارت را مختل کند. این وابستگی بین نسل جوان ، به ویژه نسل ، جسورانه تر است و خانواده هایی را که فرزندان این نسل دارند ، نسبت به سایر خانواده ها الگوی متفاوتی از مصرف و هزینه ارتباطی دارند.

بررسی داده های رسمی بودجه خانوار نشان می دهد که سهم هزینه های اینترنت از کل هزینه های خانوار در طولانی مدت کاهش یافته است. اما این کاهش به دلیل کاهش مصرف نیست ، بلکه به دلیل رشد سریعتر هزینه های دیگر از ارتباطات است. در طول اپیدمی Corona ، این روند برای مدتی تغییر کرد و سهم هزینه های اینترنت در خانوارهای دارای فرزندان نسل به حدود ۲.۵ درصد رسید. جهش ناشی از آموزش مجازی ، کار از راه دور و استفاده گسترده تر از خدمات آنلاین.

تفاوت ها از نظر دسترسی نیز قابل توجه است. در سال ۲ ، بیش از ۲ درصد از خانوارهای جوان در اینترنت به اینترنت دسترسی داشتند ، در حالی که برای سایر خانوارها حدود ۲ درصد بود. با این حال ، توزیع این دسترسی در سراسر کشور یکسان نیست. در استان بوشر ، تقریباً همه کودکان مبتلا به کودکان به اینترنت وصل شده اند ، در حالی که در سیستان و بلوچستان این رقم تنها حدود ۲ ٪ است. چنین اختلاف نظر نشان دهنده شکاف جدی در زیرساخت های ارتباطی بین مناطق مختلف کشور است.

سهم هزینه های ارتباطی در تولید کودکان بدون فرزند نیز از ۴.۹ درصد در استان گلستان تا ۴.۹ درصد در استان بوشر متفاوت است. این شکاف در خانوارهای دارای فرزندان نسل بیشتر برجسته است. جایی که بالاترین سهم سهم در بوشر و کمترین میزان با کمترین میزان ۴.۹ ٪ به کوهگلوی و بویر احمد است. علاوه بر تفاوت در الگوهای مصرف ، این ارقام همچنین تأثیر مستقیم دسترسی به اینترنت و کیفیت زیرساخت ها را نشان می دهد.

از نظر اقتصادی ، اینترنت فقط یک سرویس ارتباطی نیست. در عوض ، این یک کالای اساسی برای آموزش ، اشتغال ، تجارت و حتی حفظ رفاه خانوار شده است. اپیدمی کرونا نشان داد که عدم دسترسی کافی می تواند شکاف آموزشی بین خانوارها و مناطق مختلف کشور را عمیق تر کند. بنابراین ، گسترش زیرساخت های ارتباطی ، به ویژه در استان های کم درآمد ، باید به عنوان یک اولویت توسعه در نظر گرفته شود ، نه صرفاً یک سرویس رفاهی.

سرانجام ، روند داده نشان می دهد که نقش اینترنت در زندگی خانوارها به طور مداوم در حال افزایش است و این سرویس به بخشی پایدار از سبد هزینه آنها تبدیل شده است. اما شکاف در میزان دسترسی و تفاوت در سهم هزینه های ارتباطی ، نیاز به سیاست گذاری را برای ایجاد برابری دیجیتال و دسترسی عادلانه تر نشان می دهد. عملی که می تواند تأثیر مستقیمی بر اشتغال ، آموزش کار و توسعه اقتصادی داشته باشد.