تالار مشاهیر رانندگان این مسابقات، اسامی مختلفی را به زعم کارشناسان در خود جای داده است. در ادامه به برخی از بزرگان مسابقات F1 به نقل از آخرین خودرو می پردازیم.
۱۴. نایجل منسل: ۱ قهرمانی جهان (۱۹۹۲)
نایجل منسل یکی از رانندگان بدشانس F1 بوده است. دوران حرفه‌ای او با مشکلات متعددی همچون عدم پایداری خودروها و از دست دادن دو مسابقه به دلیل آبله مرغان بوده است. او موفق شد سه بار در مسابقات قهرمانی در جایگاه دوم قرار گیرد – در سال ۱۹۸۶ با دو امتیاز اختلاف، عنوان قهرمانی جهان را از دست داد – و با ورود به دوازدهمین فصل تمام وقت خود در فرمول ۱، به نظر می‌رسید که ممکن است به عنوان یک راننده درخشان دیگر که عنوان قهرمانی را از دست می‌دهد، سقوط کند. خوشبختانه برای این بریتانیایی، این اتفاق نیفتاد. او فصل ۱۹۹۲ را با پنج برد متوالی آغاز کرد، چهار برد دیگر کسب کرد و سه مقام دوم دیگر نیز کسب کرد و سبب شد تا در سن ۳۹ سالگی اولین و تنها عنوان قهرمانی را از آن خود کند و به پنجمین فرد مسنی تبدیل شود که به این مهم دست یافته است.
اولین مسابقه: گرند‌پری اتریش ۱۹۸۰
تعداد مسابقات: ۱۸۷
تعداد بردها: ۳۱
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۳۲
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۴۸۲
۱۳. جیم کلارک: ۲ قهرمانی جهان (۱۹۶۳، ۱۹۶۵)
جیم کلارک از مجامع عمومی دوری می‌کرد و فقط به پیروزی علاقه‌مند بود. از سال ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵، این راننده اسکاتلندی احتمالاً تنها زمانی در عنوان قهرمانی جهان شکست خورد که با مشکلات مکانیکی مواجه شد و در زمان مرگش در سال ۱۹۶۸ – به طرز غم‌انگیزی در جریان یک مسابقه فرمول ۲ در هوکنهایم – رکورد بیشترین برد در مسابقه را در آن سالها در اختیار داشت. کلارک، یک استعداد بی‌نظیر، در باران سیل‌آسا در پیست اسپا بلژیک در سال ۱۹۶۳، هشت مایل از نزدیکترین رقیب خودش فاصله داشت و این نشان دهنده شجاعت یک راننده در خطرناک‌ترین دوره تاریخ این ورزش موتوری است.
اولین مسابقه: گرند‌پری هلند ۱۹۶۰
تعداد مسابقات: ۷۲
تعداد بردها: ۲۵
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۳۳
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۲۷۴
۱۲. فرناندو آلونسو: ۲ قهرمانی جهان (۲۰۰۵،۲۰۰۶)
این راننده اسپانیایی سه سال را در فرمول یک گذراند و سپس اولین قهرمانی از دو قهرمانی متوالی خود را کسب کرد و با اختلاف راحت ۲۱ امتیاز نسبت به کیمی رایکونن عنوان قهرمانی را از آن خود کرد. دومین عنوان قهرمانی او در سال بعد، ۱۳ امتیاز اختلاف نسبت به مایکل شوماخر بزرگ بود، هرچند به نظر می‌رسید که شانس آلونسو در این مسابقات به پایان رسیده است اما همچنان و تا سال ۲۰۲۵ مشغول به کسب امتیاز و افتخار است.
اولین مسابقه: گرند‌پری استرالیا ۲۰۰۱
تعداد مسابقات: ۴۰۴
تعداد بردها: ۳۲
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۲۲
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۲۳۳۷
۱۱. نیکی لائودا: ۳ قهرمانی جهان (۱۹۷۵، ۱۹۷۷، ۱۹۸۴)
نیکی لائودا به عنوان راننده حقوق‌بگیر وارد فرمول یک شد، هرچند هیچ‌کس نمی‌تواند این را انکار کند، اگرچه پولش به او کمک کرد تا وارد فرمول یک شود، اما استعدادش بود که او را در آنجا نگه داشت. لائودا با سه فصل حضور در فرمول یک، برای فصل ۱۹۷۴ به فراری پیوست و دو برد و مقام چهارم قهرمانی را برای سال ۱۹۷۴ به دست آورد، در حالی که اغلب سرعت را تعیین می‌کرد اما با بدشانسی مواجه شد. در سال ۱۹۷۵، لائودا پنج برد و اولین عنوان از سه عنوان قهرمانی جهان خود را به دست آورد، اما فصل ۱۹۷۶ او – و تصادف وحشتناک نوربرگ‌رینگ – مشهورترین فصل اوست. او دومین عنوان قهرمانی خود را در سال ۱۹۷۷ کسب کرد و دو سال بعد بازنشسته شد اما در سال ۱۹۸۲ با مک‌لارن بازگشت. این قهرمانی در سال ۱۹۸۴، پس از یک رقابت حماسی با آلن پرست، به سومین قهرمانی خود دست یافت و در پایان سال ۱۹۸۵ برای همیشه بازنشسته شد.
اولین مسابقه: گرند‌پری اتریش ۱۹۷۱
تعداد مسابقات: ۱۷۱
تعداد بردها: ۲۵
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۲۴
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۴۲۰.۵
۱۰. جکی استوارت: ۳ قهرمانی جهان (۱۹۶۹، ۱۹۷۱، ۱۹۷۳)
شاید امروزه این بخش جدایی‌ناپذیری از فرمول یک به نظر برسد اما جکی استوارت یکی از اولین رانندگانی بود که ثابت کرد رانندگان می‌توانند و باید برای استانداردهای ایمنی بهتر تلاش کنند. استوارت به عنوان یک قهرمان سه‌گانه و نیروی غالب در این ورزش، اعتبار لازم برای تغییر فرهنگ پیرامون ایمنی در ورزش‌های موتوری را داشت. استوارت پس از دیدن کشته شدن بسیاری از دوستان و همکارانش در حین انجام کاری که دوست داشتند، پیشگام کلیدی در معرفی کلاه ایمنی تمام‌صورت، کمربند ایمنی، واحدهای پزشکی سیار، موانع ایمنی، مناطق رواناب و موارد دیگر بود. جدا از تلاشش برای ایمنی، استوارت استعدادی شگفت‌انگیز در پیست بود و مردی بود که در طول دوران حضورش در پیست، شکست‌ناپذیر بود و سه عنوان قهرمانی جهان را به دست آورد.
اولین مسابقه: گرند‌پری آفریقای جنوبی ۱۹۶۵
تعداد مسابقات: ۹۹
تعداد بردها: ۲۷
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۱۷
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۳۶۰
۹. جک برابهام: ۳ قهرمانی جهان (۱۹۵۹، ۱۹۶۰، ۱۹۶۶)
سه قهرمانی جهان جک برابهام حاصل تخصص مهندسی و مهارت رانندگی او بود. دو عنوان اول او، با خودروهای کوپر موتور عقب که خودش در توسعه آنها نقش داشت، منسوخ شدن خودروهای فرمول ۱ موتور جلو را تأیید کرد. عنوان سوم او، با خودروی برابهام، او را به تنها راننده‌ای تبدیل کرد که با خودرویی ساخت خودش قهرمان شده است. او به خاطر دستاوردهای زندگی‌اش، که شامل پرورش استعدادهای سایر رانندگان برجسته و پیشگامی در جنبه تجاری این ورزش نیز می‌شد، به اولین راننده فرمول ۱ تبدیل شد که لقب شوالیه را دریافت کرد.
اولین مسابقه: گرند‌پری انگلستان ۱۹۵۵
تعداد مسابقات: ۱۲۹
تعداد بردها: ۱۴
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۳۱
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۲۶۱
۸. نلسون پیکه: ۳ قهرمانی جهان (۱۹۸۱، ۱۹۸۳، ۱۹۸۷)
به گفته‌ی مخالفانش، او هرگز راننده‌ی مسلطی نبود، بلکه متخصص ماهری در پیروزی از طریق پنهان‌کاری بود. او اعتراف می‌کرد که تنبل است اما با میل و رغبت برای بهبود ماشینش سخت تلاش می‌کرد. او می‌توانست سرد و بی‌رحم باشد، اما می‌توانست گرم و بامزه نیز باشد. او از سلبریتی بودن متنفر بود، اما زندگی کاملا آزاد را تجربه کرد. او هرگز محبوبیت زیادی نداشت اما اهمیتی هم نمی‌داد! تمام چیزی که نلسون پیکه واقعاً به آن اهمیت می‌داد، رانندگی با ماشین مسابقه بود که با شور و اشتیاق آن را دوست داشت، به خصوص وقتی که برنده می‌شد، کاری که آنقدر انجام می‌داد که سه بار قهرمان جهان شد.
اولین مسابقه: گرند‌پری آلمان ۱۹۷۸
تعداد مسابقات: ۲۰۷
تعداد بردها: ۲۳
تعداد مقام‌های اول تا سوم: ۶۰
امتیازات دوران حرفه‌ای: ۴۸۵.۵
در مطلب بعدی هفت قهرمان جاودانه F1 این مسابقات را معرفی خواهیم کرد.
