منتشر شده در ۲۰ مرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۴:۰۰
در ادامه نوشتار عملکرد رانندگان تازه‌کار (rookies) فرمول یک، مروری بر شگفتی رانندگانی همچون همیلتون و فتل و سایرین خواهیم داشت که F1 از وجود آنها اعتبار می‌گیرد.
۵: رانندگان تازه‌کار فصل ۲۰۰۶: نیکو روزبرگ، اسکات اسپید، رابرت کوبیکا، یوجی ایده، ساکن یاماموتو، فرانک مونتانی
به گزارش آخرین خودرو، راننده rookie سال ۲۰۰۶ که در نهایت و در سال ۲۰۱۶ قهرمان جهان شد، یکی از بزرگترین استعداد این گروه بود. بله، نیکو روزبرگ (Nico Rosberg) با انتقال از ویلیامز به مرسدس، فاتح ۲۳ گرندپری، صاحب یک قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۶ و یک خروج شوک‌آور و نمادین از فرمول یک می‌باشد. رابرت کوبیکا (Robert Kubica) و آن مصدومیت بازوی ویرانگرش، تیم بی ام و سائوبر را متقاعد کرد که در اواسط فصل، ژاک ویلنوو، قهرمان جهان ۱۹۹۷ را از کنار بگذارد و کوبیکا نیز این اعتماد را با کسب سکو در سومین مسابقه فرمول یک خود توجیه کرد. رانندگان دیگر این سال عملکردی بسیار معمولی داشتند.
۴: رانندگان تازه‌کار فصل ۲۰۱۵: مکس ورشتپن، فیلیپه نصر، کارلوس ساینز، ویل استیونز، روبرتو مرهی، الکساندر روسی
واقعاً نیازی نیست مدت زیادی بر قهرمانان این گروه تمرکز کنیم: مکس ورشتپن و کارلوس ساینز، اما بقیه چطور؟ فیلیپه نصر (Felipe Nasr) خیلی جسور بود اما دوران حرفه‌ای فرمول یک او با شکست در رقابت با مارکوس اریکسون (Marcus Ericsson) در سائوبر به پایان رسید اما شاید این شکست به هر حال به نفع نصر تمام شد زیرا به او اجازه داد تا به یکی از غول‌های واقعی مسابقات اتومبیل‌رانی IMSA SportsCar تبدیل شود. در مورد الکساندر روسی (Alexander Rossi,) هیچ تردیدی وجود ندارد که حضورهای اندک او در سال ۲۰۱۵ واقعاً به اندازه کافی جذاب بود اما چشم‌اندازهای فرضی فرمول یک آینده او که هرگز محقق نشدند اما ویل استیونز و روبرتو مرهی (Will Stevens and Roberto Merhi) بسیار کسل کننده بودند!
۳: رانندگان تازه‌کار فصل ۲۰۱۹: الکس آلبون، لاندو نوریس، آنتونیو جیوویناتزی، جورج راسل
این سه نفر در سال ۲۰۱۹ منهی آنتونیو جیوویناتزی! واقعاً روند دهه ۲۰۱۰ را به شکل درخشانی تغییر دادند. لاندو نوریس (Lando Norris) در حال حاضر در دومین چالش واقعی خود برای قهرمانی جهان است و جورج راسل (George Russell) نیز در نبردی حساس برای کسب مقام سومی فصل است. الکس آلبون (Alex Albon) نیز شروع خوبی با تورو روسو داشت و سریع‌ترین ارتقا را به تیم بزرگسالان ردبول در بین تمام رانندگان به دست آورد و تنها پس از پنج ماه جایگزین پیر گسلی شد اما فعلا جایگاهی در این تیم ندارد. آلبون یک هم‌تیمی کاملاً قابل احترام برای ورشتپن بود و در ۹ مسابقه‌اش در همان فصل ۲۰۱۹ به طور مداوم در بین شش نفر برتر بود. جیوویناتزی (Giovinazzi) نیز اگرچه در برابر گسلی و حضورهای اولیه‌اش در فرمول یک، پتانسیل بیشتری نسبت به آنچه در طول سه سال حضورش در کنار کیمی رایکونن (Kimi Raikkonen) در آلفا رومئو (Alfa Romeo) ارائه داده بود، نشان داد اما متاسفانه سال اول او صرفاً الگویی ناامیدکننده برای بقیه بود و هرگز ثبات کافی برای تضمین یک دوران طولانی‌تر در F1 را نداشت.
۲: رانندگان تازه‌کار فصل ۲۰۰۱: خوان پابلو مونتویا، کیمی رایکونن، انریکه برنولدی، فرناندو آلونسو، لوسیانو بورتی، توماس انگه، الکس یونگ
این گروه از رنندگان تازه‌کار با اختلاف کمی در رتبه دوم این لیست قرار گرفت هرچند که پتانسیل آنها بسیار بیشتر بود اما عدم دستیابی به آن پتانسیل در همه موارد عمدتاً ناشی از خودزنی بوده است! خوان پابلو مونتویا (Juan Pablo Montoya) و کیمی رایکونن بلافاصله تیتر اول رسانه‌ها شدند؛ مونتویا به خاطر جسارتش در رقابت با مایکل شوماخر و فراری در ویلیامز-بی‌ام‌و، و رایکونن به خاطر ظاهر فوق‌العاده‌اش از همان ابتدا برای سائوبر جذاب بودند. کاری که فرناندو آلونسو (Fernando Alonso) نوجوان در ماشینِ فوق‌العاده‌یِ پشتِ خط انجام می‌داد، فراتر از باور بود و زمینه را برای چیزی فراهم کرد که باید بسیار بیشتر از دو قهرمانی جهان می‌بود و شاید هنوز هم می‌توانست باشد. رایکونن و مونتویا از نظر سرعت چیزی از آلونسو کم نداشتند اما در درازمدت ثابت کردند که به طور عجیبی کمتر قابل اعتماد هستند. در آن جمع، انریکه برنولدی، لوسیانو بورتی و توماس انگه (Enrique Bernoldi, Luciano Burti and Tomas Enge) به نظر بی‌رقیب می‌آمدند. با این حال، اگرچه می‌توان گفت که هیچ‌کدام از آنها در دوران کوتاه حضورشان در فرمول یک، بهترین لحظات دوران جوانی خود را تجربه نکردند اما همگی رانندگان شایسته‌ای در فرمول یک بودند.
۱: رانندگان تازه‌کار فصل ۲۰۰۷: لوئیس همیلتون، هیکی کووالاینن، آدریان سوتیل، سباستین فتل
این گروه از رانندگان تازه‌کار حقیقتا نایاب هستند. دو راننده در این لیست ۱۱ عنوان قهرمانی رانندگان را در دستان خود دارند. با توجه به تمام موفقیت‌های لوئیس از سال ۲۰۰۷، فراموش کردن اینکه فصل تازه‌کاری لوئیس همیلتون (Lewis Hamilton) چقدر چشمگیر بوده واقعاً آسان است. در مقابل امیدهای یک کشور بر دوش او (هیچ قهرمان فرمول یک بریتانیایی در ۱۱ سال گذشته نبوده است)، رسوایی مخرب اسپایگیت (Spygate) مک‌لارن و خصومت درون تیمی با آلونسو قهرمان دو دوره مسابقات، عملکرد همیلتون خیره‌کننده بود. روند رو به رشد او در اوایل فصل (کسب نه سکوی متوالی از استرالیا تا سیلورستون) باید به عنوان بزرگترین شروع دوران حرفه‌ای یک راننده فرمول یک در تاریخ ثبت شود و پس از آن نیز اوضاع بسیار خوب بود اما تنها با یک آخر هفته وحشتناک در نوربرگ‌رینگ و دو اتفاق ناگوار در داخل و خارج از کنترل او در چین و برزیل، باعث از دست رفتن عنوان قهرمانی او در سطح رانندگان تازه‌کار شد. در همان هرج و مرج شانگهای که همیلتون را به دام انداخت، رقیب آینده‌اش سباستین فتل (Sebastian Vettel) با کسب مقام چهارم در تورو روسو، خود را به عنوان یکی دیگر از چهره‌های بزرگ آینده معرفی کرد. او به اندازه همیلتون آماده نبود اما اوج‌گیری‌هایش به همان اندازه چشمگیر بود که دو سال بعد، وقتی برای اولین بار صاحب یک ماشین پیشتاز شد، نشان داد. در یک فصل عادی، هایکی کووالاینن (Heikki Kovalainen) با رنو می‌توانست تحسین‌های بسیار بیشتری را به همراه داشته باشد. او هم‌تیمی باتجربه‌تر خود، جیانکارلو فیزیچلا (Giancarlo Fisichella) را در سایه قرار داد و واقعاً دوران دو ساله بدفرجام اما در نهایت بسیار امیدوارکننده‌تر از آنچه به نظر می‌رسید را برای مک‌لارن را به دست آورد. آدریان سوتیل (Adrian Sutil) نیز لیاقت بسیار بیشتری از دوران حضورش در مسابقات F1 به عنوان راننده‌ای تازه کار در فصل ۲۰۰۷ داشت اما هرگز به طور مداوم به اوج‌گیری‌هایش ادامه نداد و فقط یک امتیاز در فوجی ژاپن را در آن فصل بدست آورد.
