منتشر شده در ۰۸ آذر ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰
اولین مسابقه رسمی F1 در سال ۱۹۵۰ میلادی در پیست سیلورستون (Silverstone) بریتانیا برگزار شد. از زمان اولین مسابقه F1 در سال ۱۹۵۰، چیزهای زیادی در این ورزش تغییر کرده است؛ از سریع‌تر شدن خودروها گرفته تا سخت‌تر شدن پیست‌ها اما چه چیزی یک پیست را دشوار می‌کند؟ پاسخ به این سوال قطعی و مشخص نیست زیرا باید موارد زیادی در نظر گرفته شود مانند طول کلی پیست، تعداد دورهایی که رانندگان باید طی کنند، حداکثر سرعتی که رانندگان به آن می‌رسند، تعداد دفعات ترمز گیری، دشواری در سبقت گرفتن، و تعداد پیچ‌ها و میزان فنی بودن آنها. در ادامه مطلب گذشته به معرفی برخی دیگر از دشوارترین پیست‌های F1 می‌پردازیم.
۵. پیست اتودرومو خوزه کارلوس‌پیس (Autodromo José Carlos Pace)
به گزارش آخرین خودرو، پیست اتودرومو خوزه کارلوس‌پیس، یک پیست F1 در سائوپائولوی برزیل است که با الهام از پیست‌های قدیمی بروکلندز (Brooklands)، Roosevelt Raceway و مونتهری (Montlhery)، چالش‌های فراوانی را ارائه می‌دهد. ساخت این پیست مسابقه در سال ۱۹۳۸ آغاز شد اما فرمول یک تا سال ۱۹۷۳ هیچ مسابقه رسمی گرندپری در این پیست برگزار نکرد. این پیست که در ابتدا اینترلاگوس (Interlagos) نام داشت بعدها به نام راننده برزیلی، خوزه کارلوس پیس که تنها یک سال پس از کسب عنوان قهرمانی گرندپری در یک سانحه هوایی درگذشت، تغییر نام داد.
در سال ۱۹۸۰، نگرانی‌های ایمنی منجر به تغییرات عمده‌ای در طرح پیست شد و مسیر را از تقریباً ۸ کیلومتر به ۴.۳۰۹ کیلومتر فعلی کاهش داد. این پیست به دلیل گرما و رطوبت منطقه و همچنین ارتفاع زیاد، رانندگان را با چالش‌های منحصر به فردی روبرو می‌کند. رانندگان باید ۷۱ دور را برای پایان مسابقه طی کنند که مسافت کل مسابقه را به ۳۰۵.۹۰۹ کیلومتر می‌رساند. زمین‌های تپه‌ای، پیچ‌های شیب‌دار و جهت خلاف عقربه‌های ساعت، دشواری پیست را افزایش می‌دهد و رانندگان می‌توانند در پیست برزیل به حداکثر سرعت نزدیک به ۲۰۶ مایل در ساعت نیز برسند.
۴. پیست مارینا‌بی (Marina Bay)
سنگاپور با پیست خیابانی مارینا‌بی در زمان افتتاح در سال ۲۰۰۸، تاریخ‌ساز شد. این اولین باری بود که یک مسابقه F1 در شب برگزار می‌شد که به ۱۶۰۰ چراغ مصنوعی برای کمک به شبیه‌سازی دید رانندگی در روز نیاز داشت. در بخشی از مسیر مسابقه، رانندگان را به زیر جایگاه مخصوص تماشاگران هدایت می‌شوند تا حسی بی‌نظیر در مقایسه با سایر طراحی‌های مسیر ایجاد کند.
طول پیست هر دور در حال حاضر ۴.۹۲۸ کیلومتر است و برای رانندگان بسیار مهم است که در طول ۶۲ دور لازم برای پایان مسابقه، کاملاً روی پیست تمرکز کنند. مسافت مسابقه ۳۰۵.۷۲۳ کیلومتر است که آن را به یکی از طولانی‌ترین مسابقات در پیست فرمول یک تبدیل می‌کند. همچنین این پیست دارای ۱۹ پیچ است که رانندگان باید از آنها عبور کنند که هر ۲۶۰ متر یک پیچ دارد. پیست مارینا‌بی حداکثر سرعت ۲۰۰.۷ مایل در ساعت دارد اما با تنها چند مسیر مستقیم کوتاه، خودروها فقط در ۴۹٪ از مسابقه با تمام سرعت حرکت می‌کنند.
۳. پیست اسپا-فرانکورشامپ (Spa-Francorchamps)
پیست اسپا-فرانکورشان در بلژیک که به اخنصار اسپا نامیده می‌شود، تاریخی دارد که به قبل از F1 برمی‌گردد اما اولین گرندپری خود را در سال ۱۹۵۰ برگزار کرد. البته، امروزه با روزهای اولیه خود بسیار متفاوت به نظر می‌رسد زیرا در مقطعی دچار طراحی مجدد اساسی شده بود که آن را بیش از یک دهه از تقویم فرمول یک دور نگه داشت. پس از تحریم رانندگان به دلیل نگرانی‌های ایمنی، آخرین گرندپری در پیست اصلی ۱۴.۹ کیلومتری اسپا در سال ۱۹۷۰ برگزار شد. با وجود کوتاه شدن، اسپا با ۷.۰۰۴ کیلومتر طولانی‌ترین مسیر در تقویم فرمول یک باقی مانده است. این مسابقه تنها ۴۴ دور دارد اما کل مسافت مسابقه ۳۰۸.۰۵۲ کیلومتر است، که به معنی مسافت‌های طولانی بین هر دور است.
رانندگان از چالش‌های پیست اسپا خشنود هستند زیرا ترکیبی خوب از مسیرهای مستقیم طولانی و پیچ‌های سریع را ارائه می‌دهد که نیاز به مهارت‌های پیشرفته و زمان‌بندی دقیق دارد. ترمزگیری در این مسیر نیز با ۱۹ پیچ برای پیمایش سنگین است. پیچ رو به پایین Eau Rouge بلافاصله با یک سربالایی به سمت Raidillon، احتمالاً معروف‌ترین پیچ اسپا است! این پیچ سریع چپ-راست با شیب و کاهش سرعت برای رانندگان ترسو هرگز مناسب نیست.
۲. پیست مونزا (Monza)
پیست مونزا در شمال ایتالیا که قدمت آن به سال ۱۹۲۲ برمی‌گردد، رابطه طولانی با مسابقات اتومبیل‌رانی دارد. این سومین پیست مسابقه‌ای اختصاصی در جهان و اولین پیست ساخته شده در اروپا بود. مانند بسیاری از پیست‌های قدیمی‌تر، مونزا در طول سال‌ها دستخوش تغییراتی شده است اما بخش زیادی از حس و حال اولیه خود را حفظ کرده است. این پیست از بدو تأسیس به تقویم F1 پیوست و اولین گرندپری F1 خود را در سال ۱۹۵۰ برگزار کرد. این پیست لقب معبد (Temple of Speed) سرعت را به خود اختصاص داده است.
مسیر مونزا سریع‌ترین پیست جهان است و رانندگان آن به سرعت بیش از ۲۲۰ مایل در ساعت دست می‌یابند. رانندگان ۵۳ دور این مسیر ۵.۷۹۳ کیلومتری را به سرعت طی می‌کند. موتورها در مسیر مونزا پرواز می‌کنند و بیش از ۸۰٪ از مسابقه ۳۰۶.۷۲ کیلومتری را با تمام توان طی می‌کنند. ۱۱ پیچ با عرض‌های مختلف وجود دارد که ترکیبی از مانورهای پرسرعت و کم‌سرعت را ارائه می‌دهد که رانندگان را ملزم به استفاده از تمام مهارت‌هایشان می‌کند.
۱. پیست موناکو (Monaco)
پیست موناکو از زمان تأسیس خود در سال ۱۹۵۰ بخشی از گرندپری فرمول یک بوده است اما اولین گرندپری خود را درست پس از ساخت در سال ۱۹۲۹ برگزار کرد. تغییرات کمی در طول عمر این مسیر ایجاد شده است اما اضافه شدن تونل در سال ۱۹۷۳ نسبتاً تاریخی و بسیار مشهور است. این پیست خیابانی در امتداد اسکله این منطقه شاهزاده‌نشین و از میان رستوران‌های شلوغ آن عبور می‌کند که تقریباً به‌طور کامل با دیوارهایی پوشیده شده‌اند که جایی برای اشتباه باقی نمی‌گذارد.
فرصت‌های سبقت گرفتن در موناکو کمیاب هستند و در برخی از مسابقات بسیاری از رانندگان از خط پایان عبور نمی‌کنند. این امر، جایگاه تعیین خط در اینجا را برای داشتن یک پایان قوی کلیدی می‌کند. ۱۹ پیچ و مسیرهای مستقیم کم این پیست به این معنی است که رانندگان معمولاً به سرعت‌های بسیار بالاتر از ۱۸۰ مایل در ساعت نمی‌رسند و آنها فقط حدود ۶۰٪ از مسابقه را با تمام قدرت گاز می‌دهند. اما با مسافت کل مسابقه ۲۶۰.۲۸۶ کیلومتر، رانندگان باید ۷۸ دور را با مسافت ۳.۳۳۷ کیلومتر برای هر دور طی کنند تا مسابقه را به پایان برسانند و این امر مستلزم توجه کامل در طول مسابقات قهرمانی است.
