سلاح ژئوپلیتیکی جدید شی علیه ترامپ؛ چین به بزرگترین سرمایه گذار نفت و گاز جهان تبدیل شد

به گزارش اکو ایران، دریای بوهای چین میزبان سازه فلزی عظیمی است که وسعت آن از بستر دریا شروع شده و تا چند متر بالاتر از سطح آب ادامه دارد.

سازه مذکور با نام ۱-۱۱ CEPJ شناخته می شود و قلب تپنده میدان نفت و گاز کوفیدیان محسوب می شود. چین بزرگترین مصرف کننده انرژی و بزرگترین واردکننده انرژی در جهان است و مدت هاست که به دنبال کاهش خطرات مرتبط با این وضعیت بوده است. اما برای پکن، نیاز به کاهش این ریسک در سال های اخیر به دلیل تنش های ژئوپلیتیکی و اقدامات دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در استفاده از تجارت به عنوان سلاح افزایش یافته است.

همچنین تحریم های واشنگتن علیه دو شرکت بزرگ تولید نفت روسیه در ماه گذشته باعث شد پالایشگاه های چینی برخی از محموله های خود را از این شرکت ها لغو کنند.

بر اساس گزارش بلومبرگ، از سال ۲۰۱۹ که چین به طور جدی فرآیند تولید انرژی را آغاز کرد، غول های انرژی این کشور رقم چشمگیر ۴۶۸ میلیارد دلار را به حفاری و اکتشاف نفت و گاز اختصاص داده اند که نشان دهنده افزایش ۲۵ درصدی سرمایه گذاری در مقایسه با دوره شش ساله قبل از سال ۲۰۱۹ است. غول های نفتی در آن دوره، حتی بالاتر از آرامکو.

تولید چین در حال حاضر در حال رشد است و هیچ نشانه ای از کاهش سرعت سرمایه گذاری چین در تولید بیشتر نفت و گاز وجود ندارد. از سوی دیگر، این موضوع نگرانی عمیقی را برای بزرگترین تولیدکنندگان نفت و گاز جهان ایجاد کرده است، زیرا در بیشتر دهه گذشته، بیش از ۶۰ درصد رشد تقاضای نفت جهان از چین بوده است.

استفاده از گذشته برای پیش بینی آینده تقاضای انرژی در چین ایده خوبی نیست زیرا تولید داخلی این کشور همچنان در حال رشد است و خودروهای الکتریکی بر جاده های آن حکومت می کنند. تحلیلگران شرکت آمریکایی برنشتاین انتظار دارند تولید گاز داخلی در چین تا پایان این دهه از رشد تقاضا پیشی بگیرد.

سکوی نفتی CEPJ 11-1 متعلق به شرکت ملی نفت چین، دریای بوهای

اریکا داونز، کارشناس ارشد مرکز سیاست جهانی انرژی در دانشگاه کلمبیا گفت: چین با افزایش تولید پیشرو است. کاهش تقاضا برای نفت کند یا ثابت است و تلاش دولت ترامپ برای تسلط بر انرژی را خنثی می کند. چینی ها در دنیای کاملا متفاوتی هستند و وضعیت آنها نسبت به دوره اول ریاست جمهوری ترامپ بهتر شده است».

چین هنوز بسیار بیشتر از تولید خود مصرف می کند و بعید است این وضعیت به این زودی ها تغییر کند. این کشور امروزه رتبه هفتم را در بین بزرگترین کشورهای تولید کننده نفت در جهان و رتبه چهارم تولید گاز طبیعی را به خود اختصاص داده است. این موقعیت منعکس کننده تکامل شرکت های نفتی برتر چین است که همگی دامنه و پیچیدگی عملیات خود را در قرن بیست و یکم افزایش داده اند.

پتروچاینا، شرکت ملی نفت چین و سینوپک از نظر تولید، پالایش و تجارت نفت از غول های جهان هستند. در دهه گذشته تولید سالانه پتروچاینا حدود ۲۵ درصد افزایش یافته است که معادل ۱.۸ میلیارد بشکه نفت است.

در دوره اول ریاست جمهوری ترامپ و در طول اولین جنگ تجاری، شی جین پینگ رئیس جمهور چین خواستار تلاش برای تقویت تولید داخلی شد. از آن زمان تولید نفت ۱۳ درصد و تولید گاز چین نیز بیش از ۵۰ درصد افزایش یافته است.

چین به دنبال کاسه برنج انرژی است

تمرکز پکن بر امنیت سوخت‌های فسیلی احتمالاً به اواخر دهه ۱۹۵۰ باز می‌گردد، زمانی که روابط چین با اتحاد جماهیر شوروی از هم پاشید و مقامات چینی بیش از هر زمان دیگری احساس کردند نیاز به اجتناب از وابستگی بیش از حد به دیگران دارند.

تحت رهبری شی، پکن در راه تغییر این روند است. وی در بحبوحه جنگ تجاری اول با آمریکا در سال ۲۰۱۸ بر تقویت تولید و اکتشاف نفت و گاز در داخل این کشور به هر قیمتی تاکید کرد.

رئیس جمهور چین نیز در سال های اخیر اعلام کرد: توسعه صنعت نفت برای کشور ما بسیار مهم است، ما به عنوان یک کشور تولیدکننده باید اقتصاد را توسعه دهیم و کاسه انرژی برنج باید محکم در دستان ما باشد.

دریای بوهای چین به بزرگترین منطقه تولید نفت این کشور تبدیل شده است.

چهار سال بعد، ژانگ چوانبائو، زمین‌شناس ارشد شرکت نفت سینوپک، به گروهی از بازدیدکنندگان تمام پیشرفت‌های انجام شده برای بازگرداندن تولید در یک میدان نفتی کشف شده در سال ۱۹۶۱ را نشان می‌دهد.

او در کنار دو تانکر فلزی بزرگ پر از دی اکسید کربن مایع ایستاده است. پمپ هایی که در کنار این مخازن قرار دارند، دی اکسید کربن مایع را به عمق زمین به سمت ذخایر نفت پمپاژ می کنند. سینوپک مایل است بر مزایای زیست‌محیطی ذخیره‌سازی سالانه ۱ میلیون تن دی‌اکسید کربن در زیر زمین تأکید کند، اما این فرآیند همچنین به استخراج نفت و گاز بیشتر کمک می‌کند و نرخ بازیابی تولید را تا ۱۵ درصد بهبود می‌بخشد.

پیش بینی می شود این پروژه در ۱۵ سال آینده تولید نفت را به ۳ میلیون تن برساند. سینوپک به دنبال راه‌های دیگری برای حفظ ۲۴ میلیون تن تولید سالانه در میدان نفتی قدیمی است، از جمله بهره‌برداری از سنگ‌های شیل زیرین.

همه این پیشرفت ها به لطف سرمایه گذاری عظیم در سال های اخیر به دست آمده است. امروزه، چین برای حفظ سطح تولید، از حمایت از میادین قدیمی نفت و گاز فراتر رفته است. این کشور در حال سرمایه گذاری در فناوری شیل است و شرکت هایی مانند Ningxia Baofeng Energy Group پالایشگاه های عظیمی می سازند که زغال سنگ را به فرآورده های نفتی، مواد شیمیایی و گاز طبیعی تبدیل می کنند. فرآیندی که آلودگی بیشتری نسبت به صنعت نفت سنتی تولید می کند.

شرکت های نفتی چین سال ها با غول های نفتی بزرگ غرب همکاری کرده اند. در نتیجه چینی ها از تکنیک های پیشرفته غربی در صنعت نفت و گاز الهام گرفته و در برخی موارد پیشرفت هایی در این تکنیک ها ایجاد کرده اند. به همین دلیل، شرکت ملی نفت چین زمان اکتشاف تا اولین تولید را از سه سال به دو سال کاهش داده است که از بسیاری از شرکت های بین المللی کوتاه تر است.

طی پنج سال گذشته، شرکت ملی نفت چین بیش از دو سوم افزایش تولید چین را به خود اختصاص داده است. این شرکت میادین نفت و گاز بیشتری در دریای بوهای و دریای چین جنوبی دارد و همچنان مرزهای فناوری را در پیش می‌گیرد. شرکت مذکور موفق به حفر چاه نفت در دریا در عمق نزدیک به ۱۰ هزار متری شده است.

اریکا داونز، محقق ارشد مرکز سیاست جهانی انرژی در دانشگاه کلمبیا، افزود: چین در تلاش است تا در بسیاری از زمینه ها خودکفاتر شود و امنیت انرژی همچنان اولویت اول این کشور است.