صادق خان از سرمایه گذاری ۲.۳ میلیارد دلاری برای اتصال تیمزمید به شبکه ریلی لندن و توسعه مسکن استقبال کرد.
به گزارش اکو ایران به نقل از دنیای اقتصاد; صادق خان، شهردار که از سال ۲۰۱۶ در راس یکی از بزرگترین شهرهای جهان قرار دارد، از تصمیم دولت بریتانیا برای حمایت از طرح ۲.۳ میلیارد دلاری برای اتصال منطقه کم تراکم “Thamesmead” در جنوب شرقی لندن به شبکه ریلی شهر استقبال کرد. الگویی که بر اساس اولویت دسترسی به حمل و نقل عمومی قبل از گسترش شهر است و اهمیت ایجاد زیرساخت های شهری را قبل از ساخت واحدهای مسکونی نشان می دهد.
وزارت دارایی انگلیس پیش بینی کرده است که با گسترش شبکه حمل و نقل عمومی به این منطقه، ۲۵ هزار خانه و تا ۱۰ هزار شغل جدید ایجاد می شود و علاوه بر اقتصاد شهری، بر اقتصاد کشور نیز تأثیر مثبت خواهد گذاشت. مدیریت حمل و نقل عمومی لندن (TFL) از این تصمیم استقبال کرد و اعلام کرد؛ اجرای طرح می تواند با کاهش سفرهای شهری در حاشیه رودخانه تیمز و کاهش نیاز به خودروهای شخصی منجر به ایجاد محله های زیست پذیر و سرسبز شود. بر این اساس پیش بینی می شود این پروژه از سال ۲۰۲۷ وارد مرحله عملیاتی شود و از اوایل سال ۲۰۳۰ مردم بتوانند از آن استفاده کنند.
شنیدن خبر خوشحالی شهردار لندن از تصویب بودجه توسعه شبکه حمل و نقل در این شهر ۹ میلیون و ۱۰۰ هزار نفری که قدیمی ترین شبکه ریلی شهری جهان با قدمت ۱۶۰ ساله را در خود جای داده و سپس اشاره وی به امکان ساخت مسکن و ایجاد اشتغال در آن منطقه احتمالا باعث تعجب شهروندان تهرانی شده است. شهروندانی که از دهه ۷۰ و با نیاز روزافزون شهر تهران به مسکن، بدون در نظر گرفتن پیش نیازهای مسکن از جمله دسترسی به شبکه ریلی در مناطق مختلف شهری زندگی می کنند، اما آنچه شگفت آورتر است، ورود مدیریت شهری به انبوه سازی تشویقی در منطقه ۲۲ تهران با ۵۴۳ هکتار مساحت ۱۹۰ متر مربع از سال ۸۰ تا کنون است. احداث خط ۱۰ مترو تهران با هدف اصلی دسترسی ساکنان این منطقه. پس از گذشت نزدیک به ۱۰ سال از آن تاریخ. تنها مقایسه این دو الگوی نگاه به توسعه و مدیریت شهر در دو منطقه نسبتا مشابه دو کلانشهر پرجمعیت، حاوی نکات مهمی برای درک ریشه بحران های کنونی تهران است. مقایسه شاخص های این دو منطقه تصویر تاریک تری از کیفیت برنامه ریزی و آینده نگری در شهر تهران به دست می دهد.
“تیمز مید” که یکی از سرسبزترین مناطق جنوب شرقی لندن است، در دهه ۱۹۶۰ با هدف ایجاد شهری مدرن برای پذیرایی از بخشی از جمعیت شهر پس از جنگ جهانی دوم ساخته شد و طی دهه ۷۰ تا ۹۰ در چندین مرحله توسعه یافت. ۴۰۰۰ نفر در هر کیلومتر مربع جمعیتی در حدود ۶۰۰۰۰ نفر را در خود جای داده است. در نقطه مقابل، ساخت انبوه مسکن با عاملیت سیاستگذار در منطقه ۲۲، بدون توجه به عدم دسترسی به شبکه حمل و نقل ریلی و سایر محدودیت های فنی توسعه شهری، از دهه ۸۰ آغاز شد و پس از رسیدن تراکم جمعیت به نقطه بحران، مطالعات مربوطه آغاز شد تا تراکم بالای ۳۲۰۰۰ نفر در مترمربع در هر کیلومترمربع از نیازهای مختلف شهری، از جمله نیازهای شهری مختلف از مترمربع متر مربع تا نیازهای عمومی شهر را افزایش دهد. حمل و نقل، و به بحران ترافیک و آلودگی هوا دامن می زنند.
بدیهی است که نوع رویکرد سیاست گذار به توسعه شهر لندن، بدون دخالت در اجرای طرح های ساخت مسکن و البته صرف بودجه های کلان با حذف بخش خصوصی از بازار مسکن، عامل اصلی تمرکز جمعیت در مناطق مختلف شهری بوده است. این مدل توسعه لندن نقش مؤثر مدیریت شهری را در توسعه شهر و اولویت دادن به توسعه زیرساخت ها به عنوان محرکی برای سرمایه گذاری در بخش مسکن و بازار کار و هدایت جمعیت شهری بدون توسل به روش های پرهزینه و ناکارآمد نشان می دهد که نتیجه ای جز تخلف برای مدیریت شهری ندارد.
