علی اصنگر حمدیه یکی از مشهورترین چهره های ادبیات آیینی و اشورا از حمدان است. شاعری که بیش از شش دهه از زندگی خود را صرف اشعار مذهبی ، اجباری و دعا کرده است و هنوز هم با همان اشتیاق جوانی به عشق امام حسین (AS) صحبت می کند. او یک نیروی انتظامی بازنشسته است ، اما هنوز هم در فضای ادبی و مذهبی شهر خود فعال است. در این مصاحبه دقیق ، وی در مورد خاطرات آغاز ، تفاوت بین دیروز و امروز ، نقش شعر در فرهنگ اشورا و توصیه های وی به نسل جدید صحبت کرد.
Tasnim: خود را با مخاطبان معرفی کنید و چگونه وارد مسیر شعر شدید؟
حمدیه: بیسمانه اللهمن آل -رهیم. سلام الیک یا عبدالله. من خادم علی اصنگر حمدیه ، پلیس بازنشسته و از هامدان هستم. من به عنوان یک نوجوان ، من به یک ادبیات دلهره آور و شعر آیینی تبدیل شدم. من حدود ۶۰ سال است که در این زمینه می نویسم. علاقه من به ماداهی نیز از آن زمان شکل گرفت. در سن ۱۷ تا ۱۸ سالگی ، من برای اولین بار در هیئت Mohsen Bazaar شرکت کردم و به همراه استاد فقید Mahjub ، اولین یادداشت ها را خواندم.
Tasnim: اولین تجربه شاعرانه شما چگونه به وجود آمد؟
حمدیه: در همان زمان ، من اولین شعر و شعر آیینی را نوشتم. بعضی اوقات من می گفتم نه ، گاهی اوقات غزل. من اولین شعر جدی خود را در سن ۲۰ سالگی نوشتم. پس از آن کتاب منتشر کردم. از جمله “شعر الهی غزالیه” (۲۰۱۳) ، “اشعار آیینی” (۱۳۹۷) و “هیئت مدیره” که در سال ۱۴۰۰ در استان حاممان منتشر شد.
tasnim: اولین یادداشت هایی را که خوانده اید به خاطر دارید؟
حمدیه: بله ، جو آن سالها بسیار معنوی بود. اگرچه دانشمندان بزرگ معمولاً به جوانترها نمی دادند ، اما مرحوم مهژوب این کار را شکست و این فرصت را به ما داد.
TASNIM: فکر می کنید شعر اشورا با انواع دیگر شعر مذهبی متفاوت است؟
حمدیه: شعر آشورا فقط یک لفاظی نیست. حماسه بیدار و اعتراض است. باید شور و شوق داشته باشد. هدف آن باید محافظت از راست و ضد ستم باشد. شعر آشورا باید باعث شود مردم فکر کنند و حرکت کنند ، نه فقط اشک آور.
Tasnim: کدام شاعران اشورا از شما الهام گرفته اند؟
حمدیه: من بسیاری از شاعران عالی را مطالعه کرده ام. از جمله مرحوم میرزا مودارس اسفاهانی ، از جمله بوروجردی ، مرحوم حبیب الله چایشیان (حسن) و علی اکبر تهرانیه. اشعار این بزرگان در شعر من بسیار تأثیرگذار بود.
مودی باید ابزاری برای آموزش باشد ، نه به دست آوردن شهرت و ثروت
Tasnim: تفاوت بین گذشته و گذشته چیست؟
حمدیه: گذشته صادقانه تر بود. این ابزارهای زیادی نبود ، اما قلب ها خالص تر بودند. مجامع در خانه ها یا مساجد برگزار می شدند و مردم از قلب بودند. امروز متأسفانه برخی از حالات دارای رنگ و بوی نمایشنامه هستند. در گذشته ، این ابزاری برای آموزش بود ، نه شهرت.
Tasnim: آیا در گذشته خاطره ای از تأثیر دعا یا دعا دارید؟
حمدیه: من بارها دیده ام که نماز در حال تحول است. کسی بهبودی از بیماری را پیدا می کند. ما نمی دانیم به کدام دعا پاسخ داده می شود ، اما ما یقین داریم که نماز کار خواهد کرد. گاهی اوقات یک جمله صمیمانه سرنوشت شخص را تغییر می دهد.
فضای مجازی جایگزین کتاب نمی شود/از اشعار جعلی مراقبت می کند
Tasnim: فضای مجازی به گسترش شعر اشورا چقدر کمک کرده است؟
حمدیه: این تا حدی به خصوص برای جوانان کمک کرده است. اما هیچ چیز جای کتاب را نمی گیرد. متأسفانه ، گاهی اوقات اشعار سطحی و جعلی در فضای مجازی پخش می شود. جوانان باید به منبع بروند ، نه فقط کلیپ ها و شبکه ها.
TASNIM: برخی معتقدند که عزاداری امروز بیشتر از یک مأموریت به خرید تبدیل شده است. نظر شما چیست؟
حمدیه: متاسفم که می گویم برخی به تجارت تبدیل شده اند. درست نیست که میلیون ها دلار برای یک جلسه و ایجاد شرایط دریافت کنیم. مودی باید صادقانه باشد ، نه با قیمت. آنها باید روحانیون و واعظان در بالای مجالس باشند ، سپس توده ها باید انجام شوند.
Tasnim: کدام صحنه از کربلا سخت ترین صحنه برای شعر است؟
حمدیه: آخرین لحظات امام حسین (ع) تنها مانده بود ، همه همراهان او به شهادت رسیدند و او با خدای خود راز داشت. جایی که او گفت ، “به من ناصر یاسرنی را فشار دهید” ؛ این یک دعوت بود ، نه یک نیاز ، بلکه برای نجات دیگران. این صحنه را نمی توان به راحتی به شعر آورد.
TASNIM: برای جوانانی که می خواهند وارد زمین شوند ، چه توصیه ای دارید؟
حمدیه: برای خواندن کتاب ، حفظ شعرها ، مراجعه به اساتید ، تمرین و صبور بودن. تقلید کور از محققان مشهور کافی نیست. آنها باید برای امام حسین (AS) دلگیر باشند ، در غیر این صورت کار آنها دوام نخواهد داشت.
Tasnim: در پایان ، اگر می خواهید شعری برای امام حسین (AS) بخوانید ، چه می کنید؟
حمدیه: من افتخار می کنم که این نسخه را اختصاص دهم:
“خدایان چیست ، خدا برای نینوا حسین
چه زخم هایی می میرند.
پیروزی قلب عشق عاشق خون او
که کسی نمی تواند بله به جز حسین بگوید »
پایان پیام/
منبع:تسنیم
